JavaScript is required for this website to work.
post

Het dak gaat eraf met de Beatles: Get Back, The Rooftop Concert

Docuserie te zien bij Disney+

Freddy Sartor18/2/2022Leestijd 4 minuten
Ringo Starr, Paul McCartney, John Lennon, and George Harrison in THE BEATLES:
GET BACK.

Ringo Starr, Paul McCartney, John Lennon, and George Harrison in THE BEATLES: GET BACK.

foto © Photo courtesy of Apple Corps Ltd.

Regisseur Peter Jackson maakte een 8 uur durende docu over het laatste concert van The Beatles. Het concert zelf was te zien bij Kinepolis Imax.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Bij wijze van Valentijnscadeau programmeerde Kinepolis het voorbije weekend in haar IMAX-zalen The Beatles: Get Back – The Rooftop Concert. Een registratie van het zogenaamde dakconcert van eind januari 1969. Het was het laatste live optreden van de iconische Britse band The Beatles. Het concert is ook te beluistereen via diverse streamingdiensten en de reeks rond de film is te zien op Disney+.

The Fab Four

The Beatles: Get Back – The Rooftop Concert ( ***, Disney+) is een onderdeel van The Beatles: Get Back, de driedelige documentaire die Oscarwinnaar Peter Jackson puurde uit meer dan 55 uur beeld- en 120 uur audiomateriaal. Jackson kreeg als eerste toegang tot het privéfilmarchief van The Beatles ofte The Fab(ulous) Four: John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr.

De docu-serie van ruim 8 uur laat zien hoe het viertal hun eerste live optreden in meer dan twee jaar repeteert en hoe ze aan 14 nieuwe songs sleutelen, oorspronkelijk bedoeld voor een begeleidend livealbum Let It Be – toenmalige werktitel: Get Back. Peter Jackson was zelf nog een kind toen The Beatles in de loop van de jaren ‘60 succes hadden en wereldberoemd werden. Toch benoemde hij zelf de feilloos gerestaureerde serie van opnamesessies als ‘een documentaire over een documentaire’.

Tijdsdocument

Peter Jackson haalde met het oog op deze bioscoopfilm het slechts 42 minuten durende optreden op het dakterras van de Apple Studio’s uit de serie. Hij laat dat voorafgaan door unieke beelden die in een notendop de historiek van The Beatles schetsen. Vanaf het begin, toen de 16-jarige John Lennon anno 1956 samen met de 15-jarige Paul McCartney en George Harrison (14) de band The Quarrymen vormde. Ringo Starr werd later weggeplukt uit een andere band, de groep heette toen al The Silver Beatles.

Scènes ook van de zogenaamde Beatlemania, een Beatlegekte, voor een geshockeerde Noël Coward ‘a mass masturbation orgy’. Dat schreef hij neer in zijn dagboek nadat de auteur in 1965 een concert had bijgewoond.

Brian Epstein

Brian Epstein, een platenboer in Liverpool was hun manager, speelde een grote rol in hun doorbraak, maar overleed op 28-jarige leeftijd aan een overdosis. In 1966 besloten The Beatles te stoppen met optreden onder meer omdat hun muziek te vaak werd overstemd door het oorverdovende gekrijs van het jonge publiek.

Het was Paul McCartney die het idee had gelanceerd to do a show in a place we’re not allowed to do it‘. Zijn ambitie: het grootste concert aller tijden, van een uur lang, wereldwijd gezien door 100 miljoen tv-kijkers. Die plek bleek dus het dakterras van de Apple Studio’s. Datum: tijdens lunch-time van 30 januari 1969, een droge, vrij koude winterdag. Aanvankelijk zouden er ook vanuit een helikopter opnames worden gemaakt maar dat ging uiteindelijk niet door. De microfoons waren wind proof en zes camera’s moesten het optreden in beeld brengen, samen met een camera beneden aan de balie van Apple en een camera voor straatinterviews.

