Horror Feminae: bang voor vrouwenrechten?

Hoe zou het komen dat vrouwen — met moslimachtergrond — zich het lot aantrekken van andere moslima’s?  Waarom zijn dat nooit … mannen?

Dat is uiteindelijk het antwoord op wat Doorbraak-columnist Johan Sanctorum hier enkele dagen geleden schreef. Hij had het in zijn titel over ‘Vrouwenrechten en Partijpolitiek’. Enkele uren na publicatie wijzigde hij dat in ‘Goedlachs, koket en vooral niet té slim.’
Sanctorum gaat er prat op een dwarsligger te zijn en beroepsmatig een provocateur: te oordelen naar zijn Twitterreplieken, schept hij er zowaar een sardonisch plezier in. Als dat hem blij maakt, gun ik hem dat.
De titel boven dit stukje is overigens net zo goed een kwinkslag en behoort tot de irrelevantie die de heer Sanctorum wel goedlachs kan en zal smaken en herkennen.

Meisjes betalen

Voormalig staatssecretaris voor Armoedebestrijding en Gelijke Kansen Zuhal Demir hield tijdens de V-dag over Migratie en Integratie van de N-VA een pleidooi voor een seculiere samenleving. Laten we vrouwenrechten boven religieuze rechten plaatsen was haar uitgangspunt. Haar tekst verscheen eveneens op Doorbraak.
Demir citeert auteur Erdal Balci: ‘Het is op de sluiers dat een nieuw regime verrijst.’ Zoals elke gedragen hoofddoek een vlag is die geplant wordt in onze seculiere samenleving.

Waar Sanctorum luchthartig aan voorbijgaat, is dat vaak de meisjes de rekening betalen, want het verhaal van de imam begint bij vrouwen. ‘In een maatschappij waar man en vrouw gelijkwaardig zijn, hebben de reactionaire wereldbeelden van een imam geen schijn van kans. Stelt u zich even een politicus voor die vrouwen openlijk zegt dat ze onderdanig en gehoorzaam moeten zijn aan mannen, dat hun taak ‘moederschap’ is, dat ‘contraceptie verraad is’… In West-Europa wordt zo iemand door de kiezer met pek en veren het parlement uitgedragen.’ (dixit Demir)
Althans, dat zou je toch veronderstellen.

De toets der relativiteit

De gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen is het wettelijk kader. Daar kan in een rechtstaat geen enkele religie aan tornen, ook niet onder het mom van gegarandeerde godsdienstvrijheid.
Godsdienstvrijheid zou de ‘toets der relativiteit’ moeten ondergaan. Ze is niet absoluut, ze zou enkel mogen gelden voor zover niet in tegenstelling en in strijd met andere grondwettelijke, of in de Verklaring van de Rechten van de Mens opgenomen, vrijheden (gelijkwaardigheidsbeginsel, bescherming van het kind, mishandeling ..)
Ook prof. Hendrik Vuye schreef in dit verband over het opleggen van beperkingen qua godsdienstvrijheid indien er ‘een dwingende sociale noodwendigheid is’.

Sociale noodwendigheid

Wanneer ik merk dat bij islamitische bijeenkomsten vrouwen apart achter een wand op de grond moeten zitten, kindjes op de schoot, terwijl de echtgenoten wijdbeens op een stoel mogen zitten luisteren, (dan klopt mijn hart van verontwaardiging in mijn keel), wanneer ik merk dat ze opzettelijk getto’s vormen om zich zo af te schermen en vrouwen te kunnen verbieden buiten te komen (dan tril ik van woede), wanneer ik zie hoe meisjes door hun mama’s of oma’s meegelokt worden om genitaal verminkt te worden, dan vervloek ik religie.
Dan zie ik tegelijk vele noodwendigheden!

En dus neen, Mr. Sanctorum, het gaat hier niet om rechten die we moeten ‘krijgen’ (ze zitten namelijk al vervat in de grondwet). Het gaat hier evenmin om ‘de seut die wordt geëmancipeerd via allerlei goed bedoelde socio-politieke ingrepen’ -zoals u schrijft – maar om meisjes die zich een opinie gevormd hebben, die zelfstandig hebben leren denken en die ‘verstoten’ worden als ze hun, door familie en tradities opgelegde, hoofddoek (ik gebruik het beeld figuurlijk) weggooien.
De lange mars der emancipatie, de strijd om groeiende bewustwording noemden de soixante-huitards dat vroeger, neen?  Het Nieuw Vlaams Feminisme met als boegbeelden Zuhal Demir, Darya Safai, Assita Kanko staan er symbool voor.

Grondwet

We leven in een constitutionele parlementaire monarchie met een grondwet die vrijheden en rechten garandeert, waaronder – inderdaad – de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. We vinden het vanzelfsprekend dat onderdrukking, mishandeling, discriminatie daar niet bijhoort. Dat is het wettelijk kader waarbinnen verontwaardigde politici en burgers kunnen optreden. Dat is het kader waarin Zuhal Demir terecht pleit voor het toepassen van meer vrouwenrechten. Waarom zouden we moeten tolereren dat onderdrukking en discriminatie wel blijven bestaan?

De gelijkwaardigheid M/V zou absoluter moeten zijn dan een onderdrukkende, discriminerende en gewelddadige ideologie die zich beroept op godsdienstvrijheid.

Ex-gelovigen

Voor geradicaliseerde jongeren bijvoorbeeld bestaan er begeleidingprogramma’s, zegt Demir, waarom niet voor meisjes die hun geloof willen verlaten en openlijk kiezen voor een seculiere levensstijl? Dat wordt hen erg moeilijk gemaakt: er zijn aardig wat ex-moslima’s  — gelooft u mij — die in noodgedwongen anonimiteit leven en zich verschuilen uit vrees voor represailles van fanatieke ‘gelovigen’ (vaak zelf hun broers).
Opkomen voor die jonge vrouwen.. ook dat hoort bij wat we ‘vrouwenrechten’ noemen.

Alles komt terug. Ook religie. Lees de column van Luckas Vander Taelen in De Tijd over de ontstellende islamisering in Frankrijk.  Het islamitisch totalitarisme en minder extreme geloofsopvattingen zijn geëxporteerd naar onze gewesten via immigratie zonder integratie. Het was deel van de speech die Marc De Vos (Itinera) hield ter gelegenheid van de uitreiking van de Prijs van de Vrijheid, enkele dagen geleden (en eveneens verscheen op Doorbraak).
Dat leidt ertoe dat democratie, vrije meningsuiting, academische vrijheid stelselmatig achteruit geschopt worden. Daarom is het pleidooi van Demir zo belangrijk, daarom zullen ook vrouwenrechten altijd belangrijk zijn. 

We kunnen er over waken dat fundamentele rechten behouden blijven, we kunnen alert zijn voor extremistische geloofsopvattingen die onze samenleving bedreigen.
En ja, we kunnen er ook lacherig over doen. Ook dat is een vrije keuze in onze rechtstaat. Nu nog wel.

_____

(PS: Over vrouwelijke besnijdenis zegt Demir geen woord, schrijft Sanctorum. Hij toont daarmee zijn verborgen agenda. De strijd wordt — ook door Demir — al langer gevoerd. Wie begaan is met vrouwenrechten, weet dat al langer.