Verhofstadts oplossing: meer macht, meer geld en meer immigratie naar EU

Naar aanleiding van de tragische dood van honderden Afrikaanse bootvluchtelingen op de Middellandse Zee nabij het eiland Lampedusa, denkt men binnen de EU na over een verbetering van het immigratiebeleid. Ook het Europees Parlement debatteerde hierover. Guy  Verhofstadt, fractieleider van de Europese liberalen, maakte vorige week woensdageen opmerkelijke tussenkomst in de plenaire zitting te Straatsburg.

Verhofstadt betreurt dat 15 jaar na de beslissing om een Europees migratiebeleid te ontwikkelen, er nog steeds geen eengemaakt aanpak is. De voormalige premier wil dringend een nieuw beleid op basis van drie pijlers: meer geld voor de Europese instellingen – en specifiek voor Frontex en Eurosur -, meer legale economische migratie en een vernieuwde ontwikkelingshulp voor Noord-Afrika.

Europese grenstroepen?

Frontex is een agentschap opgericht om de nationale grensbewaking te coördineren, terwijl het gloednieuwe Eurosur de uitwisseling van informatie tussen de nationale autoriteiten zoals grenswachten, kustwachten, politie, douane en marine wil optimaliseren, zodat buurlanden beter kunnen samenwerken. Geen van beiden is echter verantwoordelijk voor controles aan de Europese buitengrenzen.

Doordat de Grieken niet in staat zijn om hun eigen grenzen te bewaken, treedt Frontex daar al in de plaats van de nationale diensten. Elders blijft het de bedoeling dat landen zelf hun grenzen bewaken. Na de ramp in Lampedusa, verweten de Italianen de Europese partners hun verantwoordelijkheid niet op te nemen en riepen ze prompt om een verandering van het Europese beleid. Eigenlijk was dat niet meer of niet minder dan een afleidingsmanoeuvre, want de Italianen zijn zelf verantwoordelijk voor hun grenzen.

Veel Zuid-Europese landen willen de bevoegdheid tot het bewaken van hun grenzen echter overdragen aan de EU. Ze vragen dit vooral uit financiële overwegingen; als Frontex wordt omgevormd tot een Europees contingent grenstroepen, dan betaalt heel Europa (en dan vooral Duitsland) mee voor de controles aan de Italiaanse en Griekse grenzen. Ook (onder meer) om financiële overwegingen is Noord-Europa tegen. Daar vinden de meeste regeringen dat elk land zijn eigen grens moet controleren en daar dus ook zelf moet voor betalen.

Economische migratie en ontwikkelingshulp

De tweede pijler in het door Verhofstadt voorgestelde beleid bestaat erin dat we de toestroom van economische vluchtelingen moeten terugdringen door meer mensen legaal binnen te laten. Hij beweert dat: ‘een beleid van legale migratie noodzakelijk is op dezelfde manier als de VS, Canada en Australië dat hebben. Het is de enige manier om de illegale migratie en mensenhandel van vandaag te voorkomen.’

Bovendien zou die legale migratie noodzakelijk zijn om onze welvaart te behouden. Verhofstadt: ‘Een aantal landen hebben dringend behoefte aan migranten. Duitsland, bijvoorbeeld, moet de komende 10 tot 15 jaar vier miljoen migranten opnemen als het land de economische prestaties en de economische resultaten van vandaag willen behouden. ‘

De socialistische voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, ging in zijn speech voor de Europese Raadverder op hetzelfde elan. ‘Europa is een continent van immigratie. Daarom hebben we een systeem nodig voor legale migratie (…) We zijn het rijkste continent in de wereld. We kunnen niet iedereen opnemen, (… ) maar we kunnen meer doen.’

Verhofstadt’s derde punt pleit voor een hernieuwd beleid voor Noord-Afrika. ‘We hebben geen euro meer gegeven voor deze landen sinds de Arabische Lente. We hebben gewoon het geld dat al in de begroting was verder verpakt’.

‘Liberale’ oplossingen

Er zitten wel wat gaten in Verhofstadts redenering. Hij vergeet dat ook in de VS illegale migratie een probleem is, en het dus lang niet zeker is of meer legale migratie het probleem van bootvluchtelingen zou oplossen. Bovendien is het Europese immigratiebeleid traditioneel gericht op het coördineren van de strijd tegen illegale immigratie en mensenhandel. Legale – economische – migratie is een bevoegdheid van de lidstaten en die willen dat niet opgeven.

De publieke opinie in Europa staat ook steeds kritischer tegenover meer immigratie. De discussie in Duitsland bijvoorbeeld over immigratie en integratie, die in 2010 losbarstte toen de bekende socialistische politicus Thilo Sarrazin het boek ‘Duitsland schaft zichzelf af’ schreef, is nog lang niet gaan liggen. Er werden trouwens 1,5 miljoen exemplaren van dat boek verkocht.

Vandaag zijn al meer dan 10 van de 81 miljoen inwoners van Duitsland in het buitenland geboren. Vorig jaar emigreerden er één miljoen mensen naar Duitsland, dat was 13 % meer dan in 2011. Met een krimpende autochtone bevolking en een groeiende allochtone bevolking, vinden veel mensen dat de Duitse absorptiecapaciteit bereikt is.

Ook over de zin van ontwikkelingshulp is lang niet iedereen overtuigd. Wordt het geld wel goed besteed in deze landen? Kan handel niet beter werken dan hulp? Kun je de publieke opinie warm maken voor meer ontwikkelingshulp, als er tegelijkertijd binnen de EU, in Bulgarije, Roemenië, Griekenland, Spanje en Portugal schrijnende armoede is? Enz.

Benieuwd hoeveel van zijn (voormalige) kiezers nog akkoord gaan met Verhofstadts oplossingen, velen in het Europees parlement alleszins wel.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>