Wij pleiten onschuldig

Herinnert u zich nog professor Rik Coolsaets reactie na de Parijse aanslagen van november vorig jaar? De man betreurde in feite dat wij zo zelden stilstaan bij al dat dierenleed waarmee de bommenterreur en haar slachtoffers de vergelijking – volgens hem – niet kunnen doorstaan. Hij meende het ernstig: terrorisme is uiteindelijke een zeldzaam gebeuren en heel wat meer mensen komen om door een aanrijding met loslopend wild dan door terreurdaden. Wat evenmin voor de betrokken dieren een pretje is, want meestal op slag dood. En er komen allicht meer dieren om bij zulke ongevallen dan mensen.

Eerst en vooral begint de terreur naar ons aanvoelen toch wat frequenter te worden. Nog even en het is dagelijkse koek. Want het komt ook dichterbij. Als het pijpenstelen regent in Parijs, doet het meer dan druppelen in Brussel. Maar er zit een verraderlijk addertje onder het gras. Want dieren veroorzaken dodelijke verkeersongevallen in al hun onschuld. Menselijke daders leggen of gooien bommen met voorbedachten rade. Dat betekent niet meer of minder dat hij vindt dat mensen die door bomscherven getroffen worden op een of andere manier schuld hebben aan het geweld dat hen overkomt. Een beetje zoals Pim Fortuyn, Theo Van Gogh en vele anderen sindsdien het toch wat ‘hebben gezocht’. Als de vork zo in de steel zit, dan getuigt het van weinig respect van Coolsaet voor de vrijheid van geweten en meningsuiting.

Voorzichtig uitgedrukt lijkt het er wel op dat de islamistische terreur van een heel andere orde is dan die van extreemlinkse terreurcellen. We zijn veraf van het sympathieke liedje dat Jan De Wilde ooit maakte over de communisten met hun snelkookpannen vol buskruit. Die communisten belden meestal even op om aan te kondigen dat het zou gaan knallen. De islamisten doen dat niet. Die willen zoveel mogelijk slachtoffers maken. Het gaat om schrik, afgrijzen: terreur in de meest letterlijke zin van het woord.

Als het dus de bedoeling is om zoveel mogelijk leed te veroorzaken, dan is iedereen mee schuldig die geen terrorist-met-de-terroristen is. Schuldig waaraan? We zijn dan allemaal even schuldig als Coolsaets herten en everzwijnen. Niet dus. Even onschuldig dus als makke lammetjes. Of oké, toegegeven: we zijn schuldig aan het verschil tussen ‘zij’ en ‘wij’. Waarom zijn ‘wij’ namelijk ‘hen’ niet en zijn ‘zij’ ‘ons’ niet?

Als er in de wereld groepen zijn die er een probleem van maken dat er collectieve  identiteiten bestaan die niet op elkaar gelijken, dan moeten we hen als ‘de vijand’ durven benoemen. Want gaat het er in onze  samenleving niet over om verschillen werkbaar te maken in plaats van de ene identiteit te andere te laten vernietigen? In het Westen doen wij dat door cultureel en sociaaleconomisch beleid, door institutionele afspraken en via het zelfbeschikkingsrecht.

En mag, aanvullend, de geschiedenis aub haar zeg blijven doen? Wij wonen, werken, leven in Vlaanderen; de algemene voertaal is hier Nederlands en de zeggingskracht van ons erfgoed is fenomenaal en inspireert ons ook nog morgen en overmorgen. Dat is normatief en richtinggevend en geldt evengoed voor wie rechtstreeks afstamt van Pieter De Coninck als voor wie Aruba te licht en te warm vond. Mag het even?

De lafaards die Vlaanderen en Europa in de afgrond willen storten zullen niet voorbij de vitale nationale identiteiten kunnen die de toekomst van ons continent zullen vormgeven. De Vlamingen staan daarbij vooraan. Wij pleiten dus tot nader order onschuldig en nemen met beide handen de historische taak aan die ons toevalt. Brussel is een van de centrale vraagstukken. Niet alleen communautair, maar eveneens maatschappelijk. Na de post-Parijsanalyse die de Vlaamse Beweging vorig jaar al maakte (Brussel is een institutioneel rampgebied en dus een vrijstaat voor outlaws), is het nu tijd om met aandrang onze regeerders en onze medemensen tot daden te brengen.

De auteur is stafmedewerker van de Vlaamse Volksbeweging.