Is het niet hoog tijd om de rangen te sluiten?

De luchthaven ligt in puin, de metro ligt aan diggelen. Tientallen doden, honderden gewonden. Onnozelaars verstoren de rouw. Maar het ergerlijkste van al is hoe velen over elkaar heen rollen om hun grote gelijk te bewijzen.

Voor de enen is de huidige regering kop van jut, voor de anderen de lakse houding van de vorige. Voor de enen ligt de schuld bij het latente racisme dat in onze samenleving zou tieren, voor de anderen bij het overdadige gepamper van de politiek correcten, wie dat ook mogen zijn. Er wordt geroepen om het ontslag van ministers en voor de grote kuis van Brussel. Hoewel iedereen de aanslagen scherp veroordeelt, lijkt het toch veel belangrijker de ‘ander’ met de vinger te wijzen dan samen naar oplossingen te zoeken.

Twee soorten mensen

Links of rechts, religieus of atheïst, wat maakt dat allemaal uit in deze omstandigheden? Zijn er in wezen niet maar twee soorten mensen: zij die die willen samenleven in vrede en iets van hun leven en dat van hun kinderen willen maken en zij die er enkel op uit zijn de samenleving te vernietigen?

Is het geen hoog tijd om de rangen te sluiten? Al wie zich tot de eerste groep rekent, moet nu de handen in elkaar slaan. Een hechte samenleving is niet homogeen, maar baseert zich op respect voor elke groep en individu die er deel van uitmaken. Wie zich daar niet kan bij neerleggen, zet zichzelf de facto uit de samenleving. 

De groep van zij die willen, is nog altijd de grootste. De enige reden waarom de andere groep er in slaagt zoveel onheil aan te richten, is omdat zij wél eensgezind achter één doel staan. Een verwerpelijk doel, weliswaar. De enige remedie is om er even eensgezind tegenin te gaan.

Ieder zijn deel

En ja, dat vraagt enige inspanning. Het moet verder gaan dan gestileerde toespraken en kaarsjes branden. De samenhorigheid op pleinen en tijdens minuten van stilte moet ook een concreet vervolg krijgen in ons dagelijks leven. Niet alleen in woorden, maar ook in daden.

Voor de sterk geviseerde moslimgemeenschap betekent dat het openbreken van hun religie en het uitspuwen van de radicale elementen. Zij die zich afzetten tegen deze samenleving en bovendien bereid zijn om die ook met geweld kapot te maken, zouden zich nergens thuis mogen voelen. Zij sparen hun eigen gemeenschap niet, waarom zou die gemeenschap hen dan moeten sparen?

Voor de zogenaamd autochtone bevolking betekent dat dat ze iedereen het voordeel van de twijfel moeten blijven geven. Iedereen verdient de kans om te tonen dat hij of zij wel degelijk tot de samenleving wil behoren. En als hij of zij dat doet, verdient hij of zij het om er zonder discriminatie en zonder beperkingen in opgenomen te worden. Zij die van slechte wil zijn, moeten hard aangepakt worden, zij die van goede wil zijn, moeten hard geknuffeld worden.

Voor politici, linkse of rechtse, betekent dat dat ze hun eigen oplossingen niet als de enige zaligmakende moeten zien. En nog meer dat het nu niet het moment is om politieke spelletjes te spellen en stemmetjes te winnen. Het grote eigen gelijk moet nu onvoorwaardelijk opzij geschoven worden en er moet samen naar concrete oplossingen en maatregelen gezocht worden om de rotte appels uit de mand te halen. 

Voor verenigingen allerhande, van welke strekking of overtuiging dan ook, het zogenaamde middenveld, betekent dat dat ze hun leden of militanten moeten activeren en aanmoedigen om de sociale cohesie te versterken. Zij zijn misschien nog het beste geplaatst om de welwillenden te verenigingen, de samenhorigheid te versterken en de eensgezindheid te verankeren.

Voor ons allemaal betekent dat dat we moeten afzien van egocentrisme. Nee, de oplossing moet niet eerst van de ander komen, maar van onszelf. Alleen als ieder van ons zijn bijdrage levert, zullen we samen ons doel bereiken.

Er wordt wel eens gezegd dat echte solidariteit niet kan opgelegd of afgedwongen worden. Welaan, laten we dan bewijzen dat solidariteit vanuit onszelf komt. Laten we de rangen sluiten en onze samenleving genezen van de woekerende kankercellen die het van binnenuit proberen te verteren. Er is altijd hoop.