N-VA reikt het land de hand

Er groeit stilaan een nieuwe politieke correctheid, namelijk: alles wat N-VA doet is bij voorbaat goed en dat in vraag durven stellen, getuigt van ‘linksigheid’, ‘sossigheid’ of gewoon domheid. Zo ook met de groots aangekondigde ‘voorjaarscampagne’ (met dank aan de anders toch zo verfoeide media).

Het was de bedoeling om een ‘positieve, optimistische’ campagne te maken. Eentje die na de harde besparingsmaatregelen moet tonen dat er hoop is, dat er zowaar zelfs een minuscuul lichtje aan het einde van de tunnel te ontwaren is. Alleen voor de Vlaamsgezinde republikein blijft het nog wel even donker. Minstens tot het einde van deze legislatuur, wegens het communautaire embargo, Dat wisten we al. Maar misschien nog veel langer ook.

Het begon met een vraag van die vermaledijde linkse mediaratten van Terzake over het –zoveelste- relletje tussen de coalitiepartners. Geert Bourgeois, N-VA’er en Vlaams minsister-president, had gezegd dat hij toch graag had gehad dat de deelstaten zouden betrokken worden bij de gesprekken rond de fiscale hervorming, of tax shift. Een terechte vraag, want aangezien die ‘deelstaten’ intussen ook fiscale bevoegdheden hebben, zal wat federaal beslist wordt ongetwijfeld ook regionaal gevolgen hebben.

Gwendolyn Rutten (OVLD) zag meteen haar kans schoon om ook haar bijdrage te leveren aan de kibbelregering. De deelstaten er bij betrekken, betekent immers ook de PS aan tafel zetten. ‘En we hebben nu de kans om de fiscaliteit te hervormen met een overwegend Vlaamse en rechtse regering. Wil de N-VA daar écht de PS bij betrekken?’, dacht ze luidop voor al wie het wilde horen. Daarmee zette ze de Vlaamsnationale partij voor het blok: kiezen ze vooral tégen de PS of vóór Vlaanderen? Al snel zou blijken dat het het eerste wordt, ook al betekent dat dat ze mee moeten gaan in de Belgicistische logica van Rutten.

Federaal minister Johan Van Overtveld danste wat onhandig om de vraag heen met het antwoord: ‘Wel, euh, de betrokkenheid van de deelstaten zal blijken uit de manier waarop de informatie doorstroomt vanuit de federale regering naar de deelstaten, want de taxshift, de belastingsmaterie die op tafel ligt, is nog altijd in de eerste plaats een bevoegdheid van de federale regering.’ Qua heerlijk helder kan dat wel tellen.

Het versterkt het beeld dat N-VA zich al te gemakkelijk schikt naar de wetten en geplogenheden van de Wetstraat, iets waar ook uit Vlaamsgezinde hoek al eens kritiek op komt. Van politicoloog Bart Maddens, bijvoorbeeld. Staatssecretaris Elke Sleurs werd nogal overrompeld door de vraag. ‘Euh, ik, euh, ik vind dat we euh, het zijn euh de regeringsdeelnamen zijn niet gemakkelijk natuurlijk, eh? We moeten toegeven, het zijn euh, moeilijke tijden, dus er moeten moeilijke keuzes gemaakt worden. Dat dreigt de mensen nogal eens, euh, ja, ’t is niet gemakkelijk om de mensen te blijven overtuigen dat dat nuttige en nodige keuzes waren.’

Gelukkig zijn er nog de wat geroutineerdere partijbonzen à la Jambon die het met een halve kwinkslag en wat Engelse buzztalk trachten weg te zetten als gezemel in de marge: ‘Bart Maddens is een vrijdenker. Tuurlijk zijn we daar gevoelig aan. Euh. En ’t is, het klopt ook, we hebben toch een zware toegeving gedaan door vijf jaar standstill op het communautaire, da’s nie eenvoudig.’

Zo komen we al wat dichter bij de kern van de zaak: hoe N-VA haar Vlaamsnationale principes met gemak inruilt voor de Belgische macht, wat de Vlaamsgezinde Bart Maddens inderdaad zo hekelt in zijn opiniestukken. Want de meest frappante uitspraak hierover kwam bovendien niet van zomaar de eerste de beste N-VA’er, maar van voorzitter Bart De Wever zelf: ‘We voeren een strategie op termijn. Wat die termijn is, dat weet ik niet. Ik ben er alleen zeker van dat dit de beste strategie is die we kunnen voeren.’

Dus daar waar het tot vandaag nog duidelijk ging over het ‘bevriezen’ van de communautaire thema’s voor deze legislatuur, 5 jaar dus, zet de voorzitter van de grootste Vlaamse partij nu de deur al op een kier voor een veel langere periode. Hij voegt er aan toe het de beste strategie is die kan gevoerd worden. De vraag is dan: voor wie? Als Vlaamsgezinde zou je denken dat het voor Vlaanderen is, maar het vervolg van De Wever’s antwoord laat ook daar geen twijfel meer over bestaan: ‘Er zijn geen zekerheden in de Wetstraat, zeker niet op lange termijn, maar dit is wel de allerbeste strategie voor onze partij, daar ben ik heilig van overtuigd.’

Voor de partij, dus…

Een Vlaamsgezinde mens zou bijna denken dat Maddens gelijk heeft en dat de N-VA hoopt dat het communautaire op termijn ‘vergeten’ wordt en dat ze de beste strategie volgen om zich diep en comfortabel te nestelen in de zachte pluche van het Belgische parlement. Maar dat zullen dan ‘linksige’, ‘sossige’ en domme gedachten zijn, die een politiek correcte flamingant zich niet mag stellen.

Zelfs niet als Jambon in Reyers Laat sussend zegt: ‘Een klein duwtje met de hand en het komt helemaal goed met dit land.’