Positief unitarisme leidt De Croo naar nederlaag

Eerst waren er de opgestroopte-mouwen van minister Paul Van Tigchelt (Open VLD). Je hoort het zijn communicatieteam zo zeggen: kom in beeld met opgestroopte mouwen, dat komt over als iemand die… de mouwen opstroopt. Iemand die de zaken aanpakt!

Probleem is wel dat de kiezer vandaag media- en reclamewijs genoeg is om dergelijke marketing te doorzien. Het wordt een lopende grap in memes en ook cartoonisten spelen dat uit.

De pip in de premier

Maar Open Vld houdt koppig vol. Kijk maar naar de optredens van Alexander De Croo, dé pip van de vaderlandse politiek. Een pip is een Positief Ingesteld Persoon. ‘Het beste moet nog komen’, zegt hij als hij het kasteel van het tv-programma Het Conclaaf binnenstapt. Het wordt aandoenlijk.

Dat een uittredend premier zijn resultaten wil verdedigen, oké. Maar dat hij dat doet alsof die Vivaldiregering een langgerekte zegetocht was, dat komt niet geloofwaardig over. Misschien bij de trouwe fans, maar overtuig je daar één kiezer mee om toch voor Open VLD  te stemmen?

Splitsen

Dan is er ook dat zinnetje over ‘het land splitsen in kastelen’, dat zowat elke Open VLD’er bij elk debat en elke mogelijke gelegenheid opzegt. Iedereen beseft al lang dat het een debatfiche is die ze maar herhalen omdat ze niets anders weten te zeggen. Inzetten op unitarisme, is dat een goede optie voor de Open VLD?

Even terug naar April 2010. Alexander De Croo en Vincent Van Quickenborne laten de regering vallen over het niet akkoord over BHV. Ze willen dat er geregeerd wordt en niet dat er eindeloos onderhandeld wordt over de splitsing van BHV. In de verkiezingen die daarop volgden verloren de Vlaamse Liberalen 4,8 procentpunten en 5 zetels in de Kamer. Inzetten op het anti-communautaire loonde niet.

Pest Voor Vlaanderen

Als we nog verder teruggaan zien we de PVV, de voorganger van Open VLD in maart 1968, in volle crisis over Leuven Vlaams. De PVV trok toen voluit de unitaire kaart, de partij hield er in Vlaamse kringen de naam ‘Pest Voor Vlaanderen’ aan over. Ze verloren de verkiezingen.

Hervormd tot VLD wonnen de liberalen wel. Dat was de tijd van de Burgermanifesten. Guy Verhofstadt voer met de Vlaamse Liberalen en Democraten een Vlaamsgezinde koers. In 1999 werd Verhofstadt premier en slikte zijn Burgermanifesten in. Hij sloot de Lambermontakkoorden, de eerste staatshervorming zonder de CVP/CD&V. Verhofstadt en de VLD kregen een goede (her)verkiezing in 2003.

Bont en blauw

Maar Verhofstadt II draaide niet, het migrantenstemrecht verdeelde de VLD en de premier was zijn burgermanifesten vergeten. Daarenboven stapelde hij de begrotingstekorten op. Die smukte hij op met boekhoudkundige trucs. Verhofstadt dacht met goede communicatie weg te komen. Maar dat lukte niet. Bij de verkiezingen op 10 juni 2010 eindigde Paars bont en blauw en met een diepe put in de begroting.

Er zijn uit deze geschiedenis 2 lessen te trekken. Liberalen winnen geen verkiezingen door de unitaire kaart te trekken. Integendeel. En na een liberale premier is de begroting een ramp.