Massamigratie bedreigt onze toekomst

Voor de zoveelste maal struikelt de Vlaamse goegemeente over elkaar om een zoveelste onrecht te veroordelen. Deze week is de aanleiding een joodse kandidaat van de CD&V in Antwerpen, die er wel heel aparte ideeën op nahoudt. Naar eigen zeggen zal hij “vasthouden aan zijn religieuze principes, zoals het ritueel (en dus onverdoofd) slachten van dieren en het weigeren om een hand te geven aan andere vrouwen.”  Dat deze houding niet compatibel is met onze samenleving is vanzelfsprekend. De uitingen van deze ultra-radicale gelovige doen denken aan die van de partij ISLAM. Een partij die veroordeeld werd door de ganse goegemeente, inclusief diverse CD&V-kopstukken. Een partij die tevens een somber beeld van onze toekomst schetst.

De partij ISLAM is duidelijk en wil de islamitische wet Sharia invoeren. Er moeten volgens hen zelfs gescheiden plaatsen voor vrouwen op de bus komen. N-VA-kopstukken struikelden over mekaar op sociale media met massaal betaalde, gesponsorde berichten om een partijverbod te eisen. Stichter Redouane Ahrouch laat het niet aan zijn hart komen, immers: ‘Binnen twaalf jaar, in 2030, zal Brussel voornamelijk uit moslims bestaan’.

Kurieren am Symptom

Een partijverbod klinkt straf. Het levert ongetwijfeld ook nieuwe facebook-likes op. Maar het is niet meer dan symptoombestrijding. De voorbije 50 jaar is een ongecontroleerde massamigratie toegelaten. Eerst van gastarbeiders die besloten te blijven en hun familie overbrachten. Vervolgens van nog veel grotere aantallen asielzoekers. De traditionele partijen lieten begaan en verbonden geen enkele voorwaarde van integratie aan die nieuwkomers. Het zwaartepunt van deze massamigratie kwam in onze steden terecht. De blanke Vlaming vluchtte massaal weg naar de voorsteden en de groene rand. Massamigratie zonder integratie leidt tot segregatie. Een spons kan maar een bepaalde hoeveelheid water absorberen.

Massamigratie en soumission

De traditionele partijen negeerden de noodkreten van gewone Vlamingen die verdrongen werden in de steden. Ze luisterden niet naar hun bezorgdheden, maar stigmatiseerden de revolterende Vlaamse kiezer als ‘racisten’. Integendeel, de partijen zagen wel wat in dat nieuwe allochtone electoraat. We zien dan ook steeds meer een gevecht om de allochtone stem. Om die kiezer ter wille te zijn, kwam de etnoculturele agenda van deze minderheidsgroepen bovenaan de politieke agenda. Halaleten op school. Gescheiden zwemmen. Hoofddoek op school. Stap voor stap werd toegegeven aan deze eisen die leiden naar steeds verdere segregatie.

Sommige radicaal-islamitische allochtonen gaan nog een stap verder met een eigen islampartij. Een unicum is dit niet. In Nederland brak de allochtonenpartij DENK door in de steden met grote allochtone populaties. Ook daar is er eerst verontwaardiging. Maar dit zal snel wegebben. De eerste geluiden richting ‘respect voor diversiteit’ weerklinken al. Als er geen Vlaamse civiele meerderheid meer is, zijn het de etnoculturele minderheidsagenda’s die de wet bepalen. De Franse schrijver Houellebecq beschrijft in zijn boek Soumission dit onderwerpingsproces grandioos. Eerst is men geschokt en verontwaardigd. Vervolgens haalt de lafheid het van de moed. De korte termijn van de lange termijn. Het partijpolitiek eigenbelang van het algemeen nationaal belang.

Omvolking

Met de snel Belg-wet is naturalisatie een administratieve formaliteit geworden. Met het hoofd woont men in Vlaanderen, met het hart blijft men verbonden aan het land van oorsprong. De steun voor Erdogan bij de Turkse gemeenschap en het woekerende moslimextremisme in ons land spreekt boekdelen. Bij gebrek aan sterk identiteitskader dat via burgerschap en assimilatie overgenomen wordt, zal bij blijvende massamigratie de segregatie dan ook enkel maar toenemen. Montasser Al Demeh waarschuwt terecht: ‘Laat geen vluchtelingen meer binnen want we importeren een burgeroorlog. We moeten eerst weten wat we moeten doen met de mensen die we hier nu hebben.’

Ondanks allerhande stoere tweets, blijft die massamigratie onverminderd verdergaan. Vorig jaar gebeurden nogmaals 32 000 naturalisaties. Er wordt met onze nationaliteit gesmeten zoals in de donkerste dagen met Guy Verhofstadt. Alles samen liet de administratie van Theo Francken 136 000 allochtonen binnen in 2016. In 2020 is een meerderheid van Antwerpen van allochtone origine. Bij de 0-9-jarigen is dat nu zelfs al 74%. De Franse schrijver Renaud Camus spreekt van Le grand remplacement. Hiermee bedoelt hij de etnoculturele verdringing van de oorspronkelijke bewoners door massamigratie. Dat is ook precies wat er met dit massamigratiebeleid aan het gebeuren is. Wie de demografische explosie in Afrika naast de vergrijzing in Europa en de socio-economisch ongelijkheid legt, moet geen genie zijn om te begrijpen wat er op ons afkomt. We zitten nog maar aan het begin van het begin van de massamigratie. Dit is de eeuw van de demografie en massamigratie.

Depressieve democratie

De Vlaming maakt zich volgens de jaarlijkse VRIND-bevraging het meest zorgen over terrorisme en immigratie. De zwijgende meerderheid wil geen verdere massamigratie, waarbij trouwens ook de allochtonen geen enkele baat hebben. De Vlamingen zijn geïnteresseerd in politiek en betrokken bij onze samenleving. Maar gevraagd naar de volgende stelling ‘Bij verkiezingen belooft de ene partij al meer dan de andere, maar uiteindelijk komt daar weinig van terecht’ blijkt 68% het daarmee eens.

De Vlaming voelt zich onmachtig aan de maatschappelijke problemen die hij belangrijk vindt via het instrument van de partijen iets te doen. De Vlamingen worden dan ook simpelweg in de steek gelaten door de traditionele partijpolitiek. Enkel geïnteresseerd in electoraal stemgewin, de korte termijn en het politiek eigenbelang. Wij zijn maar schakels in een ketting. Wij zijn de opvolgers van zij die voor ons kwamen en de erflaters aan zij die na ons komen. Welke samenleving en welke toekomst geven wij met dit massamigratiebeleid door aan onze kinderen en kleinkinderen? Dat is de enige politieke vraag die we ons bij de komende verkiezingen moeten stellen.