God nam zelf ontslag als partijvoorzitter van Vooruit

De man die een jaar geleden nog gold als ‘Dé Grote Communicator’, de socialistische voorzitter Conner Rousseau, moet in therapie om de impact van woorden en woordgebruik te leren inschatten. Dat hij weet hoe woorden te gebruiken en wat hun impact is, bleek op de persconferentie waarop hij zijn ontslag aankondigde.

Een inderhaast samengeroepen partijbureau van Vooruit moest het ontslag van Conner Rousseau noteren. De partijtop wou het niet, maar ‘Conner’ beslist blijkbaar alleen, zelfs zijn ontslag. Tot en met zijn aftreden hield hij de regie strak in handen. In het partijbureau en tijdens de persconferentie, om 19u10, live tijdens het journaal. Ook dat wordt een gewoonte. Al heeft hij geleerd, er was geen mogelijkheid tot vragen.

Patiënt en slachtoffer

Eerder deze week communiceerde hij zelf dat hij in een bemiddelingstraject zat na zijn ‘zattemansklap’ in nachtelijk Sint Niklaas. Inclusief therapie. Die therapie maakte van dader Rousseau een patiënt. In zijn persconferentie maakte hij zichzelf een slachtoffer. Een mediahetze nekte hem, naar eigen zeggen. Eigenlijk werd hij slachtoffer van zichzelf en van de politieke geschiedenis. Maar dat vertelde hij zelf niet.

Rousseau katapulteerde zijn partij omhoog in de peilingen door zichzelf centraal te zetten, een politieke influencer, een bv, een ‘jonge gast’. Hij hervormde de partij, Vooruit was Rousseau en Rousseau was Vooruit. De vraag is of dat achter de schermen niet gewoon zo blijft.

Dat Rousseau bij zijn afscheid beweert dat het te veel over hem ging, is dus niet het probleem. Dat was van in het begin de bedoeling. Maar dat de ‘zattemansklap’ van de influencer-voorzitter negatief afstraalde op de partij, dat was het probleem. ‘Ruis en gedoe’ zoals hij dat zelf noemde tijdens de persconferentie. De vraag is wat de communicatie- en politieke strategie van Vooruit zal zijn nu de ‘oppersos’ wegvalt. Trekt hij de partij mee in zijn val?

Uit de kast

Rousseau is het slachtoffer geworden van zichzelf. Hij dacht met een goed geregisseerd uit-de-kast-filmpje de negatieve verhalen over grensoverschrijdend gedrag voor te zijn. Maar hij joeg met zijn manier van werken de media tegen zich in het harnas. Dat culmineerde in een gerechtelijk verbod op de publicatie van zijn woorden in Het Laatste Nieuws. Dat publicatieverbod maakte de nieuwswaarde van die woorden enkel groter.

Ondanks alles lijkt de staat van genade van Rousseau in zijn partij intact. De interviews met partijtoppers na de persconferentie van zijn ontslag leken op die na een begrafenis. God heeft ontslag genomen! Intern tilde men blijkbaar niet zo zwaar aan de feiten, de voorzitter mocht blijven, blijkbaar geloven ze dat enkel ‘Conner’ de partij naar een verkiezingsoverwinning kan leiden. Ondanks alles.

Maar Rousseau besefte zeker dat hij een pauze moest maken om de rest van zijn politieke carrière te redden. Even naar de woestijn. Ook in het ontslag draait het enkel om hem. De vraag is of hij ook intern ontslag neemt. Zal Rousseau echt zijn greep lossen op de partij? Of anders, zal iemand erin slagen zijn plaats in te nemen?

Ironie van de racismewet

De racismewet eet met Rousseau haar eigen kinderen op. Op rechts is er altijd kritiek geweest op die wet. Moet wat dom en/of verwerpelijk is, ook strafbaar zijn? Matrakken uitdelen om het ‘bruin gespuis’ van de straten te kloppen, dàt moet strafbaar zijn. Er luidop van dromen op café of Whatsapp, moet dat strafbaar zijn? Het waren vooral progressieve partijen die zich ingezet hebben om de racismewet breed genoeg te maken. Met Rousseau bijt de slang in haar eigen staart. Enkel door die wet weet iedereen wat Conner Rousseau die nacht gezegd heeft.

Bij die hele episode blijft de vraag hangen: wie is de echte Conner Rousseau? Vooral de zin ‘ik kan dat bruin gespuis niet allemaal buitenzetten’ doet toch de wenkbrauwen fronsen. Is het de diepste wens van de voormalige socialistische partijvoorzitter om grote groepen bruine mensen het land uit te zetten? Op basis waarvan en hoe? Staat dat dan ook met zoveel woorden in het partijprogramma van Vooruit?

Een Conner te veel

Is hij ‘kingconnah’, de vlotte BV die gaat padellen met Niels Destadsbader en feesten met Viktor Verhulst aan de Côte d’Azur? Is Rousseau de gewone vlotte jongen op basketsloefkes, die vrijwilligerswerk doet en ‘Deborah’ als richtsnoer heeft? Of is hij, zoals Hendrik Vuye hier vaststelt, de politicus die uw leven volledig wil dirigeren vanuit de staat, inclusief uw recht op vrijheid? Anders is hij de partijvoorzitter die de pers de arm omdraait en een gerechtelijk publicatieverbod weet af te dwingen. De man die de korpschef belt als hij een probleem heeft.

Of is Rousseau de man die de kiezer de keuze geeft: ‘Het zal in 2024 met extreemrechts zijn of het zal met ons zijn’? Welke keuze is dat dan? Conner was zeker de onbetwistbare Vooruit-succesvoorzitter, de ‘Oppersos’ die de partij naar nieuwe hoogten stuwt in de peilingen. Diegene die de partij hervormde met zichzelf aan de top van de pyramide, ‘de partij dat ben ik’. De man die tot gisteren bepaalde wie waar op de lijst staat en zo de mogelijke bestraffing bepaalde voor wie de omerta breekt. De man uit wiens hand de partijtop at.

Te dicht bij de zon

Het kapitaal van een politicus is zijn geloofwaardigheid.  Conner Rousseau had goed begrepen dat zijn geloofwaardigheid weg is, zijn wervingskracht buiten de partij was verdampt. Hij stond zijn partij in de weg. Deze zomer is hij goed weggekomen toen de meldingen van grensoverschrijdend gedrag werden ingetrokken. Maar hij kon zich niet uit ‘matrak-gate’ praten. Dit doorkruist de campagne die Vooruit wou voeren als hét alternatief in Vlaanderen voor ‘extreemrechts’. Die campagne en de partij zijn onthoofd.

Niet enkel in Griekse tragedies gaan helden ten onder aan hoogmoed.