Legitieme rechten van deze en gene onschuldige kinderen

Aan de VUB willen er militanten dat de kinderen van ouders die kozen voor terrorisme naar hier gebracht worden. Dat hoorden we eerder al, o.a. bij Heidi De Pauw,  Jessika Soors  en Rudy Vranckx. Maar is die vraag niet veel complexer dan wat zij ons voorspiegelen? Staan de rechten van die kinderen niet op gespannen voet met de rechten van alle andere kinderen, met name hun recht op veiligheid?

Onschuldige kinderen?

Hoe onschuldig die kinderen ook, ze stammen uit families die fel radicaliseerden, zo fel dat ze naar IS of Al Qaida trokken. Hoe vermijden we dat die kinderen – eenmaal hier – op hun beurt terecht komen in de omgeving waarin hun ouders zo fel radicaliseerden? Moeten die kinderen buiten hun families geplaatst worden?

De vervolging hier van ouders die terroristische groepen opzochten is quasi onmogelijk –mede omwille van de bewijslast op een zo grote afstand. Die kinderen naar hier laten komen, komt er dan op neer dat de moeders vroeg of laat hereniging zullen kunnen eisen. Maar zij zullen dan wel in zekere mate aan de straf ontsnappen waaraan hun Syrische en Iraakse strijdgenoten niet kunnen ontsnappen. Leidt dat dan niet tot relatieve straffeloosheid van die Belgische vrouwen?

En waarom zouden de belastingbetalers moeten opdraaien voor de kosten die deze lui veroorzaken? Vorige terughaaloperaties bleken duur. Enkele moeders keerden, nadat ze hier konden bevallen, doodleuk terug naar die dodelijke bende.

Onschuldige families

En daar stop het niet bij. Onderzoeken naar de families en directe omgeving van de gekende terroristen leert dat deze die radicalisering quasi nooit zag aankomen. Als ze het al merkten, was het al te laat. Dat geldt bij gelovige ouders, zeker als die zelf geradicaliseerd waren, maar ook voor jongeren uit seculiere families en bekeerlingen. Wat zegt het over het wereldbeeld en de normen en waarden die circuleren in die kringen, dat er zoveel tot geweld radicaliseerden?

Islamisme – die stromingen die wereldheerschappij van de sharia nastreven – joeg al miljoenen op de vlucht en doodde tienduizenden. Onze overheden horen ons tegen terreur te beschermen. Maar wanneer zullen ze dan optreden tegen dat wereldbeeld dat in de praktijk aanzet tot zo gigantisch veel geweld? Zijn die die kinderen, hoezeer ze nu onschuldig zijn, op termijn daarom geen reëel gevaar voor de veiligheid van alle anderen – zeker wanneer ze terecht komen in die omgeving met een wereldbeeld dat zoveel terroristen voort bracht?

Nazisme-islamisme

Na WO II wist Europa zich te beschermen tegen het nazisme. Dat werd verbannen uit onderwijs, cultuur, media, … Haar symbolen werden strafbaar gesteld. En even belangrijk: veel oud-aanhangers uitten een expliciet mea culpa tegenover dat gedachtegoed. Denk aan wijlen André Leysen. Verder zetten anno 2018 zo goed als alle belangrijke intellectuelen, politici en opiniemakers zich scherp af tegen de filosofische grondslagen van het nazisme.

Ten aanzien van het islamisme – en ondanks de zware inbreuken daarvan op gelijke rechten – hoorden we tot nog toe geen enkel zulk mea culpa. Moslimtheologen en imams zoals Benzine en Benhaddou timmeren wel aan een beleving van de islam die verzoenbaar is met democratie en mensenrechten. Duizenden gewone moslims wachten daar niet op. Maar – zoals bevestigd door Ahmed Azzouz en Said Aberkan in een opiniebijdrage in De Morgen – er is nog veel werk op de plank.

Zo bestaan er ontelbare boeken, fatwa’s, preken, cursussen en artikels die uitleggen wat de sharia is, maar die stuk voor stuk onverzoenbaar zijn met de universele mensenrechten. Daarentegen bestaat er geen enkel programma met een sociale doctrine die gebaseerd is op een beleving van de islam die wel verzoenbaar is met de universele mensenrechten (en dat meer gezaghebbend is dan de individuele auteur(s)). Al evenmin horen we enige veroordeling van de filosofische grondslagen van het islamisme door andere moslims. Enkel het geweld dat het voortbrengt wordt veroordeeld.

Wortels van Terrorisme

De schaal en zwaarte van het geweld van islamisten tegen niet-moslims zoals in Afrika, of tegen religieuze minderheden in islamitische landen is een sterke aanwijzing dat dat terrorisme diepe wortels kent binnenin de islam en dat het slechts in beperkte mate kan verklaard worden vanuit racisme, discriminatie of achterstelling van moslims in het Westen.

Moeten we die daarom kinderen aan hun lot overlaten? Natuurlijk niet. Maar ik zie geen mooie oplossing. Ze naar hier halen geeft islamisten mogelijk nog de idee dat ze hier in onze samenleving thuis horen – wat voor ons aartsgevaarlijk is. Zouden die ouders, gezien de zwaarte van het geweld van IS & Co. én het feit dat velen nog steeds trouw blijven en alleen maar geweld afzweren, niet beter levenslang opgesloten blijven in die landen waar ze ook hun misdaden begingen?

Tegelijk kan al wie wil nog altijd bijdragen tot goede opvang van die kinderen ginds. Plan International doet dat voor kinderen in alle continenten. Waarom zou het dan niet volstaan voor kinderen van veroordeelde of overleden islamisten?