Sois neutre et tais-toi

Ik identificeer me niet als feminist. Ik heb altijd de voorkeur gegeven aan een streven naar gelijkheid, waarbij we elkaar respecteren en erkennen zonder in de valkuil van activisme te stappen. Activisme dat vrouwen steevast tot eeuwige slachtoffers verheft en mannen demoniseert. Ik richt me liever op het soort gelijkheid tussen man en vrouw dat elkaar eert, met aandacht voor onze verschillen en de bedreigingen waarmee we in contact komen.

En als we het over bedreigingen hebben, dan hebben mannen en vrouwen er absoluut eentje gemeen. Namelijk de huidige obsessie om alles en iedereen in een neutrale mal te persen, waardoor we niet meer lijken te mogen bestaan. Een fenomeen dat het eerst en vooral gemunt had op de blanke ‘cis-man’ van middelbare leeftijd, maar later ook vrouwen begon te viseren. En dat bracht ons bij ‘mensen met baarmoeders’, ‘mensen met menstruaties’, en ‘mensen die zwanger zijn of kunnen worden’. Ja, zelfs op medisch terrein, waar biologie nochtans de leidraad vormt.

Totum pro parte

Een ontwikkeling waar elke oprechte feminist verontwaardigd over zou moeten zijn, zou je denken. Maar tot mijn verbazing staat de pussy hat (roze mutsen gedragen in de vrouwenbeweging, ontstaan na de “grab ‘m by the pussy” uitspraak van Donald Trump, nvdr.) erbij en kijkt ze ernaar. Want als het aankomt op neutraliteit, maakt die grote strijd voor vrouwenrechten toch telkens weer een scherpe bocht.

Dan is het maar aan de niet-feministen om de brandende vraag te stellen. Want wat hebben vrouwen in hemelsnaam misdaan om gewist te worden? Om op een neutraal hoopje te belanden met amper maar een verwijzing naar hun, nochtans, bloedeigen anatomie? Het antwoord dat we dan vaak horen is dat het is om ‘mensen die neutrale termen verkiezen niet te kwetsen’. Waardoor elke vrouw die dit wil corrigeren, meteen monddood gemaakt wordt, met het zwaard van -foob boven haar hoofd. Ik heb absoluut respect voor mensen die bewust voor neutrale termen kiezen. Leven en laten leven, zeg ik altijd.  Maar hoef ik daarom meegesleurd te worden in dat geneutraliseerde totum pro parte? Kortom, waarom verdient het vrouw-zijn, een belangrijk deel van míjn identiteit, dan geen respect?

Is het ooit goed?

‘Het is letterlijk onmogelijk om een vrouw te zijn. … We moeten altijd buitengewoon zijn, maar op de een of andere manier lijkt het alsof we het altijd verkeerd doen’, zei het personage van America Ferrara in de film ‘Barbie’ (waaruit u een citaat op Doorbraak.be misschien niet verwacht had). Een uitspraak die voor mij persoonlijk iets te veel wentelt in die slachtofferrol, maar toch een kern van waarheid heeft. Want is het ooit goed?

‘Hoezo je ben geen feminist? Je hoort als vrouw onze rechten te allen tijde te verdedigen! Je staat aan de verkeerde kant van de geschiedenis! Een slaaf van het patriarchaat! Tradwife!’

‘Maar euh, kan je wel opletten met dat woord ‘vrouw’? Want als we dat te vaak gebruiken, voelen anderen zich uitgesloten. Hoezo wil je dat niet? Foob! Onmens! Sois neutre et tais-toi.’

Vrouwen die hun eigen identiteit moeten uitwissen ten gunste van anderen. Da’s nochtans iets dat dat activistisch feminisme nooit zou tolereren, toch? Tenminste, als een man aan de oorzaak lag. Maar dat is de ironische paradox rond inclusie: dat de beweging die onvoorwaardelijk hoort te strijden voor vrouwen, ons liever meteen laat schrappen dan een beetje uit de gratie te vallen bij de linkse ideologieën waarin ze verwikkeld zijn.

Maar laten we niet vergeten dat taal een krachtig instrument is, en net daarom staan we niet machteloos. Ik dring er dan ook op aan bij jullie, dames, altijd het woord ‘vrouw’ te laten staan waar het hoort en waar júllie het voelen. Want wat een essentieel onderdeel vormt van onze identiteit, mag nooit uitgewist of geherdefinieerd worden naar het believen van een ander. En met deze woorden wens ik jullie uitzonderlijk een fijne Vrouwendag. Niet omdat ik geloof dat zo’n dag écht noodzakelijk is, maar wel omdat het vandaag belangrijker dan ooit is om onszelf en het woord ‘vrouw’ te eren.