Waarom ondernemers N-VA’er worden

Philippe Vlerick en Michel Delbaere zijn knappe ondernemers en Franstalige Vlamingen, die belangrijke posities innemen in het Vlaamse bedrijfsleven. Vlerick is ondervoorzitter van KBC en voorzitter van het syndicaat van vaste aandeelhouders van KBC Groep, Michel Delbaere is topman van het florissante Crop’s (omzet 270 miljoen euro, verdiend met diepvriesgroenten en -fruit) en voorzitter van de Vlaamse werkgeversvereniging Voka (het vroegere VEV plus de Kamers van Koophandel).

Michel Delbaere laat niet na om op de tribunes en in interviews te verklaren dat 2014 de laatste kans is voor België. Bij zijn start als voorzitter in september 2012 heeft hij zich geout als confederalist, wat voor iedereen in noord en zuid duidelijk is. Op RTBF toonde hij zich in een interview opnieuw als confederalist. Op het Voka-congres in de herfst 2013 vertelde hij dat de economie, de welvaart voorrang heeft maar zonder het confederalisme te willen wegschuiven of afzweren. Vandaag is zijn motto: first things, first. 25 mei 2014, de Moeder van Alle Verkiezingen, is voor Delbaere een sleutelmoment want dan moet de verandering in Vlaanderen en federaal concreet vorm krijgen in de nieuwe regeringen en in hun beleid. Als er dan geen coalitie uit de bus komt die het land anders wil besturen dan wat wij tot vandaag meemaken, dan voorspelt hij het einde van het Belgische model. Dan kan er misschien aangemodderd worden tot bij de volgende verkiezingen, die van 2019, maar dan kan België niet standhouden.

Michel Delbaere groeide op in een tweetalig Oostends gezin met een Franstalige moeder, met een achtergrond in het lokale zakenleven, en een Vlaamse vader. Thuis sprak hij Nederlands en Frans. Zijn grootvader was mede-oprichter van het Vlaams Economisch Verbond en later voorzitter. Zonder zich aan André Vlerick te spiegelen, is hun achtergrond gelijklopend. André Vlerick werd tweetalig opgevoed en heeft zeer veel betekend voor Vlaanderen als hoogleraar, minister, bankier en intellectueel.

Dat parcours tekent eveneens de levensloop van Philippe Vlerick. Hij is een neef van Andries Vlerick en Frans en Nederlands zijn de denktalen van de knappe ondernemer die CEO en voorzitter is van UCO en Vlerick Group en voorzitter van BIC Carpets (de tapijtonderneming van wijlen zijn vader, Lucien Vlerick, broer van). Het KBC-aandeelhouderssyndicaat dat Philippe Vlerick leidt bestaat uit KBC Ancora, de coöperatie Cera, de holding van de Boerenbond (MRBB) en een aantal Vlaamse families. Samen hebben die, met federale en Vlaamse financiële steun, de KBC Groep gered. Een les in nederigheid noemt hij in de nieuwe Trends (27 feb.), de voorbije vijf jaar. Daarbij hoort een communautaire bedenking: ‘Ik krijg de krul van het samenlevingsmodel in het zuiden van dit land waar men liever allemaal gelijkmatig arm is. In Vlaanderen denkt de bevolking daar gelukkig anders over.’

Hij geeft toe dat veel mensen hun vertrouwen verloren in de financiële sector: ‘Dat is voor een halve generatie weg, vrees ik. Het is natuurlijk bon ton om de banken met de vinger te wijzen. In politiek en vakbondskringen, maar ook in ondernemersmiddens. Het begrotingstekort? De schuld van de banken die moesten gered worden. Een onderneming die het moeilijk heeft? De schuld van de banken die weigeren krediet toe te kennen… Ik ontmoet geregeld jonge, goed opgeleide intellectuelen en velen onder hen concluderen uit de bankencrisis dat heel ons westers model niet deugt. Dat dergelijke mensen in hun denken komen tot een soort neocollectivisme, is ronduit dramatisch. Hun ideeën doordesemen de hele maatschappij. Terwijl de werkelijkheid veel complexer is.’

Foto: © Reporters