Vlaanderen heeft een dokter nodig, en zijn naam is Vivaldi

Ah, Vlaanderen. Eeuwig slachtoffer van Franstaligen, socialisten, moslims, allochtonen, verwijfde mannen, bakfietsers, activisten en de Europese Unie. De lijst van gezworen vijanden van deze aardkloot aan de Noordzee is zo lang dat de cynicus haar haast een dosis introspectie zou durven voorstellen. Dat is echter uit den boze voor onze nationalisten. De brave, hardwerkende Vlaming, schuldig? Geen denken aan!

Vlaamse victimisering

De meest recente episode in de longrunning soap van onze federale regeringsvorming verschaft ons het zoveelste voorbeeld van schandalige Vlaamse victimisering. Het ziet er immers naar uit dat we afstevenen op een regering zonder de N-VA. En dus met een minderheid in Vlaanderen. Dit zat Bart De Wever zo dwars dat de paus van Antwerpen naar Twitter trok om ons te vereren met een van zijn zeldzame proclamaties ex cathedra:

‘Vlaanderen stemde nog nooit zo Vlaams en rechts, de komende federale regering wordt mogelijk nog nooit zo Franstalig en links. Het verdriet van Vlaanderen.’

Also sprach Zarathustra. Voel U vrij om een traantje weg te pinken.

Ongetwijfeld vormen de uitlatingen van de verjaarde voorzitter een poging om af te leiden van de onthullingen rond Jambons flagrante incompetentie als minister van Binnenlandse Zaken. Politieke verantwoordelijkheid strookt immers niet met onze verlichte normen en waarden, nietwaar. Desalniettemin echode hij hiermee de zielige klaagzang die sedert de verkiezingen weerklinkt door Vlaanderen: C’est trop injuste! De zwarte leeuw werd al op 27 mei een gelijkkleurig kuikentje in een prachtige vertoning van Nietzscheaans ressentiment. Hij lijdt aan een verpletterend minderwaardigheidscomplex, maar sublimeert dit in een lopende stroom bedreigingen. Wacht maar tot 2024, dat wordt het einde van België!

De ongemakkelijke waarheid is echter dat het probleem niet gevormd wordt door de Walen, of de moslims, of de sossen. Zelfs de bakfietsers en Roma-gangers treft in dezen geen blaam, wat men ze verder ook kan aanrekenen.

Vlaanderen is ziek

Neen, het echte probleem is dat Vlaanderen ziek is. Besmet door fanatieke raszuiverheid, machismo, onverdraagzaamheid, ultranationalisme en een indrukwekkende dosis moordlustigheid. We hebben geen gebrek aan bewonderaars van Chinese concentratiekampen, sympathisanten van Amerikaans politiegeweld en aspirant-deporteringsambtenaars. De Vlaams-nationalisten trekken zich hier al jaren niets van aan, sterker nog, ze omarmden deze impulsen als de ‘wil van het volk’, Gesundes Volksempfinden. Leiderschap, maar dan langs achter. In plaats van een deskundige arts te bezoeken, gingen ze in ontkenningsmodus. Ze deden de symptomen af als natuurlijke variaties, normale onderdelen van het ideologische spectrum.

Hiervoor haalden ze zelfs Burke uit zijn graf, die opperbeste Engelsman, in een poging om iedereen wijs te maken dat hun giftige bruine cocktail van haat en autoritarisme voor rechts-conservatisme kon doorgaan. Burke, voortrekker van de Whigs, verdediger van religieuze minderheden, bewonderaar van de Indische cultuur, steunpilaar van de Amerikaanse Revolutie! Er zou een wet moeten bestaan tegen zulke postume laster.

Vlaanderen heeft een dokter nodig, dat heeft de pandemie meer dan ooit uitgewezen, en die dokter is een 17de-eeuwse Italiaanse componist: Antonio Vivaldi. De Vlaams-nationalisten dachten dat hun electorale gewicht zo groot was dat ze zich brutaal een weg door de porseleinwinkel konden banen en zich zonder gevolgen konden veroorloven alle ideologische, religieuze, etnische en seksuele minderheden aan de lopende band uit te maken voor het vuil van de straat. Eh bien, non. Het blijkt dat de boze blanke Vlaming eigenlijk slechts de grootste der minderheden is. Dit land kan prima bestuurd worden met een Vlaamse minderheid, niet alleen nu, maar altijd. Er zijn in Vlaanderen genoeg allochtonen en links-multiculturele volksverraders om samen met de overkant van de taalgrens een meerderheid in de Kamer te vinden.

De ziel van het land

Dat betekent niet dat we zomaar achterover kunnen leunen. Zolang politiek opportunisme de orde van de dag is, moeten we steeds rekening houden met de mogelijkheid dat een of andere schavuit beslist om het land uit te verkopen voor partijpolitieke belangen. De PS had het bijna gedaan. De Vivaldi-partijen moeten deze kans dus grijpen om de ziel van het land te herbemachtigen. Behandel de komende jaren niet als een gewone termijn, maar als een gelegenheid om Vlaanderen te vaccineren met een gezonde dosis ondemocratisch liberalisme.

De hernieuwing van België passeert langs een nieuwe coalitie waarop een krachtdadig bestuur van het land gefundeerd kan worden, een verstandhouding tussen de Franstaligen en de fatsoenlijke Vlaamse partijen om op de lange termijn de regering in handen te houden. Daarbij zou het passend zijn dat de Vlaamse partners de garantie krijgen om boven hun gewicht te mogen blijven boksen als ze vrijwillig instemmen met het incasseren van de onvermijdelijke electorale verliezen. Als België wil overleven, moet ze essentieel worden voor een meerderheid van minderheden. Voor de Walen de transfers, voor allochtonen en lhbt’ers bescherming tegen deportatie en ‘echte mannen’, en voor liberale en christendemocraten de postjes. Als we samenwerken, kunnen we de boze Vlaming netjes binnen de grondwet blijven uitmelken voor alles wat hij waard is!

Netjes achter het cordon

Men kan zich eraan verwachten dat de patiënt hevig zal tegenstribbelen. In 2024 zal Vlaams Belang daar wellicht de vruchten van plukken. Maar dit heeft ook zijn voordelen. Vlaams Belang zal N-VA grotendeels oppeuzelen, waardoor het verschoonde imago waarachter dezelfde aloude ranzigheid zich schuilhield, zal verdwijnen. Filip Dewinter kan zo opnieuw zijn rol opnemen van stofzuiger voor de landelijke achterlijkheid, die allemaal weer proper achter het cordon kan verdwijnen. Een terugkeer naar de normale stand van zaken. Als de prijs daarvoor een paar extra zetels voor het Belang is, pourquoi pas?

Het belangrijkste is dat de boze Vlaming voor eens en altijd te verstaan krijgt dat anderskleurigen volwaardige medeburgers zijn die niet gedeporteerd zullen worden, dat gezinnen mogen bidden op het strand, mannen het ondergoed mogen dragen dat ze willen, interraciale huwelijken geen probleem vormen, klimaatopwarming echt bestaat en virologie geen kwestie is van buikgevoel. Geen enkele hoeveelheid hysterisch geroep zal daar iets aan veranderen. En vooral: dat hij zijn lange neus uit andermans zaken moet houden.

Zodra hij weer wat meer belangstelling toont voor het begrotingstekort dan voor zwarte piet (in augustus! bij 30 graden!) of hoofddoeken, mag hij weer aan de grotemensentafel komen zitten. Tot dan: veel plezier achter het cordon!