Van Latino Laat tot Arabische lente

Eén ervan was het filosofisch geladen tweegesprek tussen Etienne Vermeersch en Bart De Wever in Reyers Laat (6 feb.). Hun gedachtewisseling begon over de wijze waarop De Standaard het ideologie-interview met de grote leider mismeesterde. Vervolgens schakelden de heren over naar een capita selecta van de wijsbegeerte, om in het derde deel te eindigen in het Latijn. Zonder ondertiteling.

Tijdens dat tweede deel brak bij Lieven Van Gils het klamme zweet uit. In het slotdeel ontsnapte de gastheer ternauwernood aan een reanimatie.

’s Anderendaags brachten de kijkcijfers terug kalmte in het verstoorde hartritme van Van Gils, toen bleek dat niemand tijdens de uitzending had afgehaakt en Reyers Laat een ongeëvenaard kijkcijferrecord had geboekt.

Al tijdens de uitzending bleek dat de vermeende sociale mediacriticasters een merkwaardige metamorfose ondergingen. De hashtag ‘reyerslaat’ leverde een nagenoeg unanieme stortvloed euforische ontladingen op bij zoveel kijkgenot.

De enigen die roet in de kijkervreugde kwamen strooien, was een collectief van journalisten van De Standaard, die via dezelfde hashtag de ene na de andere kleinerende tweet over de uitzending de wereld inslingerden. Jammer. 

Op 30 januari moest de reguliere uitzending van Terzake wijken voor een special over Syrië. Een nuttig maar ook hoogdrempelig initiatief over een complexe en uitzichtloze conflicthaard.

Aan tafel vier gasten, onder wie drie heren: onze minister van Buitenlandse Zaken, onze VRT-oorlogscorrespondent en een gezant voor de Europese liberalen in het Midden-Oosten, een intimus van Verhofstadt die door de oud-premier in Caïro was neergezet om er Poppers devies – ‘optimism is a moral duty’ – uit te dragen tijdens de aanhoudende Arabische lente. Het had de liberaal aangezet tot het schrijven van talloze revolutionaire beschouwingen waaronder ‘Morsi is een zegen voor de Egyptische liberalen’.

Gelukkig was er nog een vierde tafelgast: de in Vlaanderen vrijwel onbekende Hala Naoum Néhmé. Een jonge, welbespraakte en briljant gedocumenteerde vluchtelinge van het Hafez Al-Assad-regime die het in Nederland tot politicologe en secretaris van de VVD-partijcommissie Integratie had geschopt.

Ze confronteerde de heren rond de tafel genadeloos met hun ontoereikende en vooringenomen kennis. Goed voor uitgesproken leerrijke televisie.

Toevallig of niet moest ook nu De Standaard de uitzending vergallen. Deze keer met een ondermaatse nabeschouwing waarin journaliste Evita Neefs de Syrische lasterlijk afschilderde als een ‘Assad-fan’ die ‘met vuur en passie haar president verdedigde’.

Neefs bewees met haar onbesuisde karaktermoord dat je voor propaganda niet noodzakelijk staatszenders nodig hebt. In dossiers als deze volstaat de kwaliteitskrant De Standaard.