Vloeken in de Vlaamse kerk

Gelanceerd middels de kwaliteitsjournalistiek van de Waalse openbare omroep (RTBf) ging het bericht ‘viraal’ op het wereldwijde web, zoals dat nieuwerwets heet. Het hoeft niemand te verbazen dat deze tijding menige haardos ten berge deed rijzen in klassiek Vlaamsgezinde middens. De wallingant – die tot op vandaag halsstarrig weigert om Nederlands te spreken, ergens in april nog tijdens een gesprek met Lieven Verstraete in een uitzending van Ter Zake – werd echter niet uitgenodigd voor een toespraak op 11 november, wel voor een debat over het recent veel en vaak besproken “confederalisme” dat door het IJzerbedevaartcomité gehouden wordt naar aanleiding van 11 juli…

Tot zover de misvattingen, maar helaas niet de oplaaiende emoties: mijn kameraden van TAK richtten zich gisteren nog in een open brief aan het IJzerbedevaartcomité, waarmee zij en andere nationalistische organisaties al jaren in een haat-liefde-verhouding leven. Ook zij zijn ondertussen van dat comité wel wat gewoon, maar een forum bieden aan José Happart is hen duidelijk een brug te ver!

« Met enige verbijstering nam het Taal Aktie Komitee kennis van het voornemen van het IJzerbedevaartcomité om in het kader van de jaarlijkse 11-juli viering José Happart naar Diksmuide uit te nodigen.
In 2010 stond het IJzerbedevaartcomité stil bij het overlijden van Eric Crommelynck … ere-voorzitter van het Taal Aktie Komitee en “de generaal van Voeren”. Hij lag aan de basis van de voerwandelingen die Voeren in Vlaamse handen hield; hij werd voor zijn niet aflatende strijd trouwens in 1989 gehuldigd door de gemeente Voeren.
Talloze offers bracht hij destijds in het bestrijden van José Happart en zijn bende. Het boek “Voeren, een Happart verhaal” van de hand van Guido Fonteyn geeft een schokkend overzicht van de gewelddaden van dit heerschap … en die man nodigen jullie dus uit in Diksmuide … om in het Frans (want zo liet hij op lalibre.be op 14/5 optekenen) te debatteren over … confederalisme en staatshervorming … waarbij de onafhankelijkheidsgedachte blijkbaar niet aan bod komt als we waarde mogen hechten aan de woorden van algemeen secretaris Demeurie (Belga bericht van 14/5)
Wij vragen jullie dan ook met aandrang om deze uitnodiging in te trekken.»

Volgens de schrijvelaars van Rechtsactueel is één ding na deze open brief van TAK wel heel erg zeker: als deze schoft (hun woorden, niet de mijne!) naar Vlaanderen komt op 11 juli zal het er bovenarms opzitten in Diksmuide… Alleen al door deze voorafspiegelingen, heb ik er vandaag al bijna spijt van dat wij doorgaans in de periode van de Vlaamse en Belgische feestdagen onze jaarlijkse zomervakantie plannen. De slagroomtaarten en de blote borsten van Femen – ik neem aan dat mijn kompanen bij TAK op dit eigenste ogenblik al hun charmes in de waag leggen om deze deernes zover te krijgen of ten minste de rondborstige matrones uit het VNJ aan het opwarmen zijn om voor het goede doel uit de kleren te gaan – zullen wij helaas moeten missen…

Het moet me overigens met klem van het hart en vooral van de lever dat ik er niet eens iets op tegen zou hebben, mocht Happart daadwerkelijk zijn opwachting maken tijdens de “Vredesdag aan de IJzer” – Ijzerbedevaart nieuwe stijl; als hij daar dan ook wat zinnigs te vertellen zou hebben. Dat die ondertussen grijs geworden vos uitgenodigd werd voor een mogelijk constructief en inspirerend debat omtrent de gevleugelde woorden “Waalse vrienden, laten wij scheiden”, die in 1992 door toenmalig voorzitter Lionel Vandenberge uitgesproken werden tijdens de IJzerbedevaart die op dat moment wel nog de hoogdag was van het Vlaams-nationalisme; zou zelfs voor het TaalaktieKomitee geen aanleiding meer mogen zijn om zich in haar loopgraven terug te trekken of zich op te maken om ten velde te trekken richting Diksmuide.

