Bogaert tart politiek correcte journalisten

CD&V-Kamerlid Hendrik Bogaert heeft met zijn essay ‘In vrijheid samenleven’ een klein bommetje gedropt. ‘Samenleven’ komt de laatste tijd in heel veel titels van boeken terug, denk aan ‘Samenleven met gezond verstand’ van filosoof Patrick Loobuyck en ‘Samenleven. Een hoopvolle strategie tegen IS’ van Mechels burgemeester Bart Somers. In onze multiculturele samenleving die geteisterd wordt door salafisme en terrorisme wordt dat ‘samenleven’ inderdaad meer en meer een uitdaging. Het is dus goed dat hier uitvoerig wordt over nagedacht en geschreven.

Heftig

Over wat Hendrik Bogaert denkt en schrijft in zijn essay moet ik voorlopig afgaan op wat ik lees in de pers en zie op televisie. Want het essay zelf heb ik nog niet kunnen lezen simpelweg omdat ik het nergens in de boekenwinkel of online via bijvoorbeeld Bol.com heb kunnen aanschaffen. Blijkbaar geeft Bogaert het boek in eigen beheer uit, het moet zijn dat uitgeverijen er niet echt een bestseller in zien.

Het is natuurlijk ook best wel heftig wat hij voorstelt. Zo zou er volgens Bogaert best een verbod komen op het dragen van grote en zichtbare religieuze tekens voor religies met meer dan vijf procent aandeel van de bevolking. Lees: geen hoofddoeken meer op straat. Dit is mijn inziens te verregaand. Zelf ben ik voorstander van een verbod op het dragen van religieuze tekens bij het personeel van de overheid en lokale besturen in ons land. Waarom? Simpelweg omdat je er als burger van mag uitgaan dat de overheid neutraal is. En dat je als burger aan een loket niet de indruk mag krijgen dat de ambtenaar die je helpt misschien wel eens jouw manier van leven zou kunnen afkeuren.

Totaal neutraal?

Ik geef een voorbeeld: wanneer je als homo je identiteitskaart gaat laten hernieuwen en je wordt geholpen door een vrouw met een hoofddoek. Op dat ogenblik word je niet meer geholpen door een ‘neutrale’ ambtenaar, maar door een moslima. En de islam is zeer duidelijk wat betreft homoseksualiteit, niet? Dat wil ik dus zeggen. Maar vooraleer iemand mij zou durven te beschuldigen van moslimbashing, ook het dragen van bijvoorbeeld een kruisje rond de hals als ambtenaar kan voor mij niet. Want ook het christendom is nu niet bepaald gek op homo’s, of op ongehuwde partners met kinderen, enzovoort. En ik ga nog een stapje verder. Ook kerststallen horen wat mij betreft niet thuis in een gemeentehuis.

Maar, en nu komt de maar, in je privéleven en in de openbare ruimte mag je wat mij betreft gerust rondlopen met een hoofddoek of kruisje, of wat dan ook. En ook de kerststal is welkom op straat. Die mag opzichtig zijn, vol lichtjes en zelfs met bijbehorende muziek, zolang de stal maar buiten staat en niet in het gemeentehuis.

Bogaert is Dewinter niet

Om dus maar te zeggen, Hendrik Bogaert gaat in mijn ogen veel te ver. Maar zijn verdienste is wel dat hij er tenminste over nadenkt en schrijft. Het debat opent en tracht iets te bewegen in de samenleving. Moet een politicus dit dan niet doen? Volledig onterecht is dan ook de vele tweets en commentaren van journalisten. Zo is voor Bart Brinckman Hendrik Bogaert nog bruiner dan Filip Dewinter

En volgens Joël De Ceulaer, die de laatste tijd door zijn N-VA fixatie niet verder komt dan wat open brieven te schrijven en het knuffelen van een zeker Pensioenspook (Twittertrollen zijn not done, behalve wanneer ze links tweeten en rechts bashen) staat ‘malle’ (ja ja, je leest het goed) Hendrik Bogaert zelfs een trapje hoger dan Dewinter en stelt hij voor om hem geen weekendinterviews te gunnen

Hoe on-journalist kan je eigenlijk als journalist zijn?

Hendrik Bogaert durft tenminste zijn nek uitsteken door na te denken en voorstellen te doen om onze samenleving een bepaalde richting in te duwen. Je kan het er mee eens zijn of niet, maar hij draagt wel bij aan het maatschappelijk debat. Dat is politicus-waardig. Journalisten zijn dat al lang verleerd, dat nadenken. Zij zitten vast in het politiek correcte denken en de linkse Pensée unique. En dat is journalistiek onwaardig….