Welke tranen weende Kitir?

Jarenlang hoorde bij elke zin met de woorden ‘politiek’ en ’tranen’ de naam Bert Anciaux. De gewezen VU-voorzitter en latere SP.A-bekeerling werd door de ene een authentieke persoonlijkheid genoemd maar was voor de andere ‘nen bleiter’. Al dan niet bewust maakte hij van de politieke traan zo’n beetje zijn handelsmerk.

Na zijn zware nederlaag bij de gemeenteraadsverkiezingen liet ook Patrick Janssens de waterlanders vloeien, over de schouders van Gêne Bervoets. ‘Gêne-ant’ reageerden harteloze liefhebbers van woordspelletjes. Hugo Camps, al even verbijsterd over het stemgedrag van de Antwerpse kiezer als zijn idool Janssens zelf, had het over ‘een iconische foto’.

Terwijl tranen in het dagelijkse leven tegenstellingen meestal voor een tijdje wegduwen en medeleven oproepen, zorgen ze in de politieke eerder voor bijkomende controverse.

De tranen die uit de ogen van kamerlid Meryame Kitir vloeiden toen ze achter het spreekgestoelte tussenkwam over Ford Genk, riepen wel een breed gevoel van respect op. Terecht. De Limburgse SP.A-volksvertegenwoordigster werkt nog één dag per week als arbeidster bij Ford. Ze wordt dus rechtstreeks getroffen door de sluiting van ‘haar’ fabriek. Als parlementslid lijdt ze uiteraard weinig financiële schade maar het gaat bij dit droevige Ford Genk-verhaal over mensen uit haar directe sociale omgeving.

Dat ze op de kamertribune haar emoties even niet de baas kon, maakte dan ook terecht veel indruk. Het ging hier niet over op goedkoop effect mikkende krokodillentranen. Iedereen zag een bewogen, getroffen en authentiek mee-lijdende mens.

Kitirs tranen waren niet berekend. Maar welke waren het dan wel? Er bestaan tranen van verschillende soorten. Waren het tranen van woede, spijt of machteloosheid. Het maakt een wereld van verschil.

Meryame Kitir is lid van de SP.A en die partij zit zowel in de federale als in de Vlaamse regering. Vindt Kitir dat de overheid heeft nagelaten passende maatregelen te treffen om zo’n drama als dat van Genk te vermijden? Dan waren het tranen van woede, van kwaadheid tegen de eigen partij en de regeringen waarvan die deel uitmaakt. Dan leren de tranen dat Kitirs partij heeft gefaald.

Waren het tranen van spijt. Beseft Kitir nu dat ze haar rol als volksvertegenwoordiger onvoldoende heeft gespeeld? Het jongste jaar haalde ze slechts één keer de pers met een interventie die met Ford Genk te maken had. Op 15 september 2012 tekende Het Laatste Nieuws uit haar mond op dat de fabriek in Genk over sterke troeven beschikt en dat er reden is om alle vertrouwen te hebben in een goede afloop.’ Weent ze nu over haar eigen naïviteit? Weent ze nu omdat ze niet zwaarder op de spijker heeft geklopt in de media én in de Kamer? Dan leren de tranen van Kitir dat ze zelf heeft gefaald.

Of waren het tranen van machteloosheid. Besefte Kitir op dat spreekgestoelte van het orgaan dat over onze wetten beslist misschien dat ‘de politiek’ hier geen verschil kan maken en dat dit soort zaken onvermijdelijk is?

Bij alle respect voor de diepmenselijkheid van het Kitir-moment, het zou interessant zijn om van haar te vernemen welke tranen het waren. Het zou zelfs heel erg nuttig zijn daarover een breed maatschappelijk debat te voeren, want zoals gezegd: het maakt een wereld van verschil of het tranen waren van woede, spijt of machteloosheid.