Eénvrouwspartij?
N-VA wordt wel eens ‘eenmanspartij’ genoemd, maar een blik op de lijsten leert dat de partij vooral een vrouwenprobleem heeft. Met als eenzame uitzondering Liesbeth Homans (Antwerps lijsttrekker Vlaams parlement) oogt de verzameling kopmannen als een ouderwetse herenclub.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnement‘Nooit zoveel vrouwelijke lijsttrekkers’ kopte Het Laatste Nieuws op dinsdag. Volgens de krant zou 30% van de lijsten op zondag 25 mei door een vrouw aangevoerd worden. Maar dan toch niet bij de grootste partij van het land, waar met Liesbeth Homans maar één N-VA-kandidate de kop trekt. Daarmee scoort N-VA slechter dan gelijk welk andere partij, inclusief Vlaams Belang.
Het had nochtans niet zo moeten lopen. In elke Vlaamse provincie heeft N-VA vrouwelijk talent in huis. Minstens in West-Vlaanderen en Limburg hadden vrouwen ook aanspraak kunnen maken op het hoogste lijstplaatsje. Daphné Dumery moest in West-Vlaanderen de nobele onbekende Brecht Vermeulen laten voorgaan. In Limburg wordt de 63-jarige Jan Peumans opnieuw in stelling gebracht, ten koste van onder meer Vlaams parlementslid Lies Jans.
Op een moment dat Open Vld dankzij een vrouwelijke voorzitster en de populaire Maggie het hardnekkige imago van machopartij achter zich lijkt te laten, dreigt N-VA het jongensgroepje op de politieke speelplaats te worden. Op basis van de peilingen kan N-VA nochtans veel meer dan CD&V aanspraak maken op de eretitel ‘volkspartij’.
‘Verschillende prominente kandidaten worden persoonlijk gelinkt aan Bart De Wever, zodat de groep boegbeelden doet denken aan de kaartvrienden van de voorzitter.’
De vraag is of het voor zo een brede partij wel verstandig is om zo eenduidig mannelijk naar de kiezer te trekken. Het helpt niet dat verschillende prominente kandidaten persoonlijk gelinkt worden aan Bart De Wever, zodat de groep boegbeelden doet denken aan de kaartvrienden van de voorzitter. Dat geldt met name voor Brecht Vermeulen, die behalve Roeselarenaar, directeur, voetbalfan toch vooral ‘studiegenoot van Bart De Wever’ is. Maar ook onze eigen carpoolende voormalige-chef-politiek Peter De Roover werd via vader Rik aan de familie De Wever gelinkt. In veel analyses van N-VA – trouwens ook de reeks die deze en vorige week in Humo loopt – wordt de partij van Bart De Wever geschetst als, nuja: de partij van Bart De Wever: de sterke man met rond zich een netwerk van ‘buddy’s’, oude getrouwen die met de uitzondering van Homans doorgaans mannen zijn. De toekomst zal uitwijzen hoe gezond dat is.
Wallonië is nog gekker links dan Syriza in Griekenland – en de hele wereld moet dat weten.
Evolueren we naar een politiek model zoals in een communistische eenpartijstaat? Ontdek het in ‘Ondernemen in Achterland 1.0’.
