Een coup in Beringen

Neerslag van een hallucinant stukje TV (VRT-Journaal, 16/07/2016): 

‘De oproep van de Turkse president om op straat te komen, die werd ook in ons land gehoord én opgevolgd. Aan de Turkse ambassade in Brussel kwamen zo’n 300 Belgische Turken gisterenavond laat hun steun betuigen aan het regime in Ankara. Ook in Beringen, in Limburg, gingen honderden Turken de straat op. De rust is inmiddels weergekeerd, maar vannacht was de sfeer er heel even grimmig’. 

Laat deze woorden goed tot u doordringen. Zelfs als je al weet dat de Belgen van Turkse afkomst Erdogan op handen dragen (en in het stemhokje massaal steunen), dan nog is het schrikken als je ziet hoe militant en fanatiek ‘onze’ Turken partij kiezen voor de tiran. De autocraat die journalisten opsluit, kranten uit roulatie haalt, genadeloos afrekent met concurrenten, kritische academici ‘vijanden van de staat’ verklaart, komieken laat vervolgen, verkiezingen vervalst, democratische instellingen uitkleedt, het internet censureert en ga zo maar door: deze potentaat is een volksheld in Vlaanderen, in Beringen, in 2016. 

‘Na de oproep van Erdogan trekken in Beringen zo’n 200 aanhangers van hem de straat op. Door oproepen via sociale media zwelt de groep snel aan, tot zo’n kleine 500 man’. 

In Beringen wonen nog geen 45.000 mensen. Je vraagt je af of het deze keer gepermitteerd is om 500 relschoppers ‘significant’ te noemen. Toegegeven; de fans van Erdogan dansen niet om terreur, maar ze marcheren wel de straat op voor een despoot die opposanten en minderheden terroriseert. Hoeveel arrestaties en bombardementen zouden er nog moeten volgen vooraleer Erdogan in Beringen aan steun verliest? 

‘Als Turken zijn we een beetje voor ons land gevoelig. En als dat aan ons land een beetje aankomt, dan zijn we een beetje wel gevoelig en daar kunnen we een beetje van gestresseerd worden’. 

Merk op dat de man zichzelf voor de camera identificeert als ‘Turk’. Wanneer hij spreekt over ‘ons land’, dan bedoelt hij niet Vlaanderen of België. Onze landgenoten van Turkse origine zijn mentaal blijven hangen in het land van herkomst. Ze volgen de Turkse media, ze supporteren voor Turkse clubs, ze houden van Turkse sterren. Hun hart is Turks, hun trots is Turks, hun trouw is Turks. 

‘Met Turkse vlaggen gaat het richting Koolmijnlaan. Daar staat een gemeenschapscentrum van een vzw die geleid zou worden door aanhangers van de geestelijke/oppositieleider Gülen.’ 

Het buitenlandse conflict wordt geïmporteerd. De politieke oorlog van Turkije wordt uitgevochten in Vlaamse straten. Jarenlange propaganda van staatsgezinde media doen hun werk: zelfs zonder instructies trekken de spontane stoottroepen van de sultan naar het schuiloord van de publieke vijand. 

‘Hij heeft weeral een poging willen doen om Turkije op een of andere manier onderuit te halen, om de regering stuk te maken, en het is hem mislukt. En nu weten ze wie het is, en het is uitgekomen wie dat het is, en dat geeft wel een deel zijn frustratie.’

Het woord van Erdogan is evangelie. Het doet er niet toe dat hij geen bewijzen aandraagt om de beschuldiging tegen Gülen hard te maken. Het doet er niet toe dat de opposant in ballingschap alles ontkent. Het narratief van de president wordt kritiekloos geslikt. De dictator is erin geslaagd mentaal onaantastbaar te worden, zelfs diep in de diaspora. 

‘In dit gebouw sneuvelen zes ramen. De politie komt met versterking ter plaatse en twee combi’s lopen lichte schade op. Samen met de plaatselijke imam kunnen ze de gemoederen bedaren.’  

Het is onduidelijk wat nu het ergste is. Er wordt politiek geweld gebruikt in onze straten. De geïmporteerde haat keert zich ook tegen de officiële vertegenwoordigers van onze samenleving. Maar vooral: er is finaal een geestelijke nodig om de rust te laten weerkeren. Waar zwaailichten zouden moeten volstaan, moet er in Beringen ook worden gezwaaid met de koran en met het religieus gezag. 

De machtstrijd in Turkije is onze zaak niet. Of de Turken nu onderdrukt worden door een militaire junta of door een islamistische potentaat: dat is in de eerste plaats hun eigen probleem. Wat ons grote zorgen moet baren is het feit dat een groot deel van ‘onze Turken’ (geest)driftig wordt voor een buitenlandse dwingeland. Onder het mom van ‘verzet tegen een coup’ staat een deel van onze buren pal achter een moorddadige alleenheerser. 

De progressieve goegemeente blijft natuurlijk blind voor de autoritaire kanker in onze Turkse gemeenschap. Rellen zoals in Beringen worden met de mantel der multiculturele liefde bedekt. Toch gaat het om een ruim probleem, dat verder strekt dan enkele honderden relschoppers op een vrijdagavond. Zo werd een dag na de mislukte staatsgreep in Turkije #Idamistiyorum trending in de Belgische (!) Twitter-sfeer. Dat is Turks voor ‘Ik vraag de doodstraf‘. 

Gaan we echt wachten tot er in Vlaanderen meer dan glas sneuvelt?