Uw wereldbeeld is het mijne niet

Het recente essay van CD&V-kamerlid Hendrik Bogaert In Vrijheid Samenleven werd door de linkse progressief met verontwaardiging onthaald: de hoofddoek als symbool van een religie verbieden? Dat is nog ‘extremer dan extreem rechts’. Weten deze progressieven echter waar islam precies voor staat? En moet de goegemeente de ‘waarden’, het wereldbeeld  van deze repressieve veroveringsideologie ootmoedig aanvaarden?

Een wereldbeeld dat ik niet aanvaard

Wij weten sinds eeuwen. Dat bij wijze van spreken de maan met een koperdraadje vast hangt aan de zon, aan de hemel. Of aan de hel. En brandt! En als het donker wordt, extra gaat schijnen.

Dat Allah mijn kinderen creationistisch geschapen heeft. Naar zijn evenbeeld. Dat wordt het nieuwe wereldbeeld. Dat we dus niet evolueren, helemaal niet! Dag Darwin! Dat deze aardkloot niét elliptisch ronddraait, maar stil stilstaat. Elke eventuele omwenteling, revolutie, een recuperatie, elke beweging een stotterende komedie. We weten, neen, we zién dat de aarde plat is, dat de wereldbol puur optisch bedrog is. Ik zie het elke dag: illusie! We weten dat de Verlichting slechts een metafoor is.

We weten dat alle culturen gelijkwaardig zijn, het wordt ons elke dag verteld. We weten dat wij, ‘witten’, ons zelf superieur achtten, maar dat we in essentie kolonisators waren, imperialisten, uitbuiters en racisten. Dat we moeten boeten voor het verleden van onze voorouders. Dat daarom een beeldenstorm gewettigd is.

Dat we ons moeten aanpassen aan de domste van de klas, dat we moeten nivelleren naar een niveautje lager, zoals we ook christelijke feesten moeten annuleren om niet-gelovigen niet nutteloos te schofferen..

Schuld

We weten dat criticasters van het systeem fout zijn en tot zwijgen moeten worden gebracht: dat zij, racisten xenofoben islamofoben, gedemoniseerd moeten worden, bedreigd of aangevallen. Desnoods gedood.

We weten dat islamterrorisme onze eigen schuld is, want dat islam de religie van de vrede is en de Europese, gematigde islam geen contradictie. Dat islam ook de vrouw respectvol behandelt. Dat de hoofddoek waar ze mee rondwandelt een teken van emancipatie en vrijheid is, een teken van vreedzaam samenleven. Dat de burkini verdedigen tegelijk de autonomie van vrouwen verdedigen is. Dat genitale verminking bij jonge meisjes, net zoals kindbruidjes, een cultureel bijverschijnsel is.
En dat uiteindelijk de multiculturele samenleving alleen maar een verrijking is.

Dat is hoe de weldenkende politieke correctheid in dit Europa het wil zien. Dat is hoe zij wil dat wij het zien.

Dit zijn de mythes die ze ons voorschotelt. Dit is haar universele gedachtengoed, de obscure monocultuur die ze ons wil opleggen via indoctrinatie, leugenachtige voorlichting, verzwijging en nog meer. Manipulatie.

Uw wereldbeeld is niet van u

Dat beeld past ook volkomen bij  World’s Best News: een Nederlands platform dat zich wil focussen op goed-beter-best nieuws. Vooruitgangsnieuws! Daarom brachten een 60-tal journalisten vorig jaar onder leiding van wereldburger en journalist Ralf Bodelier een Manifest voor Verantwoordelijke Journalistiek.
(Veràntwoorde journalistiek lijkt mij een betere naam: een journalist met verantwoordelijkheid moet verantwoording afleggen, – maar dat is dan weer iets anders.)

De stelling is deze: ‘Wij, journalisten, dragen verantwoordelijkheid voor het beeld van de werkelijkheid bij onze lezers, kijkers, luisteraars. Vaak komt dat beeld niet overeen met de realiteit waarin het overgroot deel van de burgers leeft.’ Het wereldbeeld is volgens hen te somber. Te donker. Er hoort iets positiefs bij. Bijvoorbeeld dat natuurgebieden in bescherming worden genomen of dat wereldwijd zovele kinderen niet meer sterven aan malaria. Of zo.

