Ondergedoken in coronatijden

De coronacrisis maakt voor mij een iets duidelijk. Het leven van een non is niet voor mij weggelegd. Sociale media lijken de heilige oplossing — zo denken velen toch over onze generatie — maar neen, dat is enkel aanvullend en zeker niet plaatsvervangend. ‘Less is more’ gaat niet op als het over sociale contacten gaat, dat kunnen volgens mij jong en oud beamen.

Smartschool is niet de slimste

Terwijl ik van app naar app zap op mijn smartphone, staan mijn smartschoolberichten niet stil. Ik ervaar vervelende stress wanneer weer een ‘ping’ schalt van een nieuw bericht met de verwachtingen van leerkrachten tijdens deze coronacrisis. Ik wil zeker niet de zagende en klagende duts zijn, maar nu ik mijn frustraties niet kwijt kan bij mijn vrienden, zal ik jullie hiermee lastigvallen.

Leerkrachten communiceren in deze coronatijden onoverzichtelijk en verwarrend, dit merk ik zelfs als leerling van het zesde middelbaar latijn-wetenschappen op. Ik wil ze zeker niet pamperen, maar ik vraag me af hoe de eerstejaars hier mee omgaan. Naast de vele zogenaamd korte herhalingstaken en lessen, waagt hier en daar een leerkracht zich aan het geven van zelfstudie, want we zijn toch ‘zesdejaars’. Het is goed dat de leerkrachten de relevante leerstof per vakgroep filteren, maar door gebrek aan overleg onder de leerkrachten is het een soepzootje van jewelste.

Toch kan ik begrip voor hen opbrengen, want in deze uiterst ongewone situatie moeten ook zij manieren zoeken om ons schoolritme niet volledig te laten wegkwijnen. Naar mijn mening moet naar een optimale wijze gezocht worden door middel van een betere communicatie tussen leerlingen en leerkracht.

Preteaching, zegen of vloek?

Doorheen de overvloed van nieuwsberichten las ik de uitspraken van Ben Weyts tijdens de plenaire zitting van het Vlaams Parlement. Omdat het ernaar uitziet dat we na de paasvakantie nog altijd thuis moeten blijven, wil hij graag een volgende stap zetten door het aanbrengen van nieuwe leerstof aan de hand van online lessen.

Met deze preteachingmethode wenst hij de jongeren blijvend te prikkelen en de aandachtsboog gespannen te houden. Hier kan ik mij wel in vinden, want jézus, die herhalingstaken beginnen ook mij de keel uit te hangen. Ik hoop wel dat dit niet leidt tot een overstelping van leerstof of een achterstand op mijn overstap naar de universiteit volgend jaar. Want ik maak me wel zorgen of we op deze manier de normale leerstofpakketten voldoende zullen beheersen en, mochten de examens in juni doorgaan, we er dan klaar voor zijn. Het zou erg jammer zijn moest dit effect hebben op onze resultaten of diploma en wij dus de dupe worden van deze situatie.  Maar goed, ik ben geen leerkracht of onderwijsdeskundige. Als het lesgeven op een duidelijke en langzame manier gebeurt, met oog op het begrip van de leerstof, is dit zeker een goed alternatief.

De coronavloek

Je zou denken: ‘Een 18-jarig meisje in haar laatste jaar middelbaar zou zich toch eerder druk maken om dat feestje dat ze gemist heeft of denken aan hoe ze nu eigenlijk met haar beste vriendinnen zou moeten roddelen over veel belangrijkere zaken.’ Ik geef toe, ik ben niet 24/7 opgejaagd door mijn schoolwerk en ik verlang zeker naar het eerstvolgende feestje waar ik met mijn vriendinnen helemaal loco kan gaan. Op mijn laatste jaar secundair onderwijs rust een coronavloek. Vergeet niet, onze eindejaarsreis, onze 100-dagenfuif en onze laatste schooluitstapjes werden allemaal in één klap gecanceld. Mijn zesde jaar had één groot feest moeten worden, maar ook dat heeft het stomme virus verpest.

Ik ben er mij zeker bewust van dat er veel gruwelijkere en serieuzere gevolgen zijn en dat de consequenties voor mij persoonlijk te verwaarlozen zijn in vergelijking met het wereldwijde leed, maar het blijft toch steken in mijn feestend 18-jarig hartje.

Anne Frank-gevoel

Ik lees dat wat we meemaken vergelijkbaar is met de wereldoorlogen vorige eeuw. Bij analyse durf ik wel te stellen dat een Anne Frank-gevoel mijn enigszins overvalt. Opgesloten tussen vier muren, angstig de realiteit ondergaan en in eerste instantie hopen dat je naasten het overleven. Hoewel ik beter af ben vanuit mijn luie zetel, met een zak BBQ-chips, op de laptop Netflixen, chatten en schoolopdrachten maken. Het is een paradijs in vergelijking met Anne’s lot in het Achterhuis.

Het dagelijks dodencijfer op tv is anoniem en onpersoonlijk, maar achter elk cijfer schuilt iemands oma, opa, vader, moeder, broer of zus. De golf van empathie die mij elke dag opnieuw overweldigt, geeft me de moed om door te gaan, en deze lockdown plichtsbewust te doorstaan.

Als we nu allemaal nog even op onze tanden bijten en in ons kot blijven, zoals Maggie het ons oplegt, dan kunnen we misschien binnenkort toch nog genieten van alles wat de zomer ons zal brengen en komt er een einde aan deze trieste en sombere tijden.