Vlaamse onafhankelijkheid: willen, kunnen en verlangen

De pasmunt voor de huidige politieke impasse is, eens te meer, de minorisering van de Vlaamse meerderheid. Dat doet me als Frans-Vlaming — en dus als observator — nadenken  over de Vlaamse onafhankelijkheid en haar gevolgen.

Als drijfveer voor Vlaamse onafhankelijkheid zie ik momenteel het niet meer functioneren van de Belgische instellingen. Ik mis in Vlaanderen de wil tot natievorming van een meerderheid van het Vlaamse volk. Is de verrotting van het Belgische systeem voldoende om een onafhankelijkheidsscenario tot een succesvol einde te brengen? Is dit een strategie? Ik betwijfel het, en de Vlamingen ontsnappen niet aan drie prangende vragen die ze eerst positief moeten beantwoorden. Willen we het? Kunnen we het? Verlangen we het?

Blijft Wallonië samen?

In vergelijking met Vlaanderen vormt Wallonië veel minder een eenheid. Waarom zou de provincie Luxemburg bij het arme Wallonië blijven? De keuze voor het welgestelde Groothertogdom Luxemburg, waarmee het historische banden kan inroepen, is ongetwijfeld een waardevolle mogelijkheid.

Zelfde vraag voor de Oostkantons die in dezelfde richting kunnen denken en/of kunnen teruggaan naar de situatie van vóór 1918 en kiezen voor Duitsland. Blijft dan een romp-Wallonië over dat op termijn onleefbaar is zonder Brussel.

Frankrijk tot in het Zoniënwoud?

De vanzelfsprekende buitenlandse bondgenoot voor Wallonië is Frankrijk. Als Frans-Vlaming waarschuw ik voor de gevolgen van het verschuiven van de Franse grenzen tot aan het Zoniënwoud. In geval van een fusie van Wallonië met Frankrijk wordt dit nochtans de realiteit. Frankrijk dat voortaan aan de poorten van Brussel begint, met of zonder corridor.

Niets nieuw onder de zon: het is voor Vlaanderen van levensbelang om Brussel, hoofdstad van Europa en zetel van grote internationale instellingen, niet — nooit — los te laten. Al spreekt men daar morgen enkel nog Arabisch of Kikongo. Evenmin kan de combinatie WalloBrux door de Vlaamse beugel want het leidt tot een alternatief met als naam… Nieuw België.

Nieuw België?

Als twee partners, drager van een gemeenschappelijke naam, uit elkaar gaan, stelt zich de vraag: wat met die naam? Het antwoord luidt: de meerderheid van dit land mag de fout niet maken de naam België cadeau te geven aan de tegenpartij. Vlaanderen moet de naam en het ‘merk’ Belgium, België, Belgien, Belgique claimen. De afspraak moet zijn dat deze naam in geen geval nog mag worden gebruikt door de nieuwe entiteiten.

Stel je even voor: een romp-Wallonië gaat verder als nieuwe staat, drager van de naam België of Nieuw België. De Vlaamse diplomatie en onze bedrijven zouden op wereldschaal jaren moeten zwoegen om de schade goed te maken. Terwijl de lachende nieuwe staat met de Belgische pluimen gaat lopen.

Echt confederalisme?

Met het Verenigd Koninkrijk in brexitmodus kunnen wij, in Europees verband, op de Britten niet meer rekenen om de Fransen van antwoord te dienen. Met Duitsland blijft het een open vraag hoe soeverein dit land zich zal gedragen als het op een conflictueuze situatie met Frankrijk aankomt. Verder belooft de Europese houding rond de Catalaanse zaak en politieke gevangenen, alsook het koud en warm blazen voor Schotland, niets goeds.

Gelukkig is er nog Nederland met wie Vlaanderen pragmatische afspraken kan maken voor de toekomst. Ik zou dus, samen met de Vlaamse onafhankelijkheid, het confederalisme voorbereiden. Ik bedoel hiermee het confederalisme tussen de nieuwe Vlaamse staat en Nederland. Maar ook voor dit scenario blijven mijn drie vragen overeind. Willen we het? Kunnen we het? Verlangen we het?