Vlaanderen-Venetië één strijd

Er is een groot verschil tussen een sympathie voor bevrijdingsbewegingen van minderheidsvolkeren en je daarmee politiek inlaten. Zoals er ook een groot verschil is tussen oog hebben voor regionale culturele verschillen en identiteiten – whisky is geen pastis, Baskische patxaran geen Brabantse geuze – en je engageren in een lokale autonomiebeweging. Met vakantie gaan in een bepaalde streek doet je algauw respect en sympathie krijgen voor de plaatselijke tradities en tongval. Maar om daarom een politieke missie van een meerderheidsvolk te linken aan de dromen van een minderheid, gaat mij te ver.

Ik ben te jong om me er niet aan te ergeren. Ik ken weinig of niets van de geschiedenis van de Europese Vrije Alliantie en zijn deelnemende partijen en bewegingen. Ook de niet-partijpolitieke vleugel ICEC, waarover eerder in Doorbraak meer verscheen, is mij in feite vreemd. Ik ben dan ook geen stamboeknationalist, hoogstens ben ik aangespoeld. Omdat Vlaanderen de verandering nodig heeft waarop het recht heeft. Enfin, het is niet alleen een recht, maar ook een behoefte en een noodzaak – om het met Remi Vermeiren te zeggen – om een eigen performant, efficiënt beleid te voeren, met eigen middelen naar eigen noden. Zonder rekening te moeten houden met avonturen ten zuiden van de taalgrens, in die andere democratie.

Voor mij is Vlaamse Beweging een hefboom, een breekijzer om wat we zelf doen, effectief zelf te doen. En als dat dan ook beter is dan voorheen, is dat mooi meegenomen. 

De empathie met stadstaten, minderheidsvolkeren en andere ‘nationale bevrijdingsbewegingen’ in een ‘Europa der volkeren’ mankeer ik. Maar ik mis niets. 

Maar begrijpen doe ik het niet. Ik zit dan ook met heel wat vragen.

Heel wat N-VA’ers stapten, samen met het Vlaams Belang en initiatiefnemer Vlaamse Volksbeweging gisteren mee in een ca. 5000 koppen tellende betoging met de boodschap ‘Ja voor Vlaanderen!’, die meteen ook een ‘Yes’ is voor Schotland en voor heel wat andere deelnemende onafhankelijkheidsbewegingen uit Zuid-Tirol/Alto Adige (jawel), Veneto (zopas ontdekt op de wereldkaart), Catalonië en Baskenland.

Al die regio’s streven ronduit onafhankelijkheid na – al dan niet via een referendum. Maar de grootste deelnemende groep Vlamingen wil hoogstens ‘confederalisme’ – maar is er nog niet uit of dat onafhankelijkheid uitsluit dan wel een sociaaleconomische herstelregering. Enfin, onafhankelijkheid was geen issue meer op het congres, en wat zal het verkiezingsprogramma brengen? Het hield alvast een schare N-VA’ers – parlementsleden incluis – niet tegen naar Brussel af te zakken.

Moet Vlaanderen niet vanuit zijn eigen sterkte vertrekken, zonder zich te aliëneren met al dan niet duistere en twijfelachtige autonomiebewegingen, waarvan sommigen zelfs een terroristisch verleden hebben?

Maar vooral: nu al denkt de hele wereld dat Vlaanderen een minderheid vormt in dit land. Als dan de Vlaamse ‘voorhoede’ de solidariteit met minderheidsvolken (die naar zelfbeschikking streven) prioritair stelt, zal dat beeld zeker niet worden bijgesteld. We kleineren onszelf door ons op de hoogte te plaatsen van de Duitstaligen in Alto Adige. Vlamingen vormen een meerderheid in dit land. Helaas, nog steeds, geslagen, maar content, zoals ze in Antwerpen zeggen.

(Noot: ook die onafhankelijkheid – zelfbeschikking, zelfbestuur, soevereiniteit – opeisen in een duidelijke en klare EU-context, zoals in de betoging van gisteren bevreemdt me. Al die bewegingen willen van hun volk een natiestaat maken om die dan te laten opgaan in een Europese superstaat. Het Vlaams Belang wil immers van die EU vanaf. De N-VA noemt zich ‘eurorealistisch’. Maar als het van de betogers afhangt, geeft het soevereine Vlaanderen zijn soevereniteit meteen weer af aan de Europese constructie.)

Foto: (c) VirginiaV