En dat allemaal om u, lieve lezer, een allerheerlijkst gevoel te geven. Want, dát is waar journalistiek namelijk voor staat, moet je weten. Journalisten vertellen u niet echt iets, zij geven u een beeld van de wereld. Zoals zij dat zien.

Een verhullend wereldbeeld

Die ‘verantwoordelijkheid’ past volkomen in de stilte over de toenemende zelfislamisering die als beoogde multidiversiteit afgedaan wordt, het verhullend zwijgen over misdaden om niet racistisch genoemd te worden, het geluidloos negeren van de schrijnende getuigenissen van ex-moslim(a’)s…

Ik verwacht dus meer verhalen over everzwijnen en de gevaren van keukentrapjes dan kritische analyses en beoordelingen. Kortom, méér deugzaamheidsgepronk, méér deugdengetoeter.
De media tonen ons dat elke dag.

Kritische journalistiek als zaklamp

In schril contrast daarmee – het moet gezegd – stond de toespraak van Mathias Döpfner, voorzitter van de Duitse vereniging voor krantenuitgevers. Hij benoemt de gevaren van onderwerping aan islam en de betuttelende overheden die vrijheid van meningsuiting, vrijheid van kunst, persvrijheid willen beperken.

‘Op de uitdagingen van deze tijd kan er maar een antwoord zijn: vechten voor de toekomst  van vrije samenlevingen via kritische journalistiek – schijnwerper van de verlichting – of toch op z’n minst zaklamp van de mondige burger!’ Ik las, haast als vanzelfsprekend, er niets over in ‘onze’ media.

Respect voor religie

Die zaklamp geeft voorlopig een flauw schijnsel. Wat wel erg zichtbaar wordt is precies de toenemende onverdraagzaamheid tegenover maatschappijkritiek. Ook hier is Duitsland de leidende gids. De censuur op sociale media is al een feit. Dat heet daar ‘Rechtsdurchsetzung in sozialen Netzwerken’. Ik geloof dat ze er zelfs fier op zijn. ‘Hate speech’ en ‘fake news’ moeten ingeperkt worden – dat komt er op neer dat islamkritiek geweerd wordt.  De voorbereiding werd al getroffen op achttien december 2007, toen de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een ‘Resolutie tegen de Verdachtmaking van Religies’ goedkeurde:  ‘het recht op vrije meningsuiting moet beperkt worden uit respect voor religies en geloof’.  Jawel!

Vandaag wordt dat in de praktijk omgezet. In plaats van echter elke overtreding apart en individueel te beoordelen, worden de criteria om berichten te censureren, verborgen onder geheime algoritmes.
Transparantie is ook hier onbestaande. Er is geen verweer mogelijk, censuur blijkt stilzwijgend aanvaard te worden. Dat neemt weldra brede proporties aan. Mark my words.

Realiteitscontrole

Bij Facebook bijvoorbeeld hebben ze een ware Verwijder-afdeling in het leven geroepen. Prozaïsch maar niettemin doeltreffend. Wat niet hoort, wordt geweerd. Wat je niet hoort, niet deert. Want je leert niets van fake news en andere ongepaste boze meningen. Kritiek is subversief, zelfstandig denken is asociaal. De Facebook-politiek waakt!

De Nederlandse Publieke Omroep (NPO) en RTL sloegen de handen in elkaar voor een project: Beeldvorming in de Media  als promotie voor meer …diversiteit. De Nederlandse minister van Binnenlandse Zaken Kasja Ollongren praat met de ‘authentieke berichtgever’ Facebook om nepnieuws definitief uit te sluiten. In België weigerde datzelfde Facebook een campagne van staatssecretaris Zuhal Demir tegen straatinitimidatie, omdat het woordgebruik niet netjes was. Sociale controle vanwege hogerhand op sociale media. Het klinkt vooral sociaal.

Bij George Orwell was de dubbeldenk tenminste nog doorzichtig: ‘Oorlog is Vrede, Vrijheid is Slavernij, Onwetendheid is Kracht’.

Wie slim was, zag er doorheen. En zweeg.