Geef Vlaanderen een eigen stem in Europa

Wist u dat EU-burgers in België al een werkloosheidsuitkering kunnen krijgen als ze slechts drie maanden gewerkt hebben binnen onze landsgrenzen? En dat Belgen daarvoor minstens een jaar moeten werken? Dat klinkt straf, maar is vandaag wel de realiteit en het gevolg van een Europese verordening uit 2004. De enige voorwaarde voor niet-Belgen is dat ze nog negen maanden hebben gewerkt in een ander EU-land.

Controle blijft een dode letter

Alleen blijft de controle op die gewerkte maanden in het buitenland een dode letter. Belgen moeten in eigen land in de praktijk dus vier keer langer werken om een werkloosheidsuitkering te krijgen dan niet-Belgen uit de Europese Unie (EU). Moeten we dat rechtvaardig vinden?

Sterker nog, steeds meer landen willen dit systeem zelfs versoepelen van drie maanden naar slechts één maand. Net voor Kerstmis lag die vraag opnieuw op tafel. De voorbije jaren heeft België zich daar steevast tegen verzet. Meer nog, in 2016 heeft de regering-Michel de regels in België eenzijdig verstrengd. Ze ging daarmee in tegen de geldende Europese verordening. Maar dat was broodnodig om sociaal-zekerheidstoerisme naar ons land te ontmoedigen.

Sterk uitgebouwde sociale zekerheid

België kent namelijk een sterk uitgebouwde sociale zekerheid. Werkloosheidsuitkeringen zijn hier zelfs onbeperkt in de tijd. In zowat de rest van Europa zijn die beperkt in de tijd. Hoeft het dan te verwonderen dat we een topbestemming zijn voor sociaal-zekerheidstoerisme?

Met een werkloosheidsuitkeringen onbeperkt in de tijd en een sociale zekerheid waarvan de betaalbaarheid steeds minder zeker wordt, is zo’n versoepeling absoluut onverantwoord. Want laat het duidelijk zijn, ook voor niet-Belgen moet de regel zijn: 12 maanden, en geen dag minder, werken en bijdragen aan onze sociale zekerheid én beschikbaar zijn voor onze arbeidsmarkt, of geen werkloosheidsuitkering. Iedereen gelijk voor de wet.

Koste wat het kost versoepelen

Maar het was toenmalig Europees commissaris Marianne Thyssen (CD&V) die in 2016 al koste wat kost wilde versoepelen. Haar onzalige poging botste na drie jaar onderhandelen onder andere op een Belgische tegenstem. Daarna volgde een nieuwe poging onder het Sloveense voorzitterschap. Die poging strandde, gelukkig maar, vorige week met de eindmeet in zicht.

Hoe moet het nu verder? Alles hangt af van het Franse voorzitterschap dat start op 1 januari. Welk initiatief nemen de Fransen? Nemen ze wel een initiatief in wat stilaan een zombie-dossier is geworden? Laat ons hopen van niet. De teugels laten vieren is nu wel het laatste wat we moeten doen. Teugels aanhalen is de boodschap.

Hopeloos verdeeld

Blijft de vraag waarom de regering-De Croo nu wel is geplooid. Waarom wil de regering De-Croo de poort naar het Belgische uitkeringsparadijs, een paradijs dat vooral door de Vlamingen wordt betaald, nu wel voor de rest van Europa verder openduwen?

Welnu, dit land is hopeloos verdeeld. Over eender welk sociaaleconomisch dossier denkt Vlaanderen zowat het tegenovergestelde van de andere regeringen in dit land. Ook hier. De Vlaamse Regering is de enige regering die zich blijft verzetten tegen onzalige versoepelingen richting meer sociaal-zekerheidstoerisme.

De Vlamingen willen de versoepelingen van de regering-De Croo niet. Maar keer op keer toont die regering zich als een anti-Vlaamse regering. Keer op keer kiest ze de kant van een linkse, Franstalige minderheid in dit land. En dat is exact wat ook vorige week is gebeurd.

Vlaanderen moet daarom rechtstreeks kunnen deelnemen aan de Europese besluitvorming, waar dat nu enkel via de lidstaten kan. Alleen zo kunnen we de Vlaamse belangen in Europa echt verdedigen. Geef Vlaanderen een eigen stem in Europa.