Nooit meer Molenbeek: spreidingsplan nu!

Deze week buigt het federale kernkabinet zich opnieuw over een spreidingsplan voor vluchtelingen. Definitieve cijfers zijn niet klaar, maar het is duidelijk dat elke gemeente vluchtelingen toegewezen krijgt – ook Antwerpen zou niet ontsnappen aan een (aanzienlijke) nieuw contingent. Een spreidingsplan zal een schokgolf zenden door Vlaanderen. Tot nu toe was de asielcrisis vooral een Brussels probleem. Een spreidingsplan dreigt woningnood, overlast en onbehagen te exporteren naar het hele Vlaamse achterland. Vluchtelingen zullen na het spreidingsplan ook opduiken in de straten van Erps-Kwerps en Smeerebbe-Vloerzegem. 

Je kan makkelijk bezwaren bedenken tegen een spreidingsplan. Het grootste probleem is dat ‘het’ spreidingsplan in werkelijkheid ‘het eerste spreidingsplan’ is. Als de Europese buitengrenzen open blijven, als België zo gul blijft voor vluchtelingen en als de Oost-Europese landen alle vluchtelingen blijven omleiden richting Noord-West-Europa, dan komt er over een half jaar gewoon een tweede spreidingsplan. En daarna een derde. En een vierde. Tot N-VA geen enkele stem meer overhoudt, en Vlaams Belang in alle opiniepeilingen weer is gegroeid tot het monster van weleer. Een spreidingsplan zonder structurele beleidsaanpassingen is vrij letterlijk dweilen met de kraan open. 

Er is één groot argument vóór een spreidingsplan. Dat argument heet Sint-Jans-Molenbeek. De Brusselse gemeente werd in de internationale pers treffend beschreven als het afvoerputje van Europa, de vuilbak waar België jarenlang een onderklasse heeft geconcentreerd. Het getto van Molenbeek was de ideale couveuse voor radicalisme, islamisme en uiteindelijk terrorisme – en dat viel ook te verwachten. De achterstandswijken in het hart van onze hoofdstad zijn het logische gevolg van een gebrek aan spreiding. Wie alle nieuwkomers in dit land wil opsluiten in enkele enclaves in enkele grootsteden, neemt elke stimulans tot integratie weg en creeërt de ideale voedingsgrond voor haatpredikers en ronselaars. 

Ons land zal hoe dan ook een plaatsje moeten vinden voor een massa vluchtelingen. Zelfs als de regering Michel vandaag alle grenzen sluit, zelfs als het conflict in Syrië morgen wordt opgelost, zelfs als heel wat vluchtelingen overmorgen terugkeren, dan nog blijven er duizenden nieuwkomers die hier zullen blijven. We gaan al die mensen moeten integreren in onze Vlaamse samenleving. Als we dat niet doen, dan zullen er over x aantal jaar opnieuw gigantische maatschappelijke problemen rijzen – die in extremis kunnen leiden tot dreigingsniveau 4 en een totale verlamming van het normale leven. Gettovorming ontploft vroeg of laat in ons gezicht. Spreiding geeft ons betere kansen om het leger asielzoekers te absorberen. 

Theo Francken zal spitsroeden moeten lopen als hij met een spreidingsplan op de proppen komt. Niet alleen Vlaams Belang zal de geplaagde staatssecretaris hard aanpakken: burgemeesters van elke signatuur zullen hun ongenoegen op televisie uit de doeken komen doen. Een spreidingsplan wordt zelfs voor de partijtucht binnen N-VA een moeizame test. Nu al zijn er binnen de partij van Francken mensen die nog liever de federale regering zien vallen dan eeuwig nieuwe vluchtelingen blijven slikken. Een spreidingsplan houdt enorme risico’s in – er moeten maar een paar incidenten met asielzoekers gebeuren – maar het alternatief is nog erger. Wat we laten rotten in Brussel, krijgen we vroeg of laat toch op ons Vlaamse bord. We hebben maar het recht om te klagen over etnisch-electoraal feodalisme en PS-baronieën als we er ook alles aan doen om die baronieën te voorkomen. 

Foto (c) Reporters