De kracht van kwetsbaarheid

De vogels kwetteren, de straten zijn stil en leeg, de zon weerspiegelt op het water. Er wordt vooral online gedeeld en geleefd. Het zijn vreemde dagen. Onvoorspelbare en onverwachte dagen. Tegelijk hangt er ook sleur. Lange dagen, maar te kort om die lange to-dolijstjes af te maken. De dagen vliegen eigenlijk, maar voelen soms ook zo eng en beklijvend. Want in een ziekenhuis niet ver van ons valt er weer een dode en de buurvrouw van de etage hieronder maakt niet meer van haar oren, de kleinkinderen zien we niet meer, de bompa is moederziel alleen aan het dementeren, de kinderen maken ruzie, mama kan nu even niet meespelen, studenten zitten ver weg van hun koten en ergens achter dikke muren krijgt een kind het hard te verduren en lopen we door frustratie en onmacht allemaal wel even de muren op.

Verbonden en solidair

Zijn het de vogels die kwetteren, die kleine wandeling, het applaus om acht uur? Is het de vriendelijke kassier, onze helden in de zorg, die aardige buur? Is het de rust, de tijd, de samenhorigheid? Zijn het de vaste series op tv, de koers die binnenshuis toch blijft rijden, de gezelschapsspelen, de skype-gesprekken die we delen? Wat maakt ons zo verbonden en solidair in deze bizarre tijd? Al die teddyberen, witte lakens, kinderfoto’s en applaus… ze doen ook mij soms even vergeten hoe kwetsbaar we als mens maar zijn.

Angst

Want dat is uiteindelijk de angst die leeft: het kan ons alleen overkomen. We zijn zo broos en kwetsbaar en dat lijken misschien wel zware woorden, maar wie heeft er zich deze dagen nog niet moedeloos, angstig, machteloos of onzeker geweten? Even bij de pakken gezeten? Zelf hoef ik niet naar een pretpark te gaan, ups and downs genoeg in deze roller Coaster.

We beleven allen bizarre tijden en hoewel we heel hard proberen om het leven zin en betekenis te geven, zijn we allen af en toe wat machteloos en missen we die vrijheid van voorheen.

Optimisme en onzekerheid

Toch slaan we er ons wel weer doorheen. Dat zeggen we vaak zo mooi: ‘het is nu zo, laten we er het beste van maken’. Dat oprecht en mooi optimisme moet er zijn, maar heel deze situatie mag ons ook gewoon af en toe eens even raken. Dat is de kracht van kwetsbaarheid.

Veel te vaak hebben wij geleerd om ons te vermannen: ‘stoere jongens wenen niet’, ‘flinke meisjes vegen de tranen weg’. Wie professioneel is en carrière wil maken, die laat zich niet raken. Die verbijt de pijn en streeft naar geluk. Die vastberadenheid om er altijd te staan, om altijd het beste te geven en te zijn: die maakt ons allen een beetje stuk. Zelf heb ik er zwaar mee gezwoegd. Ergens is dat perfectionistisch willen zijn en geen slechte kantje willen hebben. Ergens is dat op zoek gaan naar erkenning, hopen dat iedereen je altijd graag mag. Dat merk ik nu opnieuw nu we vastzitten tussen de muren: hoe broos we zijn en hoe vlug onzekerheid onder je huid kan kruipen.

Imperfect

Eigenlijk is er ook gewoon helemaal niks mis met af en toe eens te zeggen dat het gewoon niet gaat, maar ook het besef dat een ander er misschien nog slechter voor staat. Het is zo dat je kwetsbaar kan zijn en wie denkt dat dat een teken van zwakte, aandachtstrekkerij en iets is voor mietjes… die slaat de bal toch even mis.

Het vraagt immers moed en veerkracht om imperfect te zijn. Het is jezelf accepteren: al je littekens, vooroordelen en gebreken. Die durven zien en daarmee worstelen. Daar aan de slag mee gaan en jezelf verwonderen. Het is beseffen dat je net als ieder ander mens getekend wordt door het leven en er toch van blijft houden. Het is leren omgaan met littekens op je huid, maar vooral beseffen dat er nog zo veel ongeschonden huid is om van te houden.

Stilstaan

Terwijl de vogels gezellig door kwetteren en de zon weer wat hoger staat, is het goed om even stil te staan. Even de angst en onzekerheid te laten. Niet altijd te rationeel en berekend willen zijn. Gewoon even gevoelig durven zijn. Dus wees vandaag gewoon maar even lief voor jezelf en misschien nog beter voor een ander. Laat het kwaad zijn op de wereld, het willen winnen in het leven, de strijd om de beste te zijn, de commentaar en kritiek op elkaar… maar even in de kou staan. Zoek de warmte en elkaars liefde op. Maar besef vooral dat ook in deze tijden: we gewoon maar mensen zijn.