Van de hemel naar de hel in filmland

Even merkwaardig als bijzonder is de politiek-religieuze spionagethriller Boy from Heaven, de vierde bioscoopfilm van Tarik Saleh (****, momenteel in de bioscoop). De in 1972 in Stockholm uit een Egyptische vader en een Zweedse moeder geboren Tarik Saleh brak internationaal door dankzij een van zijn vorige films: The Nile Hilton Accident. Sindsdien mag hij Egypte niet meer binnen. Geïnspireerd door de moord op de Libanese zangeres Suzanne Tamim moest deze tegen de achtergrond van de manifestaties op het Tahrirplein tijdens de Arabische Lente in Caïro worden gefilmd. Maar dat was buiten de plaatselijke autoriten gerekend. Hun ja-woord werd uiteindelijk een njet zodat de cineast gedwongen werd om zijn film – een enquête naar de moord op de zangeres – te gaan filmen in het Marokkaanse Casablanca.

De jongen met het angelieke gezicht, een telg van een eenvoudige vissersfamilie, Adam, wordt door de plaatselijke imam omwille van zijn intelligentie uitgestuurd naar de (in het westen amper bekende) prestigieuze Al- Azharuniversiteit in Caïro. Al-Azhar is een van de oudste en grootste universiteiten ter wereld waar behalve de islam ook de Arabische taal en tal van andere sociale en humane disciplines worden bestudeerd. De unief wordt aanzien als het epicentrum van de soennitische islam. Kort na aankomst van Adam overlijdt de groot-imam, het hoofd van de universiteit. Met het oog op de verkiezing van een opvolger wordt door de geheime dienst van het land een complot gesmeed. Zonder dat hij het goed en wel beseft wordt Adam ingezet – gebruikt – om de tegenkandidaat in diskrediet te brengen, om hem schaakmat te zetten. Adam is van eenvoudige komaf en dus gemakkelijk te manipuleren. Zo denkt men: hij is als door de hemel gezonden.

De tegenkandidaat is een exponent van de extreme islam: de Moslimbroeders. Gaandeweg gaat Adam evenwel beseffen dat het web waarin hij is verzeild niet zonder risico is. Boy of heaven – zeer esthetisch gefilmd – is een intelligente, intrigerende  en intense thriller, een kijk in de coulissen waar aan pure, meedogenloze machtspolitiek wordt gedaan.

Hij zit niet in de film maar de donkere schaduw van de (al)machtige ex-Hollywoodmogul Harvey Weinstein voel je de hele film door in She Said van Maria ‘Ich bin dein Mensch’ Schrader (***, te zien in de bioscoop), het razend spannende verhaal van twee (vrouwelijke) onderzoeksjournalisten van The New York Times. De 5de oktober 2017 publiceerde The New York Times de enquête van Jodi Kantor & Megan Twohey over het ‘seksuele roofdier’ Weinstein en veroorzaakten zo  zijn val, wat dan weer aan de basis heeft gelegen van de wereldwijde #MeToo-beweging.

Het erg moeizame proces om getuigenissen te kunnen verzamelen, vrouwen te doen spreken – uiteindelijk zouden 93 vrouwen het stilzwijgen doorbreken – en bewijzen te vinden, staat centraal in deze thriller die sterk doet denken aan All the Presidents Men waarin het Watergateschandaal, annex het aftreden van toenmalig president Richard Nixon destijds werd verfilmd. She Said, een interessant tijdsdocument hoe dan ook.

Rimini – of waar de tijd is blijven stilstaan – is het decor van Rimini, een bioscoopfilm van Ulrich Seidl (***, nu in de bioscoop). Rimini was ooit het ideale Italiaanse vakantieoord, nu roept het alleen nog maar herinneringen aan weleer op. Rimini is het indringende relaas van een Oostenrijkse schlagerzanger en vergane glorie Richie Bravo. In het najaar reist hij oudere Oostenrijkse toeristen achterna om voor en met hen in hotelbars tal van bekende schlagers te zingen. Om de eindjes aan elkaar te knopen is hij tevens actief als gigolo, een sekswerker zeg maar.