Léonard promoot confederalisme

Herent, 15 november 2013

De Heer André-Jozef Léonard

Aartsbisschop

Wollemarkt 15

28OO Mechelen

Geachte  Heer Aartsbisschop,

Met aandacht las ik in Knack van 13 november 2013 de weergave van Uw gesprek in ‘Voorbij de slogans’ met joernalist Walter Pauli. Daarin vielen me volgende woorden op mbt het destijds verzelfstandigen van het Leuvens universitair onderwijs :

‘Ach, gezien de politieke evolutie in België was een splitsing onvermijdelijk. Net zoals er nu opnieuw een goede samenwerking is tussen beide universiteiten. In die zin hebben “Leuven Vlaams” en de splitsing zelfs bijgedragen tot een betere verstandhouding tussen Vlamingen en Walen.’

Zonder omhaal onderbouwt U met deze vaststelling de hoge waarde van het confederalisme als hervormingsfilosofie voor het Belgisch staatshuishouden. Gegroeid uit belangenseparatisme door de dominante regeling van de toenmalige grootmachten, Groot-Brittannië, Frankrijk en Pruisen, is het huidige België met zijn kunstmatige staatsvorm in de Europese Unie meer dan achterhaald. Ook het misbruik van het kerkgezag en de kolonialistische vooroordelen ten aanzien van taal, cultuur en samenleving horen daarbij.

Dank dus voor Uw geactualiseerde benadering  van deze ‘verzelfstandiging’.  De francofonie – waarmee de meeste bisschoppen in België eeuwenlang verbonden waren – bracht struktureel-organisatorisch geen of weinig eerbied op voor de mens in Vlaanderen , het Nederlands en de ontvoogdingswil die de Vlaamse Beweging  gelijklopend en vredevol vorm gaf. En dit gebeurde voor … een getalsmeerderheid die daardoor onder broodroof en achterstelling leed …

Na het Mandement van de bisschoppen (13 mei 1966) dat Vlaanderen in revolte bracht, volgde in juni  de wereldvreemde Pinksterbrief van wijlen Kardinaal Suenens. In de stijl van Kardinaal Mercier (die reeds in 1906 oordeelde dat het Nederlands geen taal was met wetenschappelijke waarde) beval hij  om de genomen beslissingen inzake Leuven  (= ‘ nous voulons assurer l’unité fondamentale et la continuité historique’) te aanvaarden <dwz, de afwijzing van de splitsing van de Leuvense universiteit door de kerkelijke overheid – ndvr>. Dit hield onder meer de voorspelling in van de Heer Michel Woitrin, Algemeen Beheerder, op 9 april 1965 voor de Association Générale des Etudiants: ‘Bien plus, à l’échéance de vingt ans, le triangle du Grand Bruxelles, sera réalisé’. In 1961 reeds eisten Les Amis de l’Université de Louvain gestuwd in 1962 door Monseigneur Georges Lemaître die de Association du Corps Académique et du Personel Scientifique de l’Université de Louvain (Acapsul) voorzat, dat de Leuvense agglomeratie hetzelfde tweetaligheidstatuut zou verwerven als dat van Brussel-19.

De Tiense Baron (later minister van staat) Paul Kronacker diende op 12 januari 1962 voor de liberale partij met franstalige kristen-democraten in die zin een wetsvoorstel in, ondersteund door enkele bisschoppen, met onder meer volgende woorden:  ‘ … afin d’éviter l’asphyxie de la section française de l’université  …’ <l’asphyxie = verstikking, nvdr>

Geef toe dat ik van daaruit meewarig glimlach met Uw zeer simplistische benadering over Leuven Vlaams in het vraaggesprek . Met name het zingen van een kerstliedje in de straten  en ‘dat dit Uw diepste herinnering zou zijn van het conflict’. Er is veel meer dan dat. Twee boeken uit de vele over die tijd moet U zeker lezen. ‘Kardinaal Mercier en de Vlaamse Beweging’ (1975 – Davidsfonds) geschreven door de Kapucijn Robrecht Boudens, doctor in de kerkgeschiedenis, professor in Leuven, de VSA en Kanada. Daarnaast mag U zeker ook niet de bijna encyclopedische ‘Splitsingsgeschiedenis van de KUL’ (1979 – Davidsfonds) vergeten, geschreven door Herman Todts en Willy Jonckheere.

Zonder meer past hier een ‘mea culpa’ als een kardinaal eerherstel voor deze jarenlang dwaling van de kerkleiding . Van daaruit deel ik deze lezersreactie als ‘open brief’ met de media en belangstellenden.

Tevens  ware het  de logica-zelve  om meteen de oprichting van  een Vlaamse en Waalse Bisschoppenkonferentie ten gerieve van zelfstandige kerkgemeenschappen  voor te bereiden; zonder meer een  gevolg van de staat in hervorming. De katolieke kerk (en evenmin de andere geloofsgemeenschappen) moeten niet steeds een halve eeuw (of meer) na  een evoluerende sociologische werkelijkheid  komen …         

Met hoogachting en met harte gegroet,

Willy Kuijpers

De auteur was parlementslid voor de Volksunie en burgemeester van Herent.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>