Kernwapens Kleine Brogel: nodig voor onze collectieve defensie

In de Kamer heerst hoogspanning rond een onverwacht dossier: de Amerikaanse kernwapens in Kleine Brogel. Een PS-sp.a-resolutie om ze weg te halen ligt vandaag ter stemming voor. ‘Kernwapens weg!’ mag dan leuk klinken als slogan, het is niet meer dan onverantwoordelijke kretologie. Hieronder leg ik u uit waarom.

Naïef moralisme

Voor de voorstanders moet dit een duidelijk politiek statement worden tegen het bestaan van kernwapens op zich. Dat blijkt duidelijk uit de bewoordingen van de resolutie. Die roept ons land immers op om zonder voorwaarden toe te treden tot het internationaal verbodsverdrag op kernwapens van 7 juli 2017. Hier komt opnieuw de messiaanse aard boven van Belgisch links: via exemplarisch gedrag de wereld tonen ‘hoe het moet’, in de naïeve veronderstelling dat de rest ons lichtende voorbeeld zal volgen. Groot is telkens de consternatie wanneer dat niet zo blijkt te zijn en de wereld overgaat tot de orde van de dag.

Waanzin van eenzijdige ontwapening

Indien we eenzijdig onze nucleaire wapens gaan uitbannen, dan onderwerpen we ons vrijwillig aan militaire chantage van rivaliserende machten die wél nog over kernwapens beschikken, in de eerste plaats Rusland. Naïviteit hierover dreigen we cash te betalen. Zo zou het voor Rusland veel aantrekkelijker worden om de drie Baltische lidstaten opnieuw in te lijven, een wens die ze op het Kremlin nooit hebben opgeborgen.

Een kernwapenvrije wereld kan maar bereikt worden indien iedereen tegelijk over de brug komt. In 2009 maakten de VS daartoe een opening onder president Obama, maar die uitgestoken hand werd kordaat geweigerd door de andere kernmachten. Of we dat nu willen of niet: de wereld van grootmachten is nucleair en zal dat tot nader order blijven.

Geen vrede zonder wapens

In een ideale wereld schaffen we kernwapens morgen af, want die dingen zijn in staat zijn om de hele planeet te vernietigen. Maar we leven niet in een ideale wereld. We leven in een wereld van keiharde realpolitik  en daarin stelt zich de vraag of die wereld ook effectief een veiligere plek zou zijn zonder kernwapens.

Sinds 1950 zorgt het nucleaire arsenaal voor een gewapende vrede. Het schrikbeeld voor wederzijdse vernietiging was zodanig sterk dat niemand een krachtmeting aandurfde. Daarom ook dat onze ‘nuclear deterrence’ zo’n fundamentele hoeksteen is in de defensiefilosofie van de NAVO. Zonder die afschrikking zou het belang van conventioneel wapentuig opnieuw toenemen én verlaagt tegelijk de drempel voor militaire agressie. Dat kan leiden tot een nieuwe mondiale wapenwedloop, die het bestaande machtsevenwicht helemaal kan ontwrichten. In die nieuwe wereld zou daarenboven de macht van het getal opnieuw zwaarder doorwegen, wat nadrukkelijk niet in het voordeel is van de westerse landen.

‘USA go home!’

De vrijheid en veiligheid van het Vrije Westen staat of valt met de militaire kracht van de NAVO. Zolang er andere machten en schurkenstaten zijn mét kernwapens, zal die kracht nucleair zijn of niet zijn. Dat is een harde, maar onontkoombare logica. En toch slagen de indieners van de resolutie erin om daar blind voor te blijven.

Waarom? Omdat er in dit dossier nog andere politieke motieven mee spelen: het weghalen van de kernwapens dient tegelijk om de politieke onafhankelijkheid van ons land te onderstrepen ten opzichte van de VS, die in Franstalig-linkse kringen immers nog steeds aanzien worden als een ‘imperialistische’ macht. Ik trap een open deur als ik zeg dat de steun van de PS aan deze resolutie er nooit gekomen was, indien er op de kernbommen in Kleine Brogel een Frans vlaggetje was geschilderd in plaats van de Amerikaanse Stars and Stripes.

Lusten zonder lasten

We schuilen als kleine land graag onder de veiligheidsparaplu van de NAVO. We hebben graag de lusten, maar niet de lasten. Al decennia lang faalt ons land om zijn deel van de investeringen in defensie te doen. We komen nog niet aan de helft van de 2% van ons BNP die de NAVO van al haar leden verwacht. We doen aan ‘free rider’-gedrag in het extreme, en dat werkt nu al mateloos op de heupen van de westerse democratieën die wél verantwoordelijkheid opnemen. In de eerste plaats uiteraard van de VS, maar ook van bondgenoten als Polen, Frankrijk en het VK. De opslag van kernwapens in Kleine Brogel is daarvoor ten dele een compensatie. Willen we echt de meest deloyale lidstaat van heel de alliantie worden, en tegelijk denken daarmee weg te komen?

Waalse hypocrisie

Deze resolutie is er één voor de galerij, want ze zal geen sikkepit veranderen aan de politiek van de kernmachten. Het enige wat het ons land zal opleveren is zware diplomatieke averij. Dat maakt het tot een vaudeville, een dure grap die helemaal bitter wordt wanneer je de ‘track record’ van de ondertekenende partijen op vlak van vredespolitiek in rekening neemt.

Ecolo en PS, die met veel bravoure de resolutie ondersteunen, staan nog steeds toe dat het Waalse overheidsbedrijf FN Herstal geweren en munitie verkoopt aan Saoedi Arabië, om van daaruit verscheept te worden naar de diverse oorlogstonelen in de regio. De grote winsten van FN worden netjes ingeschreven in de Waalse begroting. Spaar ons dan alstublieft deze hypocriete preek over wereldvrede.

Verantwoordelijkheid opnemen

De veiligheidsuitdagingen in onze periferie nemen jaar na jaar toe. De conventionele militaire kracht van Rusland groeit en daarmee ook haar assertiviteit, wat de invallen in Georgië en Oekraïne hebben aangetoond. Tegelijk blijft de zuidelijke periferie van Europa zorgen baren. Instabiliteit regeert van Mali tot Afghanistan. Dat biedt een vruchtbare bodem aan internationale criminele organisaties die zich inlaten met mensen- en wapensmokkel én aan terreurnetwerken die het op onze manier van leven hebben gemunt.

In die context is het niet opportuun om te bijten in de hand die ons beschermt. Het wordt daarentegen tijd om zelf de handen uit de mouwen te steken en meer verantwoordelijkheid op te nemen voor onze collectieve defensie. Daarom leggen wij vandaag in de Kamer een resolutie neer van het gezond verstand, waarin we de regering oproepen om het Belgische engagement voor de trans-Atlantische alliantie ondubbelzinnig te huldigen, niet alleen in woorden maar ook in daden. Zeventig jaar vrede, veiligheid en welvaart kwamen er niet zomaar. Ze kwamen tegen een prijs. En we moeten bereid zijn om die te betalen.