De man staat immers al jaren bekend als Waalse regionalist, jammer genoeg een niet zo sterk doorwegende vleugel van de PS. Tijdens de eerder aangehaalde uitzending van Ter Zake riep hij trouwens op om meteen al onderhandelingen op te starten tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel over de toekomst van België en niet te wachten tot na de moeder aller stembusgangen van 2014. Ook dat is niet nieuw trouwens, want deze oudstrijder van de communautaire oorlogen uit de jaren 1980, pleitte er in januari dit jaar tijdens een interview door Knack ook al voor om onmiddellijk gesprekken aan te knopen met de N-VA en de confederale staatshervorming op te starten: alle bevoegdheden naar de gewesten overhevelen, met inbegrip van fiscaliteit en justitie, de gemeenschappen afschaffen en vervolgens de gewesten laten beslissen wat ze nog federaal willen houden.

De facto en met enige nuanceringen – want een oude vos verliest zijn streken niet – is dit de énige weg om tot een onafhankelijk Vlaanderen te komen, ook intra-Europees zijn er solidariteitsmechanismen ingebouwd. In deze context moeten wij Wallonië beschouwen als een bevoorrechte partner – bijvoorbeeld voor het samen besturen van of zelfs inzake de co-habitatie van beide gemeenschappen in een nieuwsoortig EuroBrussel met een autonoom statuut. Politici als een Happart daarmee als potentiële bondgenoot zien, liever dan hem als oud rivaal en vijand af te wijzen, lijkt mij in dat opzicht een vanzelfsprekendheid. Over stijl en vorm kan men discussiëren: de positie van Brussel, de rol van de gewesten en de gemeenschappen, maar in essentie kan je niets inbrengen tegen iemand als Happart wanneer die zich bereid toont op te treden als ernstig gesprekspartner aan de tafel waar de feitelijke echtscheiding wordt voorbereid. Dat is meer dan er van andere notoire socialisten, Franstalige of zelfs een aantal “Vlaamse” politici gezegd kan worden. Als één van de weinige voortrekkers van het Waalse regionalisme moeten wij hem met open armen ontvangen.

De Vlaamse beweging met TAK en andere middenvelders zullen in de hopelijk niet al te verre toekomst een bladzijde moeten omslaan; zoniet wordt de oude leus “dynamiteer het IJzerbedevaartcomité” straks vervangen door “dynamiteer het Taal Aktie Komitee” en dàt zou uitermate jammer zijn. Als de beweging nalaat mee te evolueren, dan krijgt Bart De Wever gelijk wanneer die zich een tijdje terug liet ontvallen dat de beste actie van de klassieke Vlaamse beweging er één zou zijn waarbij zij ophield te bestaan. Zoals helaas wel eens vaker en zonder veel zin voor diplomatie of nuance raakte de N-VA voorzitter een teer punt: willen wij Vlaanderen als volwaardige en soevereine staat op de kaart zetten, dan zal er op het gepaste ogenblik aardig wat gevloekt moeten worden in de Vlaams-nationale kerk.

Ter gelegenheid van een waardeloze snipperdag, in het leven geroepen omdat de socialistische kerk dan haar jaarlijkse conclaaf houdt, trokken wij enkele weken terug toevallig nog eens naar Voeren in het gezelschap van een Vlaamse vriend die er jaren geleden ook al ging “wandelen”. Nu was het er allemaal wel even anders, geen Friesse ruiters en honende Franstaligen: enkel blozende bloesems en vrolijke Limburgse gezichten. Bovenal is Voeren vandaag een rustige Limburgse gemeente: een toeristische topper met prachtige natuur en dorpskernen in een Maaslandse en Luikse stijl. De Voerense carrousel draait vandaag alleen nog op kermismaandag en van de communautaire spanningen zijn er ondanks de tweetalige opschriften nog weinig relieken te vinden. Zonder schroom kan je er vandaag zelfs als flamingant de voeten onder tafel schuiven bij een ondertussen ietwat overjaarse Lady Chef uit de buurt van Verviers, terwijl de maître u graag en in zijn beste Nederlands de geschiedenis van deze familiezaak vertelt…

Laat de geschiedenis voor wat zij is, lieve TAK-vrienden. Blijf alert voor politieke schuinmarsjeerders, maar bouw bovenal onbevangen mee aan onze Vlaamse toekomst !