De nuttige idioten van Erdoğan

Sommige dingen zijn niet te begrijpen. Bijvoorbeeld: waarom krijgt de laatste oproep van Erdoğan zo weinig aandacht? De meeste kranten hebben er wel over bericht: ‘President wil meer Turkse invloed in Europa. Erdoğan roept op om 5 kinderen te krijgen‘. Maar waarom staat zoiets nooit groot op de voorpagina? Waarom worden niet alle editorialen gewijd aan het feit dat de leider van Turkije Europa wil koloniseren via de baarmoeder? Elke scheet van Trump is goed voor tientallen krantenbladzijden en honderden minuten tv. Maar als een islamitische potentaat ons rechtstreeks bedreigt, verdwijnt het nieuwsbericht ergens in de marge. 

“Het is maar retoriek”, klinkt het vaak schouderophalend. Erdoğan is al maanden campagne aan het voeren voor het referendum dat hem meer macht moet toekennen. Zijn dreigementen om opnieuw een stroom vluchtelingen los te laten op Europa of onrust te zaaien via de Turkse diaspora zouden in die context begrepen moeten worden. “Na 16 april zal Erdoğan wel weer een toontje lager gaan zingen”. Maar die verwachting is hopeloos naief. Ten eerste roert Erdoğan al jaren dezelfde trom. Ten tweede heeft die “retoriek” wel degelijk heel tastbare gevolgen. Denk maar aan DENK in Nederland, en de nieuwe allochtonenpartij die ook bij ons in de steigers staat.

Een AKP-filiaal in Vlaanderen

Ahmet Koç (ex-sp.a) werkt samen met enkele getrouwen aan ‘een nieuwe politieke beweging’. Volgens Koç zal de partij gericht zijn ’tegen de sociale ongelijkheid en onrechtvaardigheid’. In werkelijkheid mogen we ons verwachten aan een veredeld AKP-filiaal in Vlaanderen. Uit zijn laatste grote interview (in De Morgen, 18/03/17) blijkt dat Koç nog altijd een Erdoğan-fanaat is, pur et dur. Het is akelig om te lezen hoe deze Vlaamse Turk de wandaden van ‘zijn’ president rationaliseert en zelfs prijst. Onze democratie en onze rechtsstaat zijn duidelijk niet blijven kleven aan Ahmet Koç, die stijf staat van bewondering voor een ‘sterke man’ als Erdoğan. 

Een Allochtonenpartij op etnische basis of met etnische retoriek betekent het ultieme bankroet van het integratiebeleid. Vlaanderen betaalt een pijnlijke prijs voor Traagheid. Omdat er pas de laatste jaren werk wordt gemaakt van een aanklampend integratiebeleid, zitten we nog altijd met een loodzware erfenis. Decennialang werden gastarbeiders, migranten en andere vreemdelingen aan hun lot overgelaten. Het logische resultaat is dat heelder gemeenschappen mentaal zijn blijven hangen in hun thuisland. Ze klampen zich ook vandaag nog vast aan gebruiken, gedragingen en gevoeligheden die hier eigenlijk geen plaats hebben. Natuurlijk gaan sommigen zich dan ook opsluiten in eigen partijtjes. 

Een Allochtonenpartij is ook de voorspelbare uitwas van de slachtoffercultuur. Allerlei kaakslagallochtonen – luidruchtig aangemoedigd door linkse journalisten en andere commentatoren – hebben een sfeertje geschapen waarbij elk woordje van kritiek gelijkstaat aan een zware aanval op de menswaardigheid en gelijkwaardigheid. Wijs allochtone ouders gewoon op het belang van familiale betrokkenheid bij het leerproces van zoon- of dochterlief en de volgende dag staat de gazet vol ‘gekwetste’ allochtonen, die weeklagen over het harde en racistische Vlaanderen. Geen wonder dat er in dat klimaat ruimte ontstaat voor een Calimero-partij gericht op zelfverklaarde slachtoffers. 

Erdoğan wordt dus op zijn wenken bedient. Ook Vlaanderen krijgt straks een partij die pleit tegen integratie – wat ook al jaren gepredikt wordt door het regime in Turkije. Vlaanderen krijgt een nieuwe bron van permanente onmin en onrust. 

Het voordeel van de duidelijkheid

Toch moeten we blij zijn met Koç & co. De toxische duikboten van Erdoğan moeten zoveel mogelijk boven water komen. Een eigen partij vol reactionaire allochtonen is te verkiezen boven het alternatief, waarbij diezelfde reactionaire allochtonen verdwijnen in de rangen van tradionele partijen, om daar de boel wat te verzieken. Vooral de linkse partijen hebben in het recente verleden veel te veel moeite gedaan om onaangepaste allochtonen terwille te zijn. sp.a, Groen en PVDA hebben daar delen van hun ziel voor prijsgegeven. Ze hebben hun seculiere traditie verraden in pogingen om nieuwe groepen kiezers aan zich te binden. Het zou goed zijn als dat verandert en alle radicale stemmen voortaan vloeien naar een duidelijk herkenbaar reservoir. Kwestie van ideologische hygiëne. 

In elk verkiezingsjaar wordt voorgesteld om blanco en/of ongeldige stemmen te vertalen in lege zetels in de parlementen. De zichtbare leemte in het halfrond zou zo 5 jaar lang dienen als een herinnering aan al die kiezers die zich niet vertegenwoordigd voelen door de politieke partijen. Dat is een goede manier om de particratie te prikkelen – en om dezelfde reden moeten we hopen dat de Allochtonenpartij van Koç straks wat zetels haalt in de raden en parlementen van dit land. Alleen zo worden we permanent herinnerd aan de mislukte integratie, aan de achterlijke denkbeelden die bestaan binnen de Turkse gemeenschap, aan het gevaar van een vijfde colonne in ons eigen land. Alleen zo blijft de politiek, misschien, wakker en gemotiveerd om het probleem te confronteren. 

Wees dus welkom, Ahmet Koç, in het publieke debat in Vlaanderen. Spreek vrank en vrij met de stem van uw sinistere meester in Ankara. Hoe meer Vlamingen uw gevaarlijke gedachten horen, hoe beter. Zo weten we weer hoe laat het is. 

Foto: (c) TVL