Gezocht: moslims die mee hun strijd willen voeren

Een goeie maand geleden, op 1 mei om precies te zijn, kon u hier mijn oproep lezen voor een nieuwe, linkse, Vlaamsgezinde partij. Behoudens het vriendelijke, doch negatieve advies van Nelly Maes, heb ik eigenlijk overwegend positieve reacties gekregen. Ik blijf er dus in geloven. Nu las ik hier onlangs van Mohamed Talhaouidat migranten eerder op linkse partijen stemmen. Iets wat, zij het met een andere invalshoek, ook bevestigd wordt in rechtsere kringen. Dat leek mij dus een interessante doelgroep om aan te boren. Maar nu zit ik met een probleem, wat moslims betreft.

Nee, ik heb het niet over hoofddoeken. Persoonlijk kan het me geen moer schelen wat iemand op het hoofd draagt. Zelfs religieuze symbolen kunnen voor mij, ook al kan ik als linkse atheïst maar niet vatten hoe verstandige mensen zich aan de irrationaliteit van religie kunnen overgeven. Maar dat is een andere zaak. En vooral: hun zaak.

Die hoofddoek is dus niet het probleem. Nee, mijn probleem is kameraadschap, of het gebrek daaraan. Ondanks de recente (en zoveelste) incidenten die islam-gelinkt zijn (bomaanslagen, steekpartijen, enz…), blijf ik – verbaal – strijd voeren tegen veralgemeningen en het kweken van de perceptie dat alle moslims criminelen en terroristen zijn. Maar ik moet zeggen dat ik vaak een zekere leegte voel in die strijd. Waar blijven de stemmen uit de geviseerde groep zelf? Er zijn toch wel gematigde moslims die hun godsdienst niet willen misbruikt zien voor de eigenwaan van een paar extremistische gekken? En waarom komen zij dat dan niet even heel luid op straat verkondigen?

Het verheugt me telkens weer te zien, lezen, horen hoe intelligente, volkomen ingeburgerde moslims en moslima’s voor hun rechten opkomen. Zij geven zeer onderbouwd en eloquent uiting aan hun misnoegdheid. Maar alleen aan hun misnoegdheid tegenover de ‘onrechtvaardigheid’ die de autochtonen hen aandoen. Veel minder zie, lees, hoor ik van hen als één of andere gek zichzelf opblaast of een man neersteekt of openbaar oproept om de Heilige Oorlog aan te gaan.

Ik vind dat jammer. Ik begrijp niet dat je zo trots kan zijn op je eigenheid, je cultuur, je overtuiging en toch net die dingen zonder enige vorm van protest laat misbruiken door een groep extremisten. Als in ‘mijn’ cultuur een paar extremistische gekken aan de haal denken te kunnen gaan met ‘mijn’ waarden, dan komt er meteen reactie. Als extreme groepen menen op straat te moeten komen, dan mogen zij dat, maar dan staat er ook een tegenbetoging klaar. Eén van mijn voornaamste drijfveren voor mijn (misschien dwaze) LinksVlaamse project, is net dat ik niet wil dat Vlaanderen gezien wordt als een onverdraagzame, asociale, xenofobe samenleving.

En ik begrijp ook niet hoe je kan verwachten dat je met open armen ontvangen wordt, als telkens opnieuw een gek weer opruiende praat verkoopt of gewelddaden pleegt, zonder dat daar enige reactie op komt. Hoe wil je mensen overtuigen, in casu de autochtoon, als je die alleen maar op zijn/haar tekortkomingen en ‘fouten’ wijst, terwijl achter je rug al je argumenten aan diggelen worden geslagen door een extremist die in naam van jouw volk zegt te handelen?

In een reportage werd getoond hoe in een door oorlog verscheurd land als Syrië mensen, moslims, wél op straat komen om vreedzaam te betogen tegen elke vorm van extremisme in hun naam. Hoe kan het dat zij zelfs hun leven willen riskeren om extremisme van welke strekking dan ook luidop en krachtig te af te wijzen?

Maar er is hoop.

Volgens de enquête van GVA zet liefst 85% van de moslim-jongeren zich af tegen extremisme. 63% vindt zelfs dat de moslimgemeenschap zich feller moet uitspreken tegen extremisme. Zoals altijd, echter, klinkt de dreigende stem van de extremistische minderheid luider dan die van de gematigde minderheid. Daarom moet die laatste vaker en heviger de stem verheffen.

In een opiniestuk in De Volkskrant pleit de bekende Somalische feministe Ayaan Hirsi Ali ervoor dat de gematigde islam orde op zaken stelt en de radicale moslims duidelijk maakt waar de meerderheid voor staat. Ze vraagt zich af wat er zou gebeuren als moslimleiders een volhardende publiekscampagne zouden beginnen om de islamistische pleitbezorgers van chaos en moord te schande te maken.

En in zijn nieuwe boek, “Islam en radicalisme bij Marokkanen in Brussel” (uitgeverij Van Halewyck), drukt politicoloog Bilal Benyaich zijn bezorgdheid uit over de uitbreiding van het salafisme. Hij spoort zijn gematigde geloofsgenoten aan om die extremistische stroming van antwoord te dienen. En hij schuwt de sterke termen niet: ‘ Moslims zullen hun religieuze stal moeten uitmesten.’ Ik kan hem daar alleen maar volmondig in bijtreden.

Zij verdienen allemaal alle mogelijke steun, zowel van ‘ons, autochtonen’ als van ‘jullie, allochtonen’.

Daarom: laat ons de krachten bundelen en samen elke vorm van extremisme bestrijden, wij van onze kant, jullie van de uwe en samen de beide.  En laat eens wat vaker en luider jullie stem horen tegen extremistische groeperingen allerlei. Veel ‘autochtonen’ zullen u daar graag in steunen. Alleen door het wederzijds vertrouwen te winnen, kunnen we samen bouwen aan een sociaal, inclusief en divers Vlaanderen.  Want het kan toch niet zijn dat we, zoals in WO2, Joegoslavië of Rwanda, elkaar eerst de kop moeten inslaan voor we met elkaar kunnen samenleven?

<Een goed artikel? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>