Vlaams-progressief laat van zich horen

Als je Vlaamsgezind bent en sociaal-progressief, of omgekeerd, ben je nog altijd een rare vogel. De rechts-liberale vleugel heeft immers het Vlaamse thema helemaal opgeëist, althans in de perceptie. Zij zijn dan ook ruim vertegenwoordigd met partijen als Vlaams Belang en N-VA, waardoor de indruk ontstaat dat Vlaamsgezind zijn, gelijk staat aan rechts, conservatief en ultraliberaal. Er zijn er die het zelfs zo ver drijven dat je geen goede Vlaming kan zijn als je links of –godbetert- ‘socialistisch’ denkt.

Omgekeerd leeft bij ‘klassiek’ links de al even hardnekkige idee dat je onmogelijk sociaalvoelend kan zijn als je Vlaamsgezind bent. Een ‘goeie’ linkse denkt immers internationalistisch en niet nationalistisch. Grenzen zijn van geen belang. (Waarom dan wél de Belgische grenzen dienen behouden te worden, is niet helemaal duidelijk.)

Beide denkwijzen versterken elkaar. Hoe meer de ene naar zijn kant opschuift, hoe meer de andere ‘zie je wel!’ kan roepen. Als flamingant die wel belang hecht aan de eigen gemeenschap, maar die ook opkomt voor de zwakkeren in die gemeenschap (ongeacht ras, kleur of overtuiging), val je dus tussen twee stoelen. Qua ‘verworpenen der aarde’ kan dat wel tellen.

Maar ze bestaan dus, die linkse flaminganten. Doorgaans vallen ze niet op. Ze zetten ze zich in stilte in voor hun gemeenschap als lid van allerlei al dan niet politiek getinte, maar vooral sociaal gerichte verenigingen. Politiek zijn ze dakloos en afhankelijk van of ze meer naar links dan wel naar Vlaams neigen, zoeken ze met tegenzin hun plaatsje bij een bestaande partij ‘die het meest in de buurt komt’.

Dat moet maar eens gedaan zijn, dacht een aantal van die sociaal-flaminganten. Tijd om progressief-Vlaamse mensen samen te brengen en een stem te geven.

Grote goesting

Initiatiefnemers zijn Erik D’hamers en Mark Van Mullem, respectievelijk actief bij VVB Antwerpen en VVB Mechelen, hoewel duidelijk mag zijn dat het initiatief op zich los staat van de Vlaamse Volksbeweging.

In het bovenkamertje van een gezellig etablissement in Antwerpen brachten zij een twaalftal mensen samen om eens van gedachten te wisselen over dat progressieve Vlaanderen en wat er kan en moet gedaan worden. Een brede, diverse groep, maar allemaal mensen die met pijn in het sociaal voelend hart zien hoe Vlaanderen steeds meer in handen valt van koele cijferaars.

Ondanks dat het als een eerste, verkennende, bijeenkomst bedoeld was, bleek als snel de wil en de drang om zeer concreet te gaan. Het denkwerk omtrent een progressief Vlaanderen is immers al voldoende gebeurd, was de stelling, geen behoefte dus aan nóg een denktank. De ‘goesting’ bleek groot om te komen tot een concreet project waar iedereen die een positief, progressief en sociaalvoelend Vlaanderen nastreeft, zich achter kan scharen.

Vragen waren er natuurlijk ook. Maar wat moet nu precies de inhoud van zo’n progressief Vlaanderen zijn? Welk verhaal moet er verteld worden? Houden we het bij een beweging of moet het uitmonden in een politieke partij? Eén ding stond wel al vast: het moet een positief en hoopvol verhaal worden, gedragen door kernwaarden als participatieve democratie, rechtvaardigheid, gelijkwaardigheid, identiteitsbeleving en armoedebestrijding.

De wil en het enthousiasme waren groot. Afwachten of die strijdvaardigheid niet stilletjes wegdeemstert in de dagelijkse beslommeringen en de veranderende politieke realiteit.

Open geest

Dat zou bijzonder jammer zijn, als ik hier even een persoonlijke noot mag toevoegen. Zowat anderhalf jaar na mijn eerste ‘oproep’ in Doorbraak was ik uiteraard zeer verheugd dat er zulk een initiatief gelanceerd werd én dat ik er deel mag van uitmaken.

Ik blijf er immers van overtuigd dat er voldoende draagvlak is voor een links-progressieve én Vlaamsgezinde beweging/partij. Dat het beeld van het koude, in zichzelf gekeerde Vlaanderen kan omgebogen worden naar dat van een sociaalvoelend en open Vlaanderen, dat beseft en aanvaardt dat al wie hier woont en leeft, deel uitmaakt van dat Vlaanderen. Dat de zo luid rondgebazuinde ‘verandering’ best van onderuit georganiseerd wordt. Een Vlaanderen dat lokale, sportieve, culturele en andere verenigingen alle steun geeft om hun gemeenschapsvormende werk goed te kunnen doen. Een open en gastvrij Vlaanderen waar iedereen evenwel verantwoordelijkheid draagt tegenover de gemeenschap, van de gewone burger over de lokale zelfstandige tot de grote multinational die hier een vestiging neerpoot. Een Vlaanderen dus waar mensen centraal staan en niet cijfers.

Maar goed, dat is mijn invulling. Laten we eerst en vooral dat nieuwe progressief, Vlaamsgezinde project alle ruimte laten om te groeien. Het zou bijzonder jammer zijn om zo’n positief project meteen neer te sabelen in plaats van het met een open geest tegemoet te treden.

En voel u vooral gerust vrij om het te helpen groeien. Dit mag geen bezigheidje worden van een groepje linkse flaminganten die hun Vlaamse Droom nastreven. Het moet Vlaamse Realiteit worden. Deel dus gerust uw mening, beter nog, biedt uw bijdrage en/of medewerking aan bij de initiatiefnemers: