De portefeuille van Marianne Thyssen

Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker zwaaide met een ‘zware economische portefeuille’ naar de Zweedse onderhandelaars, maar daarin zat uiteindelijk slechts Werk en Sociale Zaken. Die bevoegdheden zijn wel economisch, maar niet echt zwaar.

De CD&V probeert haar ontgoocheling weg te steken door te roepen dat de post van kandidaat Commissaris Thyssen in de komende legislatuur een dikke portefeuille kan wórden. Juncker wil dat Thyssen ‘het sociale gezicht van Europa’ wordt. Hij wil zich afzetten van de ‘besparingscommissie’ van zijn voorganger Barroso en inzetten op een ‘socialer Europa’.

Overbodig

Maar heeft de EU wel een ‘sociaal gezicht’ nodig? De Unie heeft volgens het Europees verdrag relatief weinig te zeggen over sociale zaken of werk. Het zal niet eenvoudig zijn voor Thyssen om de greep van de EU op die domeinen te versterken, nu de gevoeligheid voor de sluipende bevoegdheidsuitbreiding van ‘Brussel’ overal in Europa sterk is toegenomen.

De verschillende politieke en sociaaleconomische tradities van de lidstaten laten zich sowieso niet harmoniseren tot één Europees beleid. De zogenaamde flexicurity van de Scandinavische landen kan Thyssen niet zomaar copy-pasten op de Franse arbeidsmarkt. Of stel u voor dat ze zich plots het recht toe-eigent om de Nederlandse pensioenregeling gelijk te trekken met die in de rest van Europa. Het zou tot een revolutie leiden bij onze Noorderburen.

Ook allerlei vormen van aanvullend Europees sociaal beleid zijn geen goed idee. Er lopen al transfers genoeg in de Europese Unie. Nieuwe voorstellen om geld te versluizen van rijke naar armere regio’s zullen de draagkracht van de Noord-Europese belastingbetalers om solidair te zijn alleen verder ondermijnen.

 Asociaal

Veel van de ‘sociale’ interventies waar de Europese politici over spreken zijn trouwens contraproductief. De socialisten pleiten bijvoorbeeld al jaren voor een Europees minimumloon. Iets wat de neosocialisten van de CD&V ook per se in het federale regeerakkoord willen krijgen als één van hun ‘linkse troeven’.

Als dat minimumloon zeer laag is zal het weinig schade berokkenen, maar in het andere geval zullen heel wat jobs voor laaggeschoolde en jonge werknemers verloren gaan. Het minimumloon verbiedt werkgevers namelijk om die mensen een job te geven onder een bepaalde bodemprijs. Indien hun productiviteit te laag is om dat hogere loon te rechtvaardigen, zullen ze hun werk verliezen.

Thyssen werd ook direct gevraagd om op te treden tegen ‘sociale dumping’. Maar ook hier zouden de onbedoelde gevolgen allerminst ‘sociaal’ zijn. Een Poolse vrachtwagenchauffeur die onder de prijs werkt van de Belgische chauffeur ‘steelt’ misschien een job in onze transportsector, maar kan er elders twee creëren doordat bepaalde producten goedkoper zullen worden. Of moet Thyssen die groei dan tegenhouden?

Een uitbreiding van Thyssens bevoegdheden zou dus tegen het Europese verdrag zijn, de kloof tussen ‘Brussel’ en de lidstaten verhogen én vaak economisch meer kosten dan baten hebben. Gelukkig staat ze onder toezicht van vicevoorzitter van de Commissie Jyrki Katainen. Een nuchtere Fin die eerder stelde dat sociale zaken de bevoegdheid is van lidstaten. Hij kan voorkomen dat Thyssens portefeuille dikker wordt, al kan hij niet verhinderen dat ze een paar duizend euro per maand meer zal verdienen dan Merkel of Hollande.

Foto © Reporters