Faites vos jeux!

Nu 25 mei wel heel erg nadert, wordt er een versnelling hoger geschakeld in de verkiezingsstrijd. De ingenomen posities worden versterkt, de strijd verschuift van het partijniveau naar de kopstukken en naar de regio’s. In het laatste weekend van april sloot Charles Michel, de voorzitter van de Franstalige liberalen, de deur voor de N-VA, ‘zowel in Brussel als federaal’. Daarmee werd, wat onze zuiderburen betreft, duidelijk het communautaire luik afgesloten en konden ze zich op de onderlinge verkiezingsstrijd concentreren. Want ook voor de Franstaligen is het sociaal-economische thema uitermate belangrijk. Dus werden op 1 mei, een bijzonder symbolische datum in dit verkiezingsjaar, meteen de geslepen sabels bovengehaald.

De eerste clash was meteen raak: de twee groten, PS en MR, gingen met elkaar in de clinch via interviews in de grote kranten. De socialisten lieten weten niet onder de indruk te zijn van de uitspraken van Reynders en Michel over de N-VA. De MR is en blijft de obejectieve bondgenoot van de Vlaams-nationalisten. Sterker nog: volgens de PS kunnen de uitspraken van de MR nog het best omschreven worden als populistisch en het zoveelste bewijs dat de liberalen alleen maar wat meedraaien met de wind.

De MR van zijn kant laakt de arrogante houding van de PS. Die laatsten gedragen zich als de ongenaakbare partij die als enigen de waarheid in pacht hebben. Als ondersteunend argument verwijzen de liberalen naar de linkse ‘broederstrijd’ tussen PS en PTB-Go, waarbij de eersten een stem op de tweeden als totaal nutteloos en zelfs contraproductief beschouwen.

Muggen en olifanten
Maar de campagne wordt niet alleen op partijniveau en met objectieve argumenten gestreden. Vaak genoeg wordt ook de man of de vrouw gespeeld en elke mogelijke uitschuiver wordt meedogenloos uitvergroot en ingezet. Didier Reynders gaat uit de bocht door in een boutade te stellen dat zonder de liberalen er dioxinecrisissen uitbreken en kinderen verdwijnen. In normale tijden zou dit al voldoende stof doen opwaaien, maar nu onstaat er een nietsontziende zandstorm waarbij politici over elkaar struikelen om schande te spreken. Als uitkomt dat de zoon van Joëlle Milquet bij een seksschandaal betrokken is, ontaardt het in een verhitte discussie over machtsmisbruik en scheiding der machten.

Of neem nu Melchior Wathelet, die het wespennest dat de luchthaven van Zaventem is, plots weer wakkergeschud zag door een voorstel dat hij lanceerde. Misschien niet zo slim van hem om zo kort voor de verkiezingen een nieuw spreidingsplan voor te stellen, maar dat de reacties zo hevig zouden zijn, had hij duidelijk niet verwacht. Het hoogtepunt kwam in het weekend van 10 mei, toen de krant Le Soir hem een leugenaar noemde omdat hij bepaalde procedures niet gevolgd zou hebben.

Muggen worden dus olifanten en als dat niet volstaat, gaan die laatsten ook nog eens flink tekeer in de porceleinkast. Sommige politici zorgen bijvoorbeeld zelf voor schandalen om toch ook hun graantje van de media-aandacht mee te pikken. De koploper daarin is ongetwijfeld de ‘onafhankelijke’ Laurent Louis. Hij scoorde een eerste keer met zijn opzettelijke verspreking in het parlement, waarbij hij Di Rupo een pedofiel noemde. Meteen daarna liet hij zich als martelaar van de vrije meningsuiting van de straat spoelen door de politie. Zijn luidkeels aangekondigde antisemitische bijeenkomst mocht namelijk niet plaatsvinden en dus verkozen de opgetrommelde deelnemers om uit protest de straat te bezetten, waarna ze dan door de politie op het waterkanon getrakteerd werden.

De verkiezingscampagne wordt dus al bijzonder heftig gevoerd bij onze zuidervrienden en het ziet er niet naar uit dat de gemoederen zullen bedaren in de laatste sprint naar de gevreesde zondag. Benieuwd wie er dan nog overeind staat als het stof in de arena weer gaat liggen.