Voor levende Joden gelden andere standaarden

Nederland telt drie organisaties en één magazine die zich op een of andere manier bezighouden met Israël, het judaïsme en de Palestijnen: het Centrum voor Informatie en Documentatie Israël (CIDI) is onafhankelijk en werd in 1974 gesticht; ‘Een ander joods geluid’ (EAJG – gesticht in 2001) en ‘The Right’s Forum’ waarin de oude katholiek Dries van Agt werkzaam is, en dat is er aan te merken. Er is ook het Nieuw Israëlitisch Weekblad (NIW), de pendant van Joods Actueel (JA) bij ons.

Het CIDI probeert vooral de manke, onvolledige en vaak perverse berichtgeving door de politiek correcte en geïslamiseerde media over Israël aan te vullen met feiten en argumenten. EAJG laat vooral die Joden horen die het niet eens zijn met de Israëlische politiek (vooral de ‘bezettingspolitiek’ vindt geen genade) en die de discussie binnen de joodse gemeenschap daarover niet helder vinden. Antagonistischer kunnen de twee (CIDI en EAJG) niet zijn en het gezegde ‘twee Joden, drie meningen’ zet hier als het ware exemplarisch de toon. Veel Israëlbashers op deze site zouden EAJG best smaken want de liefde van deze organisatie voor de Palestijnen is, ondanks alle berichten over hun intransigente antisemitisme, grenzeloos.

‘The Rights Forum’ is eigenlijk een aanvulling op EAJG: de oude katholiek Dries van Agt (die zichzelf na de oorlog ooit een ‘Ariër’ noemde…) is er vrij fanatiek werkzaam (to say the least); dit forum vertelt hetzelfde verhaal over de Palestijnen als onze gepalestiniseerde media, namelijk het islamogauchistische gezanik over de arme Palestijnen en de joodse verdrukker. Het NIW is, zoals JA bij ons, ondanks zijn verdediging van Israël, altijd voorzichtig in zijn stellingname. De indruk ligt voor dat men vooral fatsoenlijk wil blijven, kleinburgerlijk fatsoenlijk dan, zoals Herr Biedermann in het hoorspel Biedermann und die Brandstifter  (1953) van de Zwitserse schrijver Max Frisch.

Studiereizen

Regelmatig organiseert het CIDI studiereizen naar Israël en nodigt daartoe mensen uit de mediawereld, beleidsmakers en schrijvers uit. We kenden het systeem niet, maar werden erop geattendeerd door bevriende Nederlandse journalisten en hoogleraren die het vanzelfsprekend vonden dat wij zouden mee reizen gezien onze belangstelling voor de problematiek. Samen met Sam (van Rooy) werd ik ten slotte uitgenodigd, echter na heel wat tribulaties die vooral te maken hadden met de statuten van het CIDI die niet het niet mogelijk maakten dat niet-Nederlanders zomaar meegingen. Er werd heel wat over-en-weer gebeld en gemaild en uiteindelijk konden we meegaan indien we de reis volledig zélf betaalden (de overige deelnemers betaalden voor zover ik het kan zien, een derde van wat wij moesten ophoesten).

In de Nederlandse pers, vooral in het NIW, werd tijdens onze reis al heftig geroepen dat het CIDI nu twee halve fascisten en hele antisemieten aan boord had genomen (kun je nagaan: op dit forum word ik door sommigen als filosemiet aangezien!), dat we in feite pecunia roofden van de Joden via het Marorgeld, de stichting of instantie die in Nederland verantwoordelijk is voor de uitbetaling van geroofde joodse oorlogstegoeden (restitutiegelden) en die zulke reizen voor een deel sponsort (‘maror’ betekent in het Hebreeuws bitter en verwijst naar het bittere kruid dat tijdens de seidermaaltijd wordt opgediend; ‘Maror’ staat voor Morele Aansprakelijkheid Roof en Rechtsherstel), dat we rechtsradicalen zijn (woorden betekenen in een postmoderne tijd zoals bekend niets meer, etiketten zijn gratis geworden), dat we in werkelijkheid een snoepreisje aangeboden kregen (terwijl het een intense studiereis was met nauwelijks vrije tijd en heel vroeg opstaan) en dat ik lid ben van VB, terwijl ik in mijn hele leven van geen enkele partij lid was.

Mesjogge

Het kwam erop neer dat ik een geestelijke brandstichter ben, een mentale houding waarover de Duitse schrijver Martin Walser ooit zei: Wie voortgaat mij zo te noemen (geestelijke brandstichter, WvR) en mij een gemeenschappelijk taalgebruik met beruchte rechtse extremisten aanwrijft, is niet echt uit op dialoog maar op eerroof. Die schoen trek ik graag aan.

Natuurlijk sloten EAJG en ‘The Right’s Forum’ zich aan bij de nonsens die over ons verteld werd, vooral door ene Paul Damen, een overal weggestuurde ‘querulanterige’ journalist die als hoofdredacteur ooit bij het NIW werd geschorst (en niet alleen daar…). Ik zou hem op zijn Jiddisch willen omschrijven als een ‘mesjoggene hond’: een figuur die zonder enige sjoege zomaar wat om zich heen blaft.

Het CIDI echter bleef onze deelname aan de reis loyaal verdedigen. Zo gaat dat bij de ongeïnformeerde Halbstarken van het journaille: onzin die in het activistische kraam past wordt doorverteld, gepapegaaid en wordt op den duur voor waar aangenomen. En het navrante is, dat we voor de ene dus antisemiet zijn en voor de andere filosemiet. Wat bewijst in welk mentaal imbroglio velen vertoeven.

Er zoemde van alles rond, zoals dat meestal het geval is als het over Israël gaat, maar aan het counteren van de desinformatie was geen beginnen. We blijven immers graag lanterfantend – noem het taoïstisch – in het leven staan en op den duur wordt het grotesk en is geen enkel sop de kool nog waard. Ook bij de deelnemers waren er enkelen die ons als een soort satanische sekte meden. Openheid van geest vind je helaas zelden bij culturo’s, en vooral bij Israël geldt ‘the closing of the western mind’.

Leproos offerlam

Het (vaak linkse en volslagen irrationele) fanatisme waarmee men over het land spreekt is werkelijk ongezien, maar ook binnen de rechterzijde zijn er met een merkwaardige blinde vlek als het over Israël gaat, die op hun manier proberen af te dingen op het loutere bestaan van deze staat. Antisemitisme kreeg de laatste decennia (sinds Israël terugvocht en zijn bestaan verdedigde) dan ook een nieuw masker: antizionisme.

Voor de meeste media immers rollen bij de obligate herdenkingen de krokodillentranen voor industrieel en anderszins vermoorde Joden als automatismen, de spreekkoren zijn routine geworden, maar bij levende Joden heeft men een iets ander gevoel, die worden met andere standaarden gemeten. Die mogen zich het liefst niet verdedigen maar moeten braaf toekijken hoe hun land probeert te overleven in een zee van islamitisch barbarisme. Op die manier is de Jood goed, vervult hij zijn plicht van lam en wil men hem het liefst zien (in de twee betekenissen).

Dit is het eerste deel in een reeks van vier.