De VRT is te belangrijk om niet verontwaardigd te zijn

‘Momenteel woedt er een hevig dispuut aan de top van de VRT,’ tweet onze podcast-producer David Geens (@pappie): CEO Paul Lembrechts wil -geruggesteund door de rest van zijn bestuur-  de nummer twee, Peter Claes aan de deur zetten, maar wordt daarbij teruggefloten door zijn Raad van Bestuur. Doorbraak ging polsen bij ex-VRT journalist Siegfried Bracke.

Onhoudbare toestand

‘Het kan haast niet anders,’ zegt Bracke, ‘dat is mijn deductie, dat hier een politiek manoeuvre achter zit. Dit is namelijk zo grof, zo brutaal…
Een directiecomité dat rechtstreeks ingaat tegen de (vertegenwoordigers) van de aandeelhouder, –  dan is de consequentie dat je stante pede ontslag neemt. Dat geldt dan voor het hele bestuur — met uitzondering uiteraard van Peter Claes zelf.’

De uittredingsvergoeding speelt daar allicht enige rol —men wordt liever ontslagen dan zelf ontslag te nemen. Dat de toestand onhoudbaar is, dat is de evidentie zelf. Nu tracht men via een bemiddelaar de hele kwestie op de lange baan te schuiven. Ook hier worden wenkbrauwen gefronst. De bemiddelaar is namelijk de headhunter die voordien zélf Lembrechts op zijn stoel heeft gezet. ‘Dat is deontologisch zo fout, dat het alleen maar een politieke zet kan zijn,’ beweert Bracke.

Politisering omroep?

Wellicht speelt enige zenuwachtig een rol: de Raad van Bestuur is uittredend, eentje in lopende zaken, zeg maar. En aan de top heerst een voorzichtigheid die wellicht te maken heeft met de nieuwe beheersovereenkomst die in de maak is. Een interne aangelegenheid zal dit alles niet blijven: het kan niet anders of er komt enige politiek inmenging via de bevoegde minister. Overigens, zo stelt Bracke, moeten de mensen goed beseffen dat de politiek na Bert De Graeve al langer het VRT-gebouw heringetreden is: ‘De gigantische inspanning die Eric Van Rompuy midden in de jaren ’90 geleverd heeft, zijn al lang teniet gedaan.’

Tegelijk is het op zich al uiterst merkwaardig dat er een frontvorming ontstaat van vakbonden en directie. Met name de socialistische vakbond is altijd de vakbond van de status quo geweest: niets veranderen, we evolueren niet mee, we negeren de werkelijkheid, we houden wat we hebben… Dit alles maakt het front van vakbond en directie des te vreemder.

Siegfried Bracke heeft het verder over de Vlaamse identiteit die vooral door de omroep gevormd werd, veel meer dan door de traditionele partijen of de Vlaamse beweging en over de VRT ‘die in het geld zwemt, op voorwaarde dat ze zich houden aan hun ‘core business’, de inhoud, het maken van programma’s. 

U beluistert het volledige gesprek in onze podcast