La douce Wallonie

In de aanloop naar de verkiezingen draait het politieke debat in Wallonië bijna uitsluitend over de werkloosheid in al haar vormen. Die scheert dan ook hoge toppen in de regio: zo’n 15% van de Walen is werkloos, in Brussel is dat zelfs meer dan 20%. Daarvan is liefst 23% jonger dan 25 jaar en 37% langer dan twee jaar werkloos (bron: FOREM). De regering Di Rupo heeft de uitkeringen bovendien in de tijd beperkt, waardoor volgens de Franstalige socialistische vakbond FGTB zo’n 32 000 Walen hun uitkering zullen verliezen vanaf januari 2015.

Eén en ander zal zich ook electoraal laten gevoelen, zoals uit recente peilingen mag blijken. De omnipotente PS verliest daar zo’n 5%, overwegend ten voordele van linkse(re) PTB, de Franstalige tegenhanger van de PVDA, die ruim boven de kiesdrempel uitkomt. Of die peilingen zich ook in werkelijkheid zullen manifesteren, is natuurlijk niet zeker, maar feit is dat de PS flink haar best zal mogen doen om het vertrouwen van terug te winnen. Intussen zoeken Waalse werklozen hun heil op de Vlaamse arbeidsmarkt, die, hoewel ook daar de werkloosheid stijgt, toch nog meer kansen te bieden heeft.

Voor de ‘rijkere’ Vlaming liggen er dan weer andere kansen open in Wallonië. De prijzen voor huizen en gronden zijn daar immers een stuk lager dan in het noorden van het land. Bovendien is de regio veel minder dichtbevolkt, wat de mogelijkheid biedt om grotere stukken grond te kopen. Steeds meer Vlamingen steken dan ook de taalgrens over en nestelen zich tussen de Walen. Die blijken daarenboven ook nog eens best mee te vallen: ze zijn jovialer, opener en positiever dan de doorsnee Vlaming. Ze nemen ook meer de tijd om van het leven te genieten. De ‘luie’ Waal wordt dan de ‘sympathieke, goedlachse en gastvrije bon-vivant’.

Het verschil in identiteit tussen de beide gemeenschappen mag dan al moeilijk in woorden te vatten zijn, in de praktijk blijkt ze overduidelijk. In negatieve zin is er het grote verschil in politiek en economie. Hoewel de PS wellicht de grootste partij blijft, is ze wel duidelijk op haar retour, terwijl in Vlaanderen de grootste partij net aan een grote klim bezig is. Economisch gezien hebben beide regio’s te kampen met de crisis, maar de werkloosheid speelt toch vooral het zuiden flink parten. In positieve zin is er dan het grote verschil in prijs voor bouwen en wonen en de wat subjectievere perceptie van de gesloten, noeste Vlaming tegenover de joviale, genietende Waal.

Maar frappanter is het gevoel dat beide gemeenschappen hebben: zowel de werkloze Waal die in Vlaanderen een job zoekt, als de gegoede Vlaming die in Wallonië rust en groen zoekt merkt duidelijk dat hij of zij in een andere omgeving en gemeenschap terechtkomt en voelt aan dat hij of zij zich moet aanpassen aan de taal en de plaatselijke gewoonten. Kortom, zich moet integreren. Voor beide groepen voelt het in wezen aan als migreren. Maar het leuke is dat het in beide gevallen een positieve ervaring is.