Vies van troost
Susan Sontags permanente voornemen om nooit ofte nimmer troost nodig te hebben
De Amerikaanse schrijfster Susan Sontag huiverde van de gedachte dat iemand haar zou troosten. ‘Troostvrees’ kunnen we die aandoening noemen.
foto © Lynn Gilbert (CC BY)
Troost aanvaarden was voor Susan Sontag hoop opgeven, en dus toegeven aan de sterfelijkheid. Dat kon ze zich gewoonweg niet voorstellen.
| Tags |
|---|
Jürgen Pieters doceert literatuurwetenschap en 'Creative criticism' aan de Universiteit Gent. Recent verschenen 'Literature and Consolation' (Edinburgh University Press) en 'Een boekje troost' (Borgerhoff & Lamberigts). Hij werkt aan een nieuw boek over lezen in contexten van zorg.
De lotgevallen van Don Quichot lijken ‘wreed grappig’, maar kunnen evengoed een toonbeeld van zelfopoffering uit een verloren gegane wereld zijn.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.
