Vergeten vragen van de voorbije week (104)
Blijkbaar is Dave Sinardet goed geïntroduceerd in N-VA-middens
foto © Wikimedia Commons/Dries Van den Abeele
Veel journalisten supporteren schaamteloos voor een coalitie zonder Vlaamse meerderheid. Intussen vergeten ze vele vragen.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementOok de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:
Hoe kan het dat er geen cijfers zijn over straffen en seponeringen?
(Aan minister van Justitie Koen Geens, nu het Brussels parket doodleuk verklaart: ‘Over het verschil in straffen of seponeringen beschikken wij niet over cijfers’. Het is een publiek geheim dat Franstalige zaken veel milder behandeld worden dan Nederlandstalige zaken, maar in dit land bestaat niet de transparantie of het goed fatsoen om daar officiële cijfers over bij te houden. Heeft de burger geen recht op die informatie?)
Hoe incestueus zijn de Belfius Persprijzen?
(Aan de media, die zelfgenoegzaam uitpakken met hun nominaties voor de Belfius Persprijzen. Alsof de nominaties niet elk jaar netjes verdeeld worden tussen de gevestigde media. Alsof het geen platte promotie voor Belfius is. Alsof het geen feest is van ons-kent-ons.)
Waar in de grendel-grondwet staat de passage over virologen?
(Aan De Morgen, die bericht over alweer een nieuwe expertengroep: ‘Te verwachten is dat de helft van het team langs Franstalige zijde wordt ingevuld’. Dat komt dan zonder boe of bah uit de pen van een Vlaamse journalist, alsof de Belgische pariteit inderdaad een heilig dogma is dat automatisch in alles doorgetrokken moet worden.)
Hoeveel goede contacten hebt u bij de top van N-VA?
(Aan professor Dave Sinardet, die – uiteraard – opgevoerd werd om ‘duiding’ te geven bij de positie van Jan Jambon. Je kan Sinardet niet ernstig nemen als objectief waarnemer van N-VA – zijn eigen posities zijn te duidelijk, zijn analyses te doorzichtig. Dat maakt ook dat hij niet bijster goed ingevoerd is bij N-VA, en dus extra slecht geplaatst om N-VA-watcher te spelen.)
Wat vond Antoinette Spaak van Vlamingen en van hun taal?
Wanneer wordt de VRT minder ‘woke’?
(Aan Vlaams minister van Media Benjamin Dalle, nu de Britse regering de BBC minder ‘woke‘ wil maken: ‘Als publieke omroep dient de BBC onafhankelijk te zijn, maar de laatste jaren is de indruk ontstaan dat de omroep te veel de visie van de progressieve, eurogezinde en hoofdstedelijke elite uitdraagt’. Zo kennen wij in Vlaanderen ook wel een openbare omroep. De VRT spiegelt zich graag aan de BBC. Dat lukt niet echt wat kwaliteitsvolle fictie betreft, maar zeker wel als het gaat over gemakzuchtig globalistisch gezwets.)
Wat was het belangrijkste wapenfeit van Els Schelfhout?
Hoeveel mensen tillen nu écht aan ‘culturele toe-eigening’?
Hoe arm ben je als je jezelf alleen kan herkennen in een spiegel?
Welk discours vergiftigt onze maatschappij het meest?
(Aan De Morgen, die aandacht heeft voor een racistische zoektocht: ‘Gezocht: een therapeut die niet wit is’. De gedachte dat gekleurde mensen alleen steun en begrip en hulp kunnen vinden bij andere gekleurde mensen, is een kanker voor onze samenleving. Maar het is een kanker die nu modieus is.)
Hoe kritisch bent u voor de Democraten en compagnie?
(Aan VRT-correspondent Björn Soenens, die een manier gevonden heeft om de Amerikaanse presidentsverkiezingen te laten draaien rond Björn Soenens: ‘Ik heb in mijn lange loopbaan nog nooit zoveel haat en ongenoegen over me heen gekregen’. Het drama is dat Soenens wellicht zelf gelooft dat hij objectief en onpartijdig verslag uitbrengt. Terwijl hij – zoals zowat alle Vlaamse journalisten – veel te mild is voor de Democraten of de Black Lives Matter-beweging. Het is niet dat ze te kritisch zijn voor Trump, wel dat ze de tegenstanders van Trump zo ontzien.)
Wie profiteert van dode Afro-Amerikanen?
(Aan alle media die analyses schrijven met titels als ‘Hoe meer geweld, hoe beter voor Trump’. Waarom lees je nooit de titel: ‘Hoe meer politiegeweld, hoe beter voor Biden’?)
Wat weet u over ‘neo-kolonialisme’?
(Aan Emmanuel Macron, die in Beiroet aankondigde dat Libanon spoedig een nieuwe regering krijgt. Bijna niemand verwijt Macron nu neo-kolonialisme, terwijl de president van Frankrijk zich toch zéér bevoogdend opstelt ten opzichte van een gewezen Frans mandaatgebied. Belgen moeten zich eindeloos schamen over hun koloniaal verleden, Fransen mogen blijkbaar een pak schaamtelozer zijn.)
Hoe elitair is Anne Teresa De Keersmaeker?
(Aan actrice Els Dottermans, die schamper reageert als ze hoort dat Jan Jambon van opera houdt: ‘Hoe elitair is me dat? Kijk naar Ivo van Hove of Anne Teresa De Keersmaeker. Naar Luc Tuymans of Michaël Borremans’. Culturo’s willen niet alleen dat u houdt van cultuur: zij willen ook bepalen van welke cultuur u moet houden.)
Wat is het échte probleem met kleren van Walter Van Beirendonck?
(Aan Ruba Abu-Nimah, die niet hoog oploopt met de Antwerpse modeontwerper: ‘Walter Van Beirendonck heeft veel gestolen. Zijn hele carrière is gebaseerd op culturele toe-eigening en een koloniale blik’. Dat is bepaald geen compliment voor de uitheemse culturen van wie Van Beirendonck gestolen zou hebben, want zijn creaties zijn al jaren niet om aan te zien. Het zijn spuuglelijke ondingen, daar hoef je verder geen gewichtige onzinanalyses aan vuil te maken.)
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Tags |
---|
Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig.
Voor deze rubriek weer een tijd onder water duikt: enkele vragen die zelfs in de laatste rechte lijn naar de verkiezingen hardnekkig worden ‘vergeten’.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.