N-VA: wordt cliché waarheid?

Laat ik maar erkennen dat ik N-VA-sympathieën heb. Hier mag dat. Er zijn kringen waar ik me er voor hoed dat zomaar mee te delen. Ik ben weliswaar een kritische aanhanger, waarbij zowel het zelfstandig als het bijvoeglijk naamwoord van belang zijn. Daarenboven volg ik de politiek in de mate van het mogelijke op de voet, net zoals de debatten op de sociale media. Wat N-VA soms het meest sympathiek maakt, zijn de clichés die tegenstanders rondstrooien. Die clichés ergeren me en doen elke keer mijn sympathie voor N-VA groeien.

Ik vrees de volgende nachten door een nachtmerrie uit mijn rust gehouden te worden. Die nachtmerrie is dat het lijstje van kandidaat-ministers voor N-VA zoals De Morgen die vandaag afdrukt ook het echte zal worden.

Jan Jambon, Johan Van Overtveldt, Theo Francken, Steven Vandeput en Elke Sleurs zouden de beste kaarten hebben. Stuk voor stuk degelijke mensen, zonder twijfel. Elk op ieders terrein meer dan verdienstelijk, zeker.

Maar wat kunnen we nog inbrengen tegen de clichéspuiers als N-VA zelf een karikatuur inzet als regeringsdelegatie? Vier kopies, vier mannen van middelbare leeftijd met hard profiel die hun kledij – blauwe pakken – gezamenlijk lijken in te kopen en in groep roepen als ze de C&A binnenkomen: ‘zoals gewoonlijk’. En die ene vrouw, Elke, genoemd als staatssecretaris? ‘Iemand moet toch koffie halen’, zie ik al verschijnen op de discussiefora.

Gooi de vermoedelijke Kamervoorzitter Siegfried Bracke er bij en dan krijg je met Geert Bourgeois, Philippe Muyters, Ben Weyts, Liesbeth Homans en Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans het geselecteerde N-VA-elftal. Dat zou dan bestaan uit negen mannen en twee vrouwen. In de jaren ’50 was dat niet eens zo’n slecht vrouwenaandeel. Ook qua kleur oogt de selectie heel 20e-eeuws want stevig autochtoon zijn ze allemaal. Of moet de verre voorvader van Jambon die uit Frankrijk inweek de meubels redden? Ook ik ben tegen quota maar gaat N-VA nu van de gelegenheid gebruik maken om aan te tonen dat het niet zonder kan?

Maar o wee, als er een provincie onderbedeeld wordt …

Gelukkig is De Morgen naar het schijnt een slechte gazet en een nachtmerrie wat het is: een individuele angstgedachte. Al zou het voor de cliché-leveranciers wel een droom zijn.

Foto: (c) Reporters