Vlaamse Volksbeweging internationaal

Op 1 juli maakte de Vlaamse Volksbeweging op een persconferentie haar 11 juli-boodschap bekend. Het zal de laatste worden onder het voorzitterschap van Guido Moons die binnen enkele maanden zijn mandaat neerlegt. Moons was voorzitter van de VVB van 2000 tot 2004 en opnieuw sedert 2010.

Beknopt is de vereniging alvast niet geweest want de boodschap bedraagt liefst vijf bladzijden. Ze opent met de oproep om het zelfbeschikkingsrecht binnen de Europese Unie te laten erkennen. Op initiatief van burgers in Vlaanderen, Catalonië, Baskenland en Schotland worden daarvoor handtekeningen verzameld. Eind maart 2014 willen ze er een miljoen kunnen overhandigen aan Europees raadsvoorzitter Herman Van Rompuy.

Guido Moons verantwoordt de deelname van zijn vereniging aan dit initiatief door te verwijzen naar de keuze van de VVB in 1991 voor Vlaamse onafhankelijkheid. In Catalonië en Schotland staat het thema van de onafhankelijkheid hoog op de politieke agenda. Op de aankondiging van het burgerinitiatief ICEC (International Commission of European Citizens) dat het een handtekeningenactie opstart, reageerde de Europese Commissie met de mededeling onbevoegd te zijn ‘omdat er binnen het Verdrag nergens een verwijzing staat’ naar zelfbeschikking.

Toch zet ICEC door om de ‘lacune in de democratische rechten van de Europese burgers aan te kaarten en met deze petitiecampagne op te roepen tot erkenning van het recht op zelfbeschikking’. De VVB hoopt dat de Europese instanties zich dan ernstig gaat buigen over het thema van het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren die nu geen officiële staat vormen.

Moons sluit het Europese luik van zijn 11 juli-boodschap af met wat een eurokritische noot zou kunnen genoemd worden. Hij zet zich scherp af van het idee van de Verenigde Staten van Europa, waar de oorspronkelijke gedachte van ‘eenheid in verscheidenheid’ in het gedrang dreigt te komen.

Gordel

In een tweede deel komt de binnenlandse politiek aan bod. Moons stelt vast dat de regering di Rupo in het noorden ‘veel te links’ wordt genoemd en in het zuiden ‘veel te rechts’. Kortom, ze stelt niemand tevreden en wel om totaal andere redenen. De VVB bepleit doorzichtige, resultaatgebonden en in de tijd eindige transfers. De vereniging kiest de kant van minister Muyters en vindt dat Vlaanderen zelf meer dan voldoende noden te lenigen heeft waaraan Vlaams overheidsgeld kan worden besteed.

Wie Guido Moons kent, zal niet verbaasd zijn dat er ook een Vlaams-Brabants luik volgt. Hij merkt op dat de faciliteiten deze week hun 50^e verjaardag vieren en betreurt dat het Vlinderakkoord de grendels in dit land nog versterken. In de boodschap worden enkele punten van kritiek op de zesde staatshervorming herhaald. Guido Moons roept de Vlaamse regering op nog meer in te zetten op een actief Vlaams-Brabantbeleid en vraagt om Sint-Genesius-Rode te behouden als ‘belangrijke schakel in het volledige Gordelgebeuren’.

Het binnenlandse luik van de verklaring begint als volgt: ‘Is het zo onzinnig dat er in Vlaanderen meer en meer mensen een werkbare toekomst zien in de idee van “zelfbeschikking”?’ En dan in het vet: ‘Sommigen zullen dat dan vertalen naar onafhankelijkheid, anderen denken daarbij aan confederalisme’ om te besluiten: ‘Maar hoe dan ook, voor beide strekkingen is de huidige Belgische impasse niet langer houdbaar.’ VVB houdt de partijpolitieke kerk alvast mooi in het midden.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>