Geen #soumission, maar bestrijden met eigen wapens

De snelheid waarmee Klaas Cobbaut op het rapport van de onderzoekscommissie terrorisme reageerde, verklaart wellicht zijn grote onzorgvuldigheid in het lezen van de 945 pagina’s tellende tekst.

Link tussen radicalisering en religie

Het rapport benoemt problemen en ontmaskert mythes. Sommige ‘academisch onderlegde experts’ vertelden ons bijvoorbeeld dat er maar weinig verband is tussen radicalisering en religie, het rapport spreekt hen echter ondubbelzinnig tegen: ‘enigszins in tegenstelling tot die overwegingen, doen die nuances geen afbreuk aan de invloed van de godsdienst’, lees ik. Het rapport wijdt daarna lange epistels aan het salafisme, wahabisme en de moslimbroeders, en het grote islamiseringsproject dat ze delen. Het zijn deze drie stromingen die een ‘hoofdaandeel’ vormen in de ‘slachtofferretoriek’ waardoor moslims in dit land op zichzelf terugplooien (H1:35). De moslimbroeders gebruiken ‘parallelle boodschappen’, de ideeën van het wahabisme functioneren als ‘virussen’ die lange tijd latent aanwezig zijn tot ze op een goede dag worden geactiveerd, zoals bijvoorbeeld het idee – later door IS uitgevoerd – om homo’s van gebouwen te gooien. Bovendien ontmaskert het rapport nog een andere mythe: dat vrouwen in moslimlanden altijd al massaal een hoofddoek hebben gedragen.

Heeft Cobbaut die passages wel gelezen? Hoezo pudeur? Voor uitspraken als ‘islamgerelateerd radicalisme’ zou Obama nog terugschrikken.

Vals discriminatiebewustzijn

Verder wijkt het rapport ook af van de politiek correcte idee dat radicalisering wordt veroorzaakt door discriminatie. Heeft Cobbaut gelezen dat onze deskundigen unaniem beklemtoond hebben dat het eenvoudigweg onmogelijk is een verband te leggen tussen discriminatie op de arbeidsmarkt en radicalisering? Wat we wél kunnen doen is aantonen dat het gevoel van discriminatie onterecht is, waardoor we de haatimams een belangrijk wapen ontnemen. Het is immers niet de racistische blanke Vlaming die de schuld draagt van het isolement van vele moslims. Het is de haatimam, wiens religieuze zienswijze ‘bewust totaliserend’ te werk gaat, gedrag voorschrijft in strijd met ons recht, die zijn leden isoleert. Wanneer moslims zich dan uitgesloten en gediscrimineerd voelen is daar helemaal geen sprake van (H1:116). Het rapport erkent dus eigenlijk dat discriminatie ook relatief kan zijn: dat een discriminatiebewustzijn soms vals is. Dit is net het omgekeerde van wat Cobbaut beweert. Degelijk onderzoek naar discriminatie kan dit soort dingen in kaart brengen. Het rapport vermeldt daarbij inderdaad praktijktests, maar énkel als onderzoeksinstrument in handen van een procureur, zoals bij gehandicapten of vijftigplussers, waar wij ook nooit tegen waren.

Erkenning van moskeeën

Wat Cobbaut ook vergeet te vermelden is dat er een eind wordt gemaakt aan de overeenkomst met de Grote Moskee in Brussel. De schimmige manier waarop die vanuit Saudi-Arabië werd gefinancierd stoorde ons reeds langer. We hebben haar vertegenwoordigers gehoord, en ze kronkelden zich in allerlei bochten om toch maar niet te erkennen dat ze een wahabitische islam verkondigden. Ondertussen heeft Theo Francken de verblijfsvergunning van de imam reeds ingetrokken. Verder bevelen we aan dat ook niet-erkende moskeeën zich in de toekomst moeten melden. Het rapport erkent bovendien dat het onderzoek van de staatsveiligheid beter moet. Liesbeth Homans kaartte al vaak aan dat het tekortschoot, wat nu is bevestigd. Vergeten we ook niet dat erkenning uiteindelijk een Vlaamse aangelegenheid is. De procedure daarvoor wordt momenteel herzien, waardoor elke erkenning on hold staat. Liesbeth Homans heeft al duidelijk gemaakt dat ze pas een moskee kan erkennen als ze 100% zeker is dat er achteraf geen problemen zullen zijn.

Rapport voor meer controle

Cobbaut heeft ook problemen met het feit dat de Staat de moslimexecutieve en sommige imams van erkende erediensten betaalt, en nu ook imamopleidingen wil organiseren. Ik begrijp dat dit vanuit de verlichte gedachte dat religie en staat gescheiden moeten zijn, moeilijk te behappen is, maar wat is het alternatief? Het moslimexecutief functioneert immers niet goed (zoals het rapport ook zegt), tegelijk zien we bepaalde buitenlandse regimes die de islam als ideologisch bruggenhoofd willen gebruiken in hun strijd tegen het Westen (ook dat kaart het rapport aan). We kunnen hen de wind uit de zeilen nemen door zélf te investeren in instellingen en opleidingen, waar een boodschap wordt verkondigd die dichter aanleunt bij onze verlichte samenleving. Dat is geen kwestie van soumission, maar van het bestrijden van de vijand met zijn eigen wapens. In Oostenrijk deed de door de rechterzijde zo bejubelde Sebastian Kurz hetzelfde met zijn islamgesetz, die naast een beperking van buitenlandse financiering en toegenomen controle, ook een grote investering én toetsing in lokale islamitische instellingen inhield, aangenomen dat die de politieke ideeën van hun land internaliseerden. ‘Assimilatie is een misdaad tegen de mensheid’ tierde Erdogan vervolgens. Wat mij betreft is dat alleen maar een aanmoediging.