De regisseur die een en ander in goede banen moest leiden was Michael Lindsay-Hogg, maker van promofilmpjes voor songs zoals Paperback Writer, Rain, Hey Jude en Revolution. Lindsay-Hogg werkte overigens ook voor The Rolling Stones.

Don’t let me down

Wat opvalt is hoe weinig er wordt gesproken tijdens het concert. Het viertal was blijkbaar perfect op elkaar ingespeeld en speelt moeiteloos Get Back, tot driemaal toe, Don’t let me Down (x2) en Dig a Pony. Lennon laat wel even weten dat hij die tekst niet kent. Onmiddellijk vleit een medewerker zich op de knieën om Lennon een blad met de desbetreffende tekst voor te houden.

Terwijl in Saville Road jong en oud de sound van The Beatles herkennen en hun enthousiasme niet wegsteken, spoedden twee Bobbies, de typische Britse politieagenten, zich naar het hoofdkantoor van Apple. The Beatles zijn nog maar aan hun tweede nummer toe. ‘Er zijn in een mum van tijd al 30 klachten binnengekomen’, zeggen ze. Voorts hebben ze het over geluidsoverlast en ordeverstoring. De agenten worden een tijdlang aan de balie opgehouden maar slagen er toch in om het concert na een 40-tal minuten stil te leggen. ‘Dan spelen we de meer akoestische songs maar in de kelder, in de studi'”, zo besluit het gezelschap.

Bruusk einde

En zo komt er een bruusk einde aan het allerlaatste optreden van het iconische viertal dat in de jaren ‘60 de rebellie tegen het establishment symboliseerde. Vandaag is deze concertfilm een uniek tijdsdocument.

Lag John Lennon aan de basis van The Beatles, gaandeweg zou Paul McCartney het voortouw nemen, al blijft hij bij dit optreden discreet op de achtergrond. Interessant om weten is ook dat het album Rubber Soul (1965) van The Beatles Brian Wilson inspireerde tot het meesterlijke Pet Sounds van The Beach Boys in 1966. En dat conceptalbum inspireerde The Beatles dan weer tot hun Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967).

At the Max

Deze Beatlesfilm is overigens niet de eerste concertfilm in IMAX. In 1991 – IMAX stond nog in zijn kinderschoenen – lieten The Rolling Stones beelden van hun Steel Wheels-tournee door Europa al vastleggen in IMAX met als titel: Live at the Max. Het zou lang de meest succesvolle IMAX-concertfilm blijven.

Netflix

Kinepolis liet tijdens de halfjaarlijkse persconferentie alvast weten dat het vorig jaar toch nog 17 miljoen filmliefhebbers mocht verwelkomen. En dat een overeenkomst met Netflix was gesloten om films van de streamingdienst eveneens in de bioscoop te brengen. Ook in België. Een en ander was al uitgeprobeerd in Canada. Daar was gebleken dat een film die tegelijk op Netflix beschikbaar was en voor de bioscoop zelfs de top-5 van de bioscoopfilms wist te halen.

De top-3 van Kinepolis 2021 ziet eruit als volgt: 1. Spider-Man (1,3 miljoen toeschouwers), 2. No Time To Die (1,2 ) en 3. Dune (700.000).

Kinepolis is actief in 9 landen, heeft 107 cinemazalen (in eigendom of in huur). Tijdens de pandemie zijn er nog eens 5 nieuwe bioscopen afgewerkt. Voor nieuwe bioscopen in België zijn er niet echt opportuniteiten. Ook al omdat “een vergunning verkrijgen enorm lang duurt”, aldus CEO Eddy Duquenne.

 

Freddy Sartor (1952) is beroepsjournalist, oud-hoofdredacteur van de filmtijdschriften Cinemagie (ex-MediaFilm) en het maandblad Filmmagie, tot 2006 bekend als Film & Televisie. Hij heeft een hart voor de Europese film en wereldcinema.

Commentaren en reacties