Taalstrijd tot de dood

Naar aanleiding van de 50ste verjaardag van de taalgrens wijdt de Nederlands-Belgische editie van National Geographic deze maand een artikel aan de Vlaams-Waalse scheidslijn. De auteur van het stuk is Tomas van Houtryve, zoon van een Amerikaanse moeder en een Vlaamse vader. De taalgrens en de taalstrijd worden door Van Houtryve omschreven als ‘een curiosum’, ‘minder elegant’, ‘verbijsterend’, ‘onbeduidend’, ‘sektarisch’. Deze ondubbelzinnige framing heeft meteen het voordeel van de duidelijkheid.

Enkele fragmenten uit het artikel:

Een Belgische vlag kom je in Vlaanderen maar zelden tegen. Op het stadhuis prijken meestal alleen de Vlaamse en Europese vlag en een met het stadswapen er op.

Als België ooit zijn taalproblemen achter zich wil laten, dan zijn er mensen nodig die verder kijken dan politieke en triviale verschillen.

Zouden de Vlaamse activisten in Voeren, zo vraag ik me af, niet op veel meer sympathie hebben kunnen rekenen als er meer van hen zich als Mahatma Gandhi of Martin Luther King hadden opgesteld, in plaats van met een Duitse helm en op zwarte kisten op straat te gaan?

Vandenborre zelf was vastbesloten in Vlaanderen te blijven  en er carrière te maken als acteur. Uiteindelijk veranderde hij zijn naam van Thibault in Tibo (zijn achternaam is die van zijn moeder). Zijn carrière kwam van de grond, en hij speelde in de voor een Oscar genomineerde dramafilm Rundskop.

“Ik heb geleerd om te vechten, om mezelf met mijn vuisten te verdedigen”, vertelt Vandenborre. “Op school had ik vier Franstalige vrienden. Een pleegde zelfmoord, de tweede ging er psychisch aan onderdoor en de derde vertrok naar Italië. Met de vierde gaat het goed, hij is architect. Maar ze gingen er allemaal onder gebukt”

Het kan de auteur, die in Californië is opgegroeid en de wereldtaal Engels als moedertaal heeft, niet kwalijk worden genomen dat hij niet vatbaar is voor Vlaamse taalgevoeligheden. Het gevolg is echter nogmaals dat Vlamingen in een internationale publicatie worden afgeschilderd als kleingeestige dwazen die zich verliezen in onbelangrijke details. Een volk dat kinderen doodpest en de Thibaults van deze wereld niet kan aanvaarden (in tegenstelling tot de gastvrij onthaalde Tibo’s). Een buitenstaander die de situatie evenmin als van Houtryve doorgrondt, onthoudt vooral dat de Vlaamse ontvoogding blijkbaar over lijken ging.

De National Geographic Nederland-België is verder integraal gevuld met Nederlandstalige stukken, geen Frans artikel te vinden. Over de vraag of dit nu heel normaal of heel bekrompen is, moeten wij nog eens heel hard nadenken.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>