JavaScript is required for this website to work.
post

De zwijgende meerderheid

Een andere stem uit Catalonië

Tom Garcia30/9/2013Leestijd 2 minuten

Jordi Évole is een Catalaanse televisiereporter met een echte sterrenstatus in eigen land. Zijn vaak controversiële en altijd messcherpe kritische reportages, maken dat men hem de Spaanse tegenhanger van Michael Moore, de al even omstreden Amerikaanse reporter / documentairemaker, bekend van Bowling For Columbine en Fahrenheit 9/11. Door zijn kritische houding en zijn meedogenloze stijl tegenover multinationals en gevestigde waarden, wordt Évole eerder in politiek linkse hoek gesitueerd, maar zelf houdt hij zich doorgaans ver weg van partijpolitiek of politiek getinte commentaar. Tot na de opgemerkte actie van de Catalaanse autonomisten van 11 september.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Op die woensdag, de nationale feestdag van de Catalanen, vormden honderdduizenden manifestanten een 400 kilometer lange mensenketting. De beelden gingen de wereld rond en vestigden de aandacht op de vraag van de Catalanen voor een referendum over onafhankelijkheid. Uit peilingen blijkt dat een meerderheid van 52% voor die onafhankelijkheid te vinden is, maar de Spaanse regering denkt er anders over.

In een reactie op de manifestaties van 11 september, zei vicepremier Soraya Sáez de Santamaría dat de Spaanse regering naar iedereen luistert, dus ook naar de zwijgende meerderheid in Catalonië. Évole schreef een opmerkelijk en opgemerkt opiniestuk gericht aan de vicepremier met als titel ‘Eén uit de zwijgende meerderheid’. Een samenvattende vertaling:

‘Ik ben een gelukzak. Een paar dagen geleden sprak vicepremier Soraya Sáez de Santamaría over mij. Nu ja, over mij en nog een paar anderen. Over al diegenen die niet hebben deelgenomen aan de mensenketting, over wat zij noemt “de zwijgende meerderheid”, een concept dat door de overheid telkens weer op tafel gegooid wordt wanneer mensen de straat opkomen.’

‘Geachte vicepremier, ik heb niet deelgenomen aan de mensenketting, maar als u nog eens refereert naar de zwijgende meerderheid, zou ik het op prijs stellen indien u mij daar niet bij zou willen rekenen, dat u zich mijn zwijgen niet zomaar toeëigent. Want ik verzeker u dat mijn thuisblijven niet betekent dat ik de mening heb die u daar uit afleidt. Ik heb dus niet aan die mensenketting deelgenomen omdat ik de rest van Spanje nog altijd een bijzonder warm hart toedraag en mijn eerste keuze dus niet onafhankelijkheid is. Mijn ouders werden daar geboren en groeiden hier op, leerden Catalaans en gaven het aan mij door. Ik heb heel Spanje doorkruist zonder ooit mijn Catalaansheid te loochenen en ik ken dus ook een pluralistisch en tolerant Spanje dat altijd open staat voor dialoog. (…) Men zegt mij dat onafhankelijkheid ook vrijheid zal brengen. Dat Catalonië dan de vrijheid zal hebben om zijn eigen keuzes en fouten te maken. Ik geloof dat niet. (…) maar weet u, geachte vicepremier, als er iémand is die mij van gedachten kan doen veranderen, dan bent u het wel. U en uw regering bent de beste propaganda voor de independentisten. Sinds u aan de macht bent, heeft uw regering niet één minuut de moeite genomen om te proberen begrijpen wat hier aan de hand is. Soms lijkt het wel of jullie nog het meest willen dat Catalonië zich afsplitst.’

En Évole sluit af met een simpele, maar flinke mokerslag, zowel voor de ene als voor de andere: ‘Als u echt wil luisteren naar de “zwijgende meerderheid”, laat ze dan stemmen. Als de Grondwet dat niet toelaat, pas ze dan aan. Dat is in het verleden toch al vaker geen probleem gebleken? (…) En als ik mag vragen: doe het snel. Dan kunnen de verkozen regeringen zich ook eens met wat anders bezig houden dan met onafhankelijkheid. Bijvoorbeeld met de mensen die het nu bijzonder moeilijk hebben. Of is dat minder belangrijk voor diegenen die hier of daar regeren?’

En hoe zou de zwijgende meerderheid in Vlaanderen klinken?

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Tom Garcia (1967) is zelfstandig reclameman met grote interesse voor migratie, integratie en gemeenschapsvorming. Hij is bezieler en kernlid van Vlinks.

Meer van Tom Garcia

100 jaar geleden stierf de linkse activist Herman Van den Reeck. Hij raakte zwaargewond door een politiekogel tijdens een Vlaams-nationale betoging. Daarmee werd hij een icoon van een aparte generatie.

Commentaren en reacties