Waarom de Oost-Europeanen gelijk hebben

De leiders van de Visegrad-landen (Polen, Tsjechië, Slowakije en Hongarije) werden de voorbije jaren en vooral maanden door het Westen zwaar op de korrel genomen. Ze weigerden hun deel van de vluchtelingenstroom op te vangen. Toen ze de grenzen begonnen af te sluiten voor de volksverhuizing en prikkeldraad begonnen uit te rollen, werden ze door West-Europa zowaar verdoemd. Ze moesten nu ook maar eens solidariteit tonen.

Poetin aan de Donau en de Schelde

Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker verwelkomde de Hongaarse premier Viktor Orban op een EVP-reünie als ‘Viktator’. Tom Vandekendelaere, die het EP-zitje van Marianne Thyssen mocht innemen toen zij naar de Commissie-Juncker trok (en aldus Kris Peeters het trauma van zijn leven bezorgde), sprak over ‘Orbans ranzige randje’. Ivo Belet, die andere CD&V-er in het EP, trachtte in één klap op twee vliegen te meppen door weinig verschil te zien tussen de Poetin aan de Donau en die aan de Schelde. Wegens concurrentie op rechts van Jobbik resp. Vlaams Belang waren ze immers allebei ‘naar extreemrechts opgeschoven’. De Wever kon de bal meteen binnentrappen door te stellen: ‘ik zit met Orban wel niet in één fractie zoals jullie’.

De christendemocraten lusten Orban weliswaar rauw maar zijn 12 FIDESZ-gekozenen in het EP laten ze niet graag uit hun fractie glippen. Dank zij de Magyaren is de EVP met 215 zetels ruim groter dan de sociaaldemocraten met hun 190 zetels. (Bekijk hier het hele plaatje.)

De krabbenmand der fracties

In die Europese fracties moet je aanschurken tegen partijen waarmee men zich thuis eigenlijk niet kan vertonen. Maar omwille van de fractiesmeer lik je wel een ranzige kandeleer. Bij het inlijven van partijen mag je niet kieskeurig zijn en kruip je in bed met griezels waarop je thuis niet graag wordt aangesproken.

Bij socialisten, liberalen en anderen is het net zo. Zo delen de door onze media zo vertroetelde jongens en meisjes van Podemos het bed met harde communisten, klein-linksen en groen-linksen en Stasi-figuren uit de gewezen DDR. Nigel Farage heeft die rare vogels van de Italiaanse beweging Cinque Stelle ingelijfd.

David Cameron heeft nog altijd de twee gekozenen van Alternative für Deutschland en de vijf gekozenen van de afgescheurde Allianz für Fortschritt und Aufbruch (ALFA) in de conservatieve fractie gehouden, al zal dat Angela Merkel geen plezier doen. En hij kan ook nog op de vier N-VA’ers rekenen, waardoor de ECR-fractie groter is dan de liberale fractie van Guy Verhofstadt. Je zou Bart De Wever voor minder op de thee in Downing street vragen.

Na veel vijven en zessen vonden FN, Lega Nord, PVV, FPÖ en VB elkaar in één fractie. De Griekse Gouden Dageraad en het Hongaarse Jobbik zijn echter té schurftige schapen waar niemand mee wil te maken hebben, paria’s met een feitelijk Berufsverbot: voor hen geen fractiemedewerkers, geen voorzitterschap van commissies of delegaties, geen rapporteurschap. De VB-gekozenen, ooit met drie, weten er alles van. Alleen aan de kassa hebben alle monniken gelijke kappen: zelfde salaris (8213,02 euro per maand of 6400,04 euro netto), zelfde kostenvergoedingen (4320 euro per maand), reisvergoedingen (0,5 euro/km), plus dagvergoedingen (306 euro per vergaderdag) enz.

De socialisten zitten met Slowakije, dus met Robert Fico en zijn SMER-partij opgescheept maar hun vier gekozenen wekken in de rode fractie niet te veel wrevel op, al zal Kathleen Van Brempt dat kopschuddend ontkennen. Maar de Polen zitten met een groot probleem.

‘De Poolse regering bedreigt de grondwettelijke vrijheden’

Is de calvinistische jurist Orban met zijn katholieke vrouw en samen vijf kinderen al jaren de gebeten hond voor de politiek correcte EU, dan deed de absolute meerderheid van Jaroslav Kaczynski met zijn katholiek-nationalistische PiS (Recht en Rechtvaardigvheuid) op 25 oktober 2015 in de EU alle alarmbellen afgaan. Het hele EU-apparaat wil het nieuwe Poolse bewind op de knieën; gelukkig zitten de 19 Europarlementsleden van PiS bij de ECR-fractie, zodat Cameron waakt.

De Commissie heeft tegen Warschau een inbreukprocedure opgestart omdat de regering van premier Beata Szydlo de rechtsstaat en de democratie zou bedreigen, door zowel de staatsomroep als het grondwettelijk hof naar haar hand te zetten. Frans Timmermans, de socialistische vicevoorzitter van de Commissie, heeft een brandbrief gestuurd die volgens Polen een totaal ‘gebrek aan kennis’ verraadt, wat leidde tot ‘ongefundeerde beschuldigingen en onrechtvaardige conclusies’. Dat Polen zijn grenzen niet openzet voor moslims uit het Nabije Oosten heeft Brussel extra geërgerd maar Polen wijst er op dat het één miljoen Oekraïense vluchtelingen heeft opgevangen!

Polen en Hongarije vinden dat ze in de staatsomroep en het grondwettelijk hof alleen maar hebben rechtgetrokken wat vorige regeringen hadden krom gemaakt. Boedapest heeft altijd het been stijf gehouden, Warschau is hetzelfde van plan. Ze klagen, zoals Praag en Bratislava, over het totaal gebrek aan inlevingsvermogen van West-Europa, dat alles beter weet en geen empathie betoont.

Wat West-Europa niet begrijpt

Niet alleen hebben wij in West-Europa het onwaarschijnlijke geluk gehad dat wij uit de marxistisch-leninistische tentakels zijn kunnen blijven. We schijnen ook niet te willen inzien dat Oost-Europa een halve eeuw lang (van de ondergang van het nationaalsocialisme medio jaren 1940 tot de val van het communisme in 1989-‘90) onder een totalitair regime hebben geleefd. Miljoenen mensen hebben bijna twee generaties lang, met Russisch als tweede taal, naar Moskou moeten opkijken en naar commando’s van Moskou moeten luisteren. Zij hebben niet de minste behoefte om dat in te ruilen voor het ‘Moskou aan de Zenne’.  Voor hen geen mosliminvasie, dus ook geen terreuraanslagen.

Weinige spraakmakers in Europa zullen Het einde van de Rode mens van Svetlana Aleksijevitsj gelezen hebben, in 2015 de Nobelprijs Literatuur, ‘een monument voor het lijden en moed in onze tijd’, aldus het Nobelprijscomité. Beseft men hier dan niet dat Hongarije na de nederlaag van koning Lodewijk II in de slag van Mohacs (1526, bijna een eeuw na de val van Constantinopel!) onder het moslimbestuur van Suleyman I kwam en anderhalve eeuw Ottomaans bestuurd met Buda als hoofdstad?

Weet men hier dan niet dat het Habsburgse Wenen in 1529 een eerste keer door Suleyman werd belegerd en maar op het nippertje werd ontzet? Weet men hier dan niet dat heel Europa (behalve Frankrijk) in 1571 met de slag van Lepanto onder Don Juan van Oostenrijk samenspande om de Ottomaanse vloot in de pan te hakken, 20.000 Europese galeislaven te bevrijden en de verdere mosliminvasie in de Balkan te stoppen? Jammer dat Cervantes, die er bij was, er geen roman aan heeft gewijd. Weet men hier dan niet dat de tweede bijna fatale belegering van Wenen in 1683 door de Poolse cavalerie onder Jan Sobieski werd doorbroken, waardoor aldus het gevaar van de islamisering van Midden-Europa voorgoed werd bedwongen?

Uiteraard weet men niet dat de 25-jarige Viktor Orban op 16 juni 1989 bij de herbegrafenis van de ongelukkige Hongaarse premier Imre Nagy namens de jeugd een beklemmende toespraak hield, waarin hij vrije verkiezingen eiste en de terugtrekking van de Russische troepen? Orban werd meteen als goudhaantje bij FIDESZ ingelijfd, de partij die het jaar tevoren was opgericht..

De speech van Orban bewoog minister van Buitenlandse Zaken Gyula Horn ertoe, in overleg met zijn Oostenrijkse collega Alois Mock een gat te knippen in het IJzeren Gordijn zodat honderden Oost-Europese jongeren van de Paneuropa- picknick van Otto von Habsburg naar het Westen konden vluchten: het begin van het einde!

En zo is de hele cirkel rond. Europa’s dwergen willen het niet weten.

De auteur is oud-Europajournalist en was directeur-perswoordvoerder voor het Europees Parlement.