De columniste en de minister

U mag raden welke Vlaamse politica de volgende passages op papier zette:

‘Terugdringen van de etnische kloof wordt de centrale doelstelling van het integratie- en inburgeringsbeleid van de komende jaren.’

‘Er zijn drempels die de toegankelijkheid van diensten beperken voor personen van vreemde herkomst, zoals financiële of sociale hindernissen of het gevoerde taalbeleid.’

‘Ik verwacht van de bevoegde beleidsdomeinen dat ze deze drempels opsporen en concrete maatregelen nemen om ze aan te pakken.‘

‘Om de ambitieuze doelstelling, namelijk het dichten van de etnische kloof, te realiseren, moet iedereen zich inzetten. Hiertoe zal ik samen met de sociale partners concrete doelstellingen afspreken om directe en indirecte discriminatie en racisme te bestrijden.’

‘De uitdaging ligt eveneens in het verder interculturaliseren van het socioculturele middenveld.’

‘Niet alleen bij de instroomprocessen, maar bij alle kern HR-processen wil ik diversiteit verankeren.’

‘De Vlaamse overheid zal het voortouw nemen door zelf een sterk doorgedreven diversiteitsbeleid te voeren.‘

Nee, de zinnen werden niet geplukt uit een oude tekst van Mieke Vogels die van 1999 tot 2003 als minister van Welzijn ook het beleidsdomein ‘Integratie’ in haar portefeuille had. Bovenstaande passages staan letterlijk in de beleidsnota ‘Integratie en Inburgering’ van N-VA-minister Liesbeth Homans. De nota dus die haar beleid voor deze vijfjarige bestuursperiode uit de doeken doet. Wie zijn ogen niet gelooft, kan de integrale tekst hier lezen.

Ik citeer de passages om duidelijk te maken dat er een kloof groter dan de Grand Canyon gaapt tussen het discours van minister Homans in de pers, en het beleid dat zij in de praktijk brengt. In de pers vocht de minister vorige week een flink robbertje uit met CD&V-voorzitter Wouter Beke. Homans hield een pleidooi tegen het ‘pamperen‘ van allochtonen. Beke verweet de minister ‘de sociologische realiteit‘ te negeren.

Mocht de, wat men noemt ‘rechtse’ krantenvulling van minister Homans ook tot uiting komen in haar beleid, ik zou de eerste zijn om het toe te juichen. De realiteit is helaas anders. De stoere taal van Liesbeth de columniste staat lijnrecht tegenover het beleid van Liesbeth de integratieminister. Columniste Homans komt op tegen het ‘pamperbeleid’ en voor een kordaat beleid dat allochtonen op hun verantwoordelijkheden wijst. Minister Homans daarentegen is van oordeel dat de ‘etnische kloof’ in onderwijs, tewerkstelling en huisvesting in de eerste plaats de verantwoordelijkheid is van onze samenleving en dat de overheid maatregelen moet nemen om dienstverlening ‘meer toegankelijk‘ te maken voor allochtonen. Columniste Homans stelt dat allochtonen ‘racisme’ niet als excuus mogen inroepen voor falen. Minister Homans daarentegen wil een versnelling hoger schakelen in de strijd tegen Vlaams racisme, volgens haar een belangrijke oorzaak van de ‘etnische kloof’. Columniste Homans kant zich tegen het feit dat allochtonen eigen parallelle gemeenschappen uitbouwen. Het diversiteitsbeleid van minister Homans werkt dit echter alleen maar in de hand.

En dan zwijg ik nog over de plannen van minister Homans om tientallen bijkomende moskeeën te erkennen, het wegkijkgedrag bij bewezen moslimextremisme (zelfs een moskee waarvan de imam richting IS vertrok behield haar erkenning), het volgehouden gratis-beleid voor allerlei cursussen voor immigranten, de miljoenen euro’s die besteed worden aan ‘weg-met-ons’-organisaties als Unia, het Minderhedenforum, Vluchtelingenwerk en tutti quanti.

Het integratiebeleid van deze door media als ‘rechts’ geafficheerde Vlaamse regering is nog geen millimeter opgeschoven van het decennialange multicultureel gepamper naar een assimilatiebeleid zoals onder meer ondergetekende dat bepleit. Ook de regering-Bourgeois bewandelt verder de funeste weg van het promoten van de ‘diversiteit’, die in de praktijk neerkomt op omgekeerde aanpassing, vervreemding en islamisering. Ik zal mij blijven verzetten tegen het dogma dat onze samenleving zich moet aanpassen aan de diversiteit, de cultuur van de nieuwkomers. Allochtonen die hun toekomst in Vlaanderen zien, hebben de plicht zich in het publieke leven te assimileren, zich aan te passen aan onze Vlaams-Europese leidcultuur. Allochtonen die menen enkel gelukkig te kunnen zijn in een maatschappij die zich aanpast aan hún cultuur, kunnen in zo’n samenleving wonen… elders in de wereld, maar niet hier. Niet in Vlaanderen.

Een partij als N-VA die de indruk wekt zoals de Spartaanse koning Leonidas de Vlaamse Thermopylen te verdedigen, maar in werkelijkheid via het toelaten van massa-immigratie en het ondersteunen van de islam ons land laat koloniseren, is geen deel van de oplossing, maar een deel van het probleem. Zo’n partij staat in de strijd voor een Vlaams Vlaanderen aan de verkeerde kant.

De auteur is fractievoorzitter voor het Vlaams Belang in het Vlaams Parlement.