Aanstelling van Hadja Lahbib als Eurocommissaris is cynische miskleun

Begin september bleek dat MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez het liefst Hadja Lahbib, de huidige minister van Buitenlandse Zaken, zou aanstellen als Eurocommissaris. De greep van MR op de Belgische buitenlandse departementen wordt daardoor nog sterker.

Sinds 2011 levert MR onafgebroken de minister van Buitenlandse Zaken, met uitzondering van het kort intermezzo van Alexander De Croo (Open Vld) in 2022.

MR zorgde bovendien maar liefst tien van de afgelopen twintig jaar voor de Belgische Eurocommissaris. Daar komt nu nog eens vijf jaar bij. In diezelfde periode was Charles Michel (MR) vijf jaar voorzitter van de Europese Raad. ‘La Belgique, c’est le MR’, moet er in het buitenland worden gedacht.

Dominantie

Maar zoveel dominantie van één partij, dat is in een democratie nooit gezond. Afwisseling is net nodig om een te grote verwevenheid tussen politiek en de administratie tegen te gaan.

Daarnaast is het ontstellend om te zien dat met Hadja Lahbib iemand wordt aangesteld die de Nederlandse taal nauwelijks machtig is. Dat was eigenlijk al onaanvaardbaar toen ze het tot minister van Buitenlandse Zaken schopte, want vlotte tweetaligheid is een essentiële verplichting voor het hele diplomatieke korps. Dat ze als minister van Buitenlandse Zaken bovendien een allesbehalve verpletterende indruk nalaat, is evenmin een detail.

Toch lijken veel Vlamingen te vinden dat Nederlands op het Europese toneel niet zo belangrijk is omdat Engels en Frans er de dominante talen zijn. Dat klopt natuurlijk, maar ook het Engels dat Lahbib spreekt is lang niet goed genoeg. Los daarvan is deze visie op de rol van een Eurocommissaris veel te eng. Het getuigt van een puur technocratische opvatting, die het democratische deficit van Europa verder versterkt.

Belgicist Bouchez

Er is voor een Eurocommissaris ook een rol weggelegd om in eigen land de werking van de Europese Commissie toe te lichten. Iemand die elk kwartaal de Belgische bevolking informatie over hete Europese hangijzers verschaft, zou dat geen meerwaarde betekenen?

Het is duidelijk dat Lahbib daartoe niet in staat is omdat ze de Nederlandse taal niet machtig is. Zelfs als minister van Buitenlandse Zaken is ze — in tijden van oorlog op het Europese continent dan nog — niet één keer op de Vlaamse televisie verschenen om zich tot de Nederlandstalige meerderheid te richten.

Belgicist Bouchez maakt dergelijke keuzes omdat ze hem en zijn partij beter uitkomen. Dat is op zich ook al pijnlijk voor ons politiek bestel. Een Eurocommissaris wordt niet meer gekozen op basis van competentie, maar wel in functie van partijbelang.

Daarbij kwam nog het vrij dwingende verzoek van Ursula Von der Leyen om liefst een vrouwelijke kandidate te sturen om aan de ‘juiste evenwichten’ te geraken. Zoals Tinneke Beeckman terecht opmerkte in De Afspraak: daarmee bewijs je ook vrouwen zelf geen dienst.

In naam van de gendergelijkheid wordt de competente en ervaren ‘witte’ man Didier Reynders (MR) aan de kant geschoven, om vervangen te worden door een vrouw van kleur zonder overtuigende geloofsbrieven. Als dat maar goed afloopt.

Voortbestaan van België

Hoe denk je trouwens in 2029 Vlaams-nationalistische kiezers ervan te overtuigen opnieuw voor een partij te stemmen die het voortbestaan van België wenst? Als België voor MR finaal niet meer blijkt te zijn dan een vehikel om persoonlijke carrières tot in de Europese cenakels te brengen, lijkt er ook nog maar weinig in te brengen tegen de visie van N-VA om België om te vormen tot een ‘coquille vide’.

Intussen concentreren de Vlaamse partijen zich op de zwaarste binnenlandse departementen. Bij de regering-Michel hadden ze daar bijna tien keer zoveel ambtenaren onder hun hoede als de Franstalige federale ministers.

In een Arizona-coalitie zal de ‘état belgo-flamand’ op die manier verder vorm krijgen. Dat is de grootste ironie van het hele verhaal. Zij die de meeste macht hebben in België, moeten er eigenlijk het minst van weten, en zij die vurig beweren zielsveel van België te houden — Bouchez op kop — hebben er steeds minder macht.