Zingen we Vlaanderen wel echt vrij?

Over de politieke boodschap van de voorzitter van het Algemeen Nederlands Zangverbond (ANZ) op het Vlaams-Nationaal Zangfeest valt veel te zeggen of te schrijven, maar ze heeft minstens de verdienste dat ze de vermaledijde welvaartsoverdracht van Vlaanderen naar Wallonië (en Brussel) opnieuw onder de aandacht bracht.

Afhankelijk van de studie worden voor de transfers bedragen genoemd die variëren van 12 tot 16 miljard euro per jaar. In welk ander land dan ook dat hard moet besparen en hoge belastingen heft, zou het thema van deze miljardentransfers hoog op de politieke agenda staan. Maar in België worden de interregionale geldstromen nauwelijks een volwassen publiek en politiek debat waard geacht.

De overgrote meerderheid van de politici, de media en andere opiniemakers doen er, wat dit gevoelige thema betreft, het zwijgen toe. Enkel het Vlaams Belang, het – uitzonderlijk – Vlaamsgezinde weekblad ’t Pallieterke en enkele online media durven de omerta doorbreken.

Helaas verkiest ook de Vlaamse regering het doorschuiven van de rekening naar de (werkende) Vlaming boven (het debat over) het afbouwen of stopzetten van de onverantwoorde, grondwettelijk gebetonneerde verarming van al haar burgers. De regeerakkoorden van de Vlaamse regering-Van den Brande, de regering-Dewael, de regering-Leterme en de regering-Peeters toonden – alvast op papier – nog enige Vlaamse ambitie. De regering-Bourgeois houdt zelfs niet eens de schijn op.  Die rept met geen word over de Vlaamse verzuchtingen.

Zowel de Vlaamse als de federale regering hebben de (afbouw of stopzetting van de) transfers – evenals andere communautaire hervormingen – naar de Griekse kalender verwezen.

In het Vlaams Parlement zegt N-VA-minister-president Geert Bourgeois dat het transfermechanisme tot het federale beleidsniveau behoort en dat de afbouw of afschaffing van de transfers bijgevolg afhankelijk is van het federaal beleid, in casu van een nieuwe staatshervorming. In de Kamer zegt N-VA-minister van Financiën Johan Van Overtveldt vervolgens dat de omvang van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië niet door de overheid moet worden berekend, laat staan dat de transfers moeten worden afgebouwd… Kan u nog volgen?

Duidelijk is in elk geval dat geen enkele staatshervorming ooit raakte aan één van de meest fundamentele onrechtvaardigheden van het samenleven van Vlamingen en Franstaligen in dit land: de miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië. Ook na de zesde – en voorlopig laatste – staatshervorming gaat die onverminderd door. Een dergelijke scheefgetrokken situatie is niet meer te redden met ‘confederalisme’, laat staan met een ‘sociaaleconomische herstelregering’. De enige echte en enige eerlijke sociaal-economische herstelmaatregel voor Vlamingen is de stopzetting van de transfers naar Wallonië.

Het is de noodzakelijke plicht van elke Vlaams-nationale politicus om deze financieel onrechtvaardige behandeling van de Vlamingen te hekelen en het is de verdomde plicht van elke Vlaams-nationale politicus om deze ongemakkelijke waarheid niet (alleen) stilletjes te fluisteren in luisterbereide Vlaamsgezinde kringen, maar om ze (vooral) luidop te schreeuwen in Belgische dovemansoren.

Geen enkele zichzelf respecterende Vlaams-nationalist legt zich aan de onderhandelingstafel neer bij het status quo van de gammele Belgische constructie; geen enkele zichzelf respecterende Vlaams-nationalist geeft zijn politieke bestaansreden op om deel te kunnen uitmaken van welke regering dan ook; geen enkele zichzelf respecterende Vlaams-nationalist voert een beleid dat de structurele verarming van Vlamingen handhaaft en zelfs verergert.

Voor wie Vlaanderen vrij wil, zal het echt niet volstaan om éénmaal per jaar een hoge toon aan te slaan in de Lotto Arena. Hij zal ook in de politieke arena noten op zijn zang moeten hebben. Maar het oorverdovende applaus van de delegatie van de grootste Vlaamse regeringspartij tijdens het Zangfeest staat in schril contrast met het even oorverdovende stilzwijgen tijdens politieke debatten. Jammer, maar het isniet anders.

Het ziet er dan ook naar uit dat alvast één constante uit de Wetstraat opnieuw bewaarheid wordt: wie regeert in België doet dit ten koste van zijn geloofwaardigheid.

Foto © Reporters