CD&V geen gedoogpartner van paarsgroen

Mijn religieuze overtuiging omschrijf ik graag als een ‘onwrikbare twijfel’. ‘Onwrikbaar’, omdat ik er écht in geloof. ‘Twijfel’, omdat geloof nooit een bewijs krijgt, omdat het enkel en letterlijk ‘geloven’ is.

Partij van mensen met fouten

Mijn politieke overtuiging kent die ‘onwrikbare twijfel’ ook. ‘Onwrikbaar’ omdat ik écht geloof in het personalisme. ‘Twijfel’, omdat personalisme vertrouwen veronderstelt in de meerderheid van de mensheid, maar sommigen dat vertrouwen niet waard blijken.

Voor mijn religieus geloof heb ik steeds aanvaard dat er een structuur, een kerk van mensen, met al hun fouten, nodig was om dat geloof te blijven overdragen van generatie op generatie, en te concretiseren voor het dagelijks leven. Voor mijn politieke overtuiging heb ik steeds aanvaard dat er een partij van mensen, met al hun fouten, nodig was om die overtuiging te blijven concretiseren in standpunten voor het dagelijks leven, en deze ook beleidsmatig te realiseren.

Als christendemocraat en Vlaming was die partij voor mij altijd CD&V (let op alle drie de letters in die naam). En neen, uiteraard was ik het niet altijd en met alle concrete standpunten van die partij eens. Soms waren er invullingen waar ik niet mee akkoord ging, die ik onbegrijpelijk vond, of die een enkele keer in mijn ogen zelfs tegenstrijdig met onze basisbeginselen waren. Het merendeel van de standpunten en realisaties kon en kan ik met het vuur van mijn overtuiging echter vlot verdedigen. CD&V staat bovendien altijd klaar als realisator van haar ideeën, en niet enkel als een droomfabriek ervan. Zo hoort het ook.

Regeren als nachtmerrie

Daarom snap ik héél goed dat een aantal CD&V’ers absoluut in een regering wil stappen. ‘Realiseren in de regering in plaats van dromen in de oppositie’ is hun adagio. Ik begrijp het. Maar ondanks wat ik hierboven schreef: ik ben het er vandaag niet zo maar mee eens. Soms is het goed eerst even te dromen over wat je wil realiseren, die droom uit te kristalliseren, en dan pas aan de realisatie te beginnen. Kwestie van de realisatie van een nachtmerrie te vermijden.

De voorstanders van regeringsdeelname hebben ‘anderzijds’ (ik blijf een tsjeef) wel een punt. Je kan inderdaad ‘alleen’ in een regering iets realiseren, dat klopt. Maar je kan niet ‘per definitie’ in een regering ‘het juiste’ realiseren. Daar zit de angel in het verhaal. Dus stelt zich de vraag: wat zal CD&V écht kunnen realiseren van haar programma in een regering, in het bijzonder in een Vivaldi-regering? En wat is zelfs het beste akkoord waard, als je niet nodig bent voor de uitvoering er van, zoals in Vivaldi? Dan hangt veel af van de coalitiepartners waarmee je het moet doen. Maw: hoe betrouwbaar zijn de beloftes van MR, Ecolo en tutti quanti? De recente strapatsen beloven alvast niet veel goeds wat dat betreft…

Vaagheid als masker voor leugen

Als je de reacties van de potentiële coalitiepartners bekijkt, de analyse van wijze mensen als Rik Van Cauwelaert hoort, de tweespalt in de eigen partij vaststelt, en het wantrouwen inademt dat over en in Vivaldi hangt, dan lijkt het me eerder een droom, neen, een nachtmerrie, te denken dat we in zo’n Vivaldiregering écht gaan kunnen realiseren wat we noodzakelijk vinden. Hoe goed de teksten op papier ook mogen zijn, hoe hard en goed er ook aan gewerkt is, de vaagheid waarin potentiële coalitiepartners over onze belangrijke aandachtspunten spreken is zeer verontrustend. En als ik één ding geleerd heb in de bijna 60 jaar op deze aardkloot dan is het wel dit: ‘vaagheid is het masker van de leugen’. Zonder betrouwbare partners die helder steunen wat werd afgesproken, weet je dat het uiteindelijk mis loopt. Voor mij is deelname aan Vivaldi alleen al daarom geen goed idee.

CD&V moet Vivaldi niet gedogen

Vandaag moeten we ons als CD&V dus niet afvragen: ‘Hoe kunnen we aan boord blijven in paarsgroen, en vervolgens in de regering de schade van paarsgroen beperken voor de Vlamingen?’ Vandaag moeten we ons niet afvragen wat verkiezingen of oppositie op korte termijn zullen opleveren voor de partij. We moeten ons integendeel wél afvragen: ‘Wie zal de bouwheer van het nieuwe Vlaanderen in een vrij Europa worden?’ En als het antwoord is: ‘CD&V’, dan moeten we daar naar handelen, niet op korte, maar op lange termijn.

De inhoudelijke koers die Joachim Coens wil varen toont daarbij de richting, zet de bakens uit waar we naartoe moeten. Daar geraken, die weg volgen zal echter niet lukken via deelname aan een regering waar onze ideeën enkel ‘gedoogd’ worden, en waar we enkel de paarsgroene schade wat kunnen beperken. Zo’n ingrijpende ambitie kan enkel vanuit een herwonnen eigen kracht én op langere termijn gerealiseerd worden, gebouwd op een consequente personalistische overtuiging en concretisering, én met de juiste partners.

We zullen dus de tijd zijn tijd moeten gunnen om te groeien, om van daaruit de zaken te realiseren die we écht belangrijk vinden. Laat ons die kans niet vergooien in vier paarsgroene seizoenen of gelijk welk ander lappendeken van onbetrouwbare kleuren. Laat ons integendeel de tijd nemen om opnieuw échte bouwheren te worden, geen paarsgroene bijklussers. Laat ons de bouwheren zijn van het nieuwe Vlaanderen in een vrij Europa, dat is onze échte roeping, dat is de droom die we willen realiseren. Niet tégen België of Wallonië, maar in overleg en vanuit de eigen sterkte voor Vlaanderen, en mét de juiste partners. Kan dat in een betrouwbare regering waar we ons goed voelen en fundamentele stappen in de juiste richting kunnen zetten? Fijn, graag. Moeten we eerst enkele jaren oppositie doorworstelen? Het weze zo. Rome is ook niet op één dag gebouwd. Het doel heiligt de tijd. De droom verwacht geduldig zijn realisatie, liefst zonder tussentijdse nachtmerries.