De oorlog van Gwendolyn Rutten tegen het gezin

Open VLD-voorzitster Gwendolyn Rutten wil het huwelijksquotiënt afschaffen. Dit quotiënt zorgt voor een lagere fiscale druk binnen een gezin als één van de partners een klein of geen inkomen heeft. Ben je arbeidsongeschikt, gehandicapt, kies je ervoor om tijd te maken voor de opvoeding van je kinderen, ben je even werkloos of heb je even tijd voor jezelf nodig in de steeds stresserender arbeidsmarkt, dan wil Gwendolyn Rutten dat je gestraft wordt. Je moet dan meer belastingen betalen, want je werkt zogezegd niet. En dus draag je zogezegd niet bij aan de samenleving.

Haar vrijheid, niet uw vrijheid

Reporters

Lees ook het commentaar van Sander Carollo, klik op de foto.

Gwendolyn Rutten kadert haar voorstel. Ze wil vrouwen namelijk emanciperen. Want vrouwen blijven volgens haar door die fiscale maatregel vaker thuis. Zij wil ze opleiden en doen werken. Ze insinueert dus dat opgeleide vrouwen niet voor de opvoeding van hun kinderen kiezen. Of dat vrouwen die thuis werken eigenlijk niet werken. Het steunpunt Werk geeft gedetailleerde cijfers over de arbeidsmarkt. De werkzaamheidsgraad geeft het aantal werkenden weer op de totale bevolking. 70,2% van de Vlaamse vrouwen werkt buitenshuis. Daarmee scoren we beter dan het EU-gemiddelde van 67%. Bekijken we dat per scholingsgraad, dan zien we dat laaggeschoolde vrouwen met 41,2% bijna op het EU-gemiddelde zitten terwijl hooggeschoolde vrouwen met 85,6% werkzaamheid ver boven het EU-gemiddelde staan. Er is met andere woorden geen echt probleem met de arbeidsparticipatie van vrouwen. Maar Gwendolyn Rutten behoort tot die categorie van hooggeschoolde vrouwen met een job. En dus moet iedereen haar model maar volgen. Kiezen voor vrijheid? We krijgen de keuze om voor haar model te kiezen. En als we dat niet doen, moeten we bestraft worden.

Liberalen tegen het gezin

Dergelijke liberalen hebben een fundamenteel probleem met het gezin. Zij zien dat als een archaïsche structuur uit een ver verleden. Het vormt voor hen een belemmering in de ontplooiing van het individu. En dat individu moet zo vrij mogelijk gemaakt worden om zich op de markt van arbeid, kapitaal en consumptie te begeven. Niet de kleine gemeenschap van het gezin, niet de grote gemeenschap van de Vlamingen, maar het individu is voor hen de maatstaf aller dingen. Het gezin als kern van onze samenleving moet volgens hen daarom afgebroken worden. Het is niet het eerste voorstel dat deze extremisten op hun congres in november zullen bespreken. Jong-VLD pleitte bijvoorbeeld al eerder voor de afschaffing van de kinderbijslag. Zowel het huwelijksquotiënt als de kinderbijslag zijn maatregelen die vooral gezinnen met een lager inkomen ondersteunen. Voor die gezinnen betekenen deze maatregelen een noodzakelijke ondersteuning om de eindjes aan mekaar te knopen. En precies op de kap van die mensen wil Open VLD besparen. Nochtans wijst onderzoek uit dat de zorg voor kinderen erg belangrijk is, zeker in de eerste levensjaren. Een goede opvoeding is de eerste preventie tegen delinquentie en misdaad. Gezinnen zijn precies daarom een emancipatorische kracht en verdienen die steun van de samenleving. De paradox wordt helemaal compleet als we vaststellen dat doorsnee gezinnen helemaal niet de financiële ruimte hebben opdat één van de ouders zich voltijds op de zorg voor de kinderen kan toeleggen. Enkel zeer rijke mensen hebben die financiële ruimte.

Demografische transitie

De steun voor kinderen en gezinnen heeft ook een grotere maatschappelijke dimensie. We weten allemaal dat Vlaanderen vergrijst. Dat zal een impact hebben op de betaalbaarheid van onze pensioenen. Onze sociale zekerheid wordt immers betaald door de bijdrage van werkende bevolking. Dat was zo toen wij kinderen waren en onze ouders en grootouders voor onze zorg werkten. Dat is nu zo als wij werken en de pensioenen van onze ouders en grootouders betalen. Dat is solidariteit en gemeenschapszin tussen generaties. Samen met die vergrijzing is er een desastreuze denataliteit. We krijgen zelfs minder kinderen dan in 1830, terwijl er toen 2,5 keer minder mensen waren. We krijgen dus minder kinderen per gezin. Opnieuw is er voor de liberale globalisten van Open VLD een simpele oplossing: meer migratie. Zij worden alvast geholpen door Theo Francken, die maar liefst 124.000 nieuwe vreemdelingen binnenliet. De sociale en culturele resultaten van dat beleid zijn er. In Antwerpen kantelt de bevolking voor het eerst en zijn allochtonen in de meerderheid. Dat heeft ook politieke gevolgen. Vlamingen worden een minderheid in eigen land. Bart De Wever van zijn kant ziet ondertussen ‘geen andere optie dan maar te besparen op de sociale zekerheid.’ Vergrijzing en massamigratie zijn de uitdagingen die de toekomst van onze kinderen compromitteren. Wij kunnen die uitdaging aan. Niet door meer migratie en omvolking, maar door een migratiestop. Niet door te besparen op onze kinderen, maar door een doorgedreven gezinsondersteunende politiek. Er is een uitweg uit de fataliteit. Er is een alternatief voor dit beleid. Rond die waarheid kan geen cordon sanitaire gelegd